Knallend Nicaragua

Buenas dias/tardes/noches,

We zijn begonnen aan het laatste deel van onze reis rond de wereld: Centraal-Amerika. Voor ons is het een beetje een gok hoe dit uit zal pakken. Het is al meer dan tien jaar geleden dat we in deze contreien waren - een rondreis door Mexico, Guatemala en Belize en een trip naar Cuba. Hoewel we beide keren veel mooie dingen hebben gezien, hadden we tijdens onze eerste kennismakingen met dit deel van de wereld niet dezelfde klik als met Azië. Het eten, de mensen, de muziek, de cultuur - het sloot allemaal net wat minder aan bij onze belevingswereld. Maar mensen kunnen veranderen, dus wie weet hoe het nu bevalt. Bovendien wilden we tijdens deze trip een afwisseling van culturen. En dat krijgen we nu zeker, het is alsof we een nieuwe reis zijn begonnen.

Het begon evenwel weinig florissant: slapeloze nachten. Ondanks de stopover van een week op Hawaii bleek de oversteek vanuit Taiwan naar Nicaragua een behoorlijke aanslag op het bioritme. Binnen acht dagen tweemaal een nacht slaap missen en in totaal elf tijdzones overschrijden liet z'n sporen achter (en een paar superwarme hotelkamers hielpen ook niet echt). De reisdag was er één uit het wereldreizigersboekje. Halverwege de middag pakten we de bus naar het vliegveld dat via de kortste route 15 kilometer verderop ligt. Na een traject met veel omwegen, een vroege avondspits en meer stilstaan dan rijden arriveerden we na ruim twee (!) uur op het vliegveld (Amerikanan en openbaar vervoer, zucht.....). Na een do-it-yourself checkin (paspoort scannen, boarding card printen, etc) vlogen we met enige vertraging naar Houston. Daar kwamen we rond half negen 's morgens lokale tijd aan. Onze vlucht naar Managua zou pas half zeven 's avonds vertrekken. Een boel tijd over dus. Wat te doen?

Houston Space Center leek ons wel wat, maar bleek aan de andere kant van de stad te liggen, zo'n drie uur met de bus of een hele dure taxirit. Dat viel dus af. Dan maar downtown Houston verkennen, een uurtje met de bus voor maar $ 1,25. Over Houston kunnen we kort zijn: na wat Pringles eten in een park en een ijsje zaten we alweer in de bus terug naar het vliegveld..... De Verenigde Staten verlaten was heel erg eenvoudig: we hoefden niet eens langs de douane om uitgestempeld te worden. Toch wel een beetje merkwaardig voor een land dat in z'n obsessie over de binnenlandse veiligheid elke beweging van mensen die het land in- en uitgaan op de voet volgt. We vragen ons nu af of we ons volgens de Amerikanen nog steeds in hun land bevinden. Er zal wel een mechanisme in gang zijn getreden waar wij geen weet van hebben. Hoe het ook zij, we zitten nu in Nicaragua.

In de hoofdstad Managua bleven we maar één nacht (de stad zou onaantrekkelijk en gevaarlijk zijn), om daarna met een minibus naar het noordelijker gelegen León te gaan, een studentenstad met veel koloniale kerken en kleurrijke huizen (jammer dat je die niet van binnen kunt bezichtigen). Overdag was het er in het centrum opvallend druk, maar 's avonds leken de straten bijna volledig uitgestorven. Raar. Een heel verschil met veel Aziatische landen waar de straten in de avonduren juist vaak nog meer tot leven komen. Het zal wel met de (gebrekkige) veiligheid te maken hebben. Nicaragua wordt in de reisliteratuur het veiligste land van Midden-Amerika genoemd, maar daar denken veel mensen hier toch anders over. Roel werd op straat aangesproken dat hij onze fotocamera niet zo voor het grijpen om zijn schouder moest hangen en dat hij goed op onze dagrugzak moest letten. We proberen deze en andere waarschuwingen zoveel mogelijk ter harte te nemen. De portemonnee is inmiddels van de kontzak naar de broekzak voor verhuisd, de camera gaat wat vaker in de rugzak en beiden gaan 's avonds niet meer mee de deur uit. Een beetje onrelaxed is het wel.

Het was echter niet de reden om een dag eerder dan gepland uit León te vertrekken - León was een mooie stad -, dat lag meer aan de hoge kosten van een tourtje dat we hadden willen doen. Dat onze hotelkamer enorm warm was hielp evenmin. Een fan formaat propellor van een klein propellorvliegtuig (met bijbehorende wind- en geluidsproductie) lukte het niet om de boel afgekoeld te krijgen. In Granada (even ten zuiden van Managua gelegen) was het van hetzelfde laken een pak: mooie koloniale kerken en kleurrijke straten (plus een begraafplaats met imposante witte grafmonumenten), uitzicht op vulkanen, slapeloze nachten, verhalen over en waarschuwingen met betrekking tot (on)veiligheid. Die laatste kwamen vooral van een Nederlandse eigenaar van een restaurantje waar we twee keer onbeten en de eigenaar van het guesthouse waar we verbleven, een heuse Groninger! Zijn guesthouse is momenteel officieel dicht, maar als Nederlanders konden we er toch een kamer krijgen (waar we na wat tactisch geschuif met het bed vanaf de derde nacht eindelijk weer de slaap konden vatten). Beiden waren weinig positief over het land waar ze al een flink aantal jaren woonden: een corrupte regering, luie en onbetrouwbare mensen, elk moment van de dag op je hoede zijn. Daardoor komen ze ook bijna niet buiten hun eigen deuren. We kregen het idee dat ze in een zelf gecreëerde gevangenis woonden. Aan ons ook het verzoek om elke keer als we het guesthouse verlieten of terugkeerden het smeedijzeren hekwerk voor de deur op slot te draaien. Dat laatste is hier trouwens heel normaal, iedereen die het zich kan veroorloven lijkt van zijn eigen woning een vesting te maken.

Ondanks alles hebben we ons tot nu toe nog niet erg bedreigd gevoeld, wel zijn we dus extra alert op onze spullen. We zijn eigenlijk nog het meest op onze hoede voor al het vuurwerk dat de hele dag door - en vaak ook 's nachts - wordt afgestoken. Enorme vuurpijlen worden daarbij gewoon vanuit de hand weggeschoten. Het lijkt iedere dag oud en nieuw. Nica's lijken sowieso elke dag wat te vieren te hebben. De vijf dagen dat we in Granada waren zagen/hoorden we aan één stuk door religieuze processies vergezeld door een politie- en/of brandweerauto met gillende sirenes, een boombox (op een speciaal voertuig, de discomovil) en/of een dweilorkest. Als je dan om vier uur 's nachts het knallen van vuurwerk en gillende sirenes van politiewagens hoort zou je haast denken dat er bendeoorlogen worden uitgevochten. We weten inmiddels beter. In combinatie met de luidruchtige boomboxen die telecomaanbieders en elektronicazaken inzetten om met heel veel decibellen hun waren/diensten aan te prijzen vragen we ons af hoeveel Nica's een gehoorbeschadiging hebben. En Kerstsfeer, hoor ik je denken? Daar is hier afgezien van de grote nepkerstbomen in huis weinig van te merken.

We reizen ook gewoon zoveel mogelijk met het openbaar vervoer, meestal afgedankte Amerikaanse schoolbussen ook wel chickenbus genoemd, al hebben wij nog geen kippen aan boord kunnen ontdekken. Waar nodig nemen we een taxi. Zo hebben we vanuit Granada verschillende uitstapjes gemaakt naar onder meer de rokende Masaya vulkaan (zonder te hiken, maar met de auto tot aan de kraterrand!) en het warme kratermeer Laguna de Apoyo voor een dagje relaxen. Onze duurste excursie, een boottochtje rond de Isletas, een groep eilanden bij Granada, was het minst interessant (zien we hier een patroon :-)?). Dat het tijdens het boottochtje ging regenen en we op een bepaald moment flink vliegjes moesten happen hielp ook niet echt. De laatste dagen worden we toch al regelmatig overvallen door tropische regenbuien. Dat was niet de bedoeling, want het regenseizoen is voorbij. We hadden niet voor niets gepland nu in Nicaragua te zijn. El Niño krijgt uiteraard weer de schuld.

We bevinden ons nu al een dag of drie op Isla de Ometepe in het Cocibolca meer (ook wel Nicaragua meer genoemd), het grootste meer in Centraal-Amerika. Het eiland bestaat uit twee vulkanen (de actieve Concepcion en de slapende Maderas) waarvan de toppen tot nu toe helaas grotendeels in wolken zijn gehuld. Het eerste wat opviel toen we hier met een gammele ferry aankwamen en bij ons onderkomen op de flanken van de Maderas arriveerden was de rust. In plaats van vuurwerk, sirenes en boomboxen horen we nu vooral het geluid van vogels, krekels, loeiende koeien en het ruisen van de wind in de bomen. Een mooie plek om wat te relaxen dus en vanuit de hangmat of schommelstoel vlinders en kolibris in de tropische tuin te zien rondfladderen (het lukt Eugénie maar niet om ze op de foto te krijgen), de twee huisvarkens diezelfde tuin te zien omwroeten, te lezen en internetten (onder meer om de ziekenfondspolis voor volgend jaar aan te passen en een nieuwe energieleverancier te selecteren), te genieten van het uitzicht op de Concepcion en goed en veel te slapen. Het waait hier zo lekker door dat we zelfs de fan niet nodig hebben.

Er kleeft echter één nadeeltje aan deze plek: aangezien onze ecologische finca - zoals de meeste accommodatie op het eiland - wat afgelegen ligt (1,5 km omhoog lopen vanaf een dorp dat nauwelijks een dorp genoemd kan worden), ben je voor eten en informatie sterk afhankelijk van de eigen toko. Het eten is niet al te denderend (en een tikkie aan de dure kant), wij spreken nauwelijks Spaans en het personeel nog minder Engels (zeg maar gerust geen Engels). Daarnaast heb je in deze omgeving soms ongenode gasten. Zo hebben we al een schorpioen onze kamer uitgebonjourd, een megaspin weggekeken en zag Eugénie een giftige slang naast haar van het dak het struikgewas inglibberen. Toch blijven we nog een paar dagen omdat het hier verder prima toeven is en de prijs-kwaliteitverhouding verder goed is (voor maar een paar dollar minder slaap je even verderop in een met bugs vergeven dorm). Gisteren zijn we met een paar afgeragde mountainbikes naar een minerale bron geweest om te zwemmen, misschien dat we ook nog een keer het meer induiken (als het wat minder extreem waait). Overmorgen gaan we voor een paar dagen strand naar het zuiden van Nicaragua om vervolgens door te reizen naar Costa Rica. Daar zullen we ons dan weer melden. Nog 62 dagen te gaan.

Adios, Eugénie en Roel