Hang Loose Hawaii

Alooooooha!

Picture this. Bij aankomst op Honolulu International Airport wordt je ter verwelkoming een lei (bloemenkrans) omgehangen door een bevallige Hawaiiaanse schone, buiten staat de witte stretch limo klaar om je naar je hotel te brengen waar een kamer met uitzicht over zee, een zwembad aan het strand, romantische diners bij kaarslicht en massages door een andere Hawaiiaanse beauty (Roel) of bruine, gespierde surfheld (Eugénie) op je wachten, de perfecte uitvalsbasis bovendien voor uitstapjes per cabrio, helicopter en catamaran om alle mooie plekjes van het zonovergoten paradijs te verkennen. Dat is het Hawaii van films, tv series en reclamefolders. Of als je bakken met geld hebt.

De rauwe werkelijkheid van de kostenbewuste backpacker is de volgende: na 20 uur reizen en twee vluchten met Asiana Airlines (Taipei - Seoul - Honolulu) lichtelijk brak te zijn aangekomen, dobber je op een zee van Aziaten door de immigratie, waarna je lang moet wachten tot er een stadsbus passeert die je na tig stops vlakbij je (waarschijnlijk het goedkoopste) hotel in Waikiki brengt, een roze reliek uit de jaren zestig waaraan sindsdien weinig is veranderd, inclusief het gastenbestand. Je denkt in bejaardenhuis Shady Pines te zijn beland. Maar ach je zit op drie minuten van het beroemde strand van Waikiki (en op twee seconden van een drukke doorgaande weg) en je hebt een eigen keukentje, wat erg prettig is met het prijsniveau hier. Dat is namelijk wel even een flinke shock. Oorzaak: 85% van wat in de supermarkt ligt wordt geïmporteerd van het vasteland en dat is zo midden in de Pacific altijd ver weg. Zelfs met de nodige boodschappen uit de supermarkt ben je daardoor een stuk duurder uit dan de voorgaande vijf maanden buiten de deur eten. De bruine bammetjes met nutella smaken er echter niet minder om. So what, who cares. En uiteindelijk zijn we ondanks wat extra uitgaven toch weer - zij het nipt deze keer - binnen het voorziene budget gebleven.

Honolulu en Waikiki Beach liggen trouwens op het eiland Oahu, het verreweg dichtst bevolkte en meest bezochte van de eilanden die samen de staat Hawaii vormen. Aangezien naast Noord-Amerikanen Aziaten (Japanners voorop) de belangrijkste bezoekersgroep vormen (er zijn dan ook veel Japanse restaurants en zelfs bussen met Japanse opschriften) hadden we af en toe het idee nog steeds in Azië te zijn. Verder oogde Honolulu eigenlijk als elke Amerikaanse stad, maar dan tropisch en relaxed. We hebben wat op de verschillende stranden bijgebruind (Roel spotte er tijdens een korte duik tussen alle surfers, zwemmers en dobberaars zowaar een reuzenschildpad!, die was vast een beetje verdwaald), we hebben wat geshopt (het heeft bijna vijf maanden gekost, maar Roel heeft eindelijk een nieuwe korte broek gevonden die aan al zijn criteria voldoet ter vervanging van zijn korte broek die al na één week was verkleurd - en hij is nu ook de trotse bezitter van een kek Hawaii-shirt), we hebben de vulkaankrater van Diamond Head met uitzicht op Honolulu beklommen (en hadden een Zuid-Koreaans déja-vu, zo druk) en Iolani Palace bezocht (Hawaii was tot eind negentiende eeuw een zelfstandig koninkrijk) en we zijn naar misschien wel de bekendste plek van Hawaii geweest, Pearl Harbor.

De Japanse aanval op de marinebasis van Pearl Harbor op 7 december 1941 zorgde er voor dat de VS de Tweede Wereldoorlog werden ingezogen. Enkele memorials (echt Amerikaans - supernationalistisch en overdreven sentimenteel) herinneren hieraan, waaronder het monument boven het wrak van de USS Arizona die bij de aanval tot zinken werd gebracht. De ruim 1.100 omgekomen bemanningsleden bevinden zich nog altijd aan boord. De USS Missouri markeert het einde van de oorlog. Op dit laatste door de Amerikanen gebouwde traditionele slagschip (daarna werden alleen nog vliegdekschepen gebouwd) dat een belangrijke rol speelde in enkele beslissende zeeslagen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog tekenden de Japanners in 1945 de overgave. Het schip werd daarna nog ingezet in de Koreaanse oorlog en - na dertig jaar in de mottenballen te hebben gelegen - in de eerste Golfoorlog eind jaren tachtig. Sinds een aantal jaren ligt het als museumschip in Pearl Harbor. Een interessant uitje.

Omdat we graag wat meer van het eiland wilden zien en een auto huren geen optie was (Roel's rijbewijs is thuis gebleven), hadden we ook nog een tourtje over het eiland geboekt. Dat was een beetje zonde van het geld. De buschauffeur lulde aan een stuk door. Met een intonatie alsof hij er helemaal genoeg van had de informatie weer te moeten spuien, werd alles minimaal drie keer herhaald. Ook waren we niet echt happy met de geplande stops; waar we dachten 'leuk' werd vrolijk doorgetufd om vervolgens op een plek te stoppen waarvan we dachten 'waarom?' Vooral nadat we aan de noordkust allerlei leuke surfdorpjes en surfstranden met spectaculaire golven voorbij reden en slechts vijftien minuten kregen toebedeeld om foto's te maken bij één van de stranden waar op dat moment net een world cup surfen plaatsvond, om vervolgens een kwartier door te rijden voor een lunchstop van een uur op zo ongeveer de minst bezienswaardige plek van Oahu waren we er wel een beetje klaar mee. We wisten dat we gezien de afstanden redelijk veel in de bus zouden zitten, maar als de langste stops dan twee toeristenwinkels en de luch betreffen voel je je wel een beetje bekocht. Schrale troost: andere touroperators deden exact hetzelfde.

Wel jammer dat we nu een stukje echt Hawaii niet hebben gezien. Niet echt Hawaii was ook het weer de afgelopen drie dagen: grijs, waarbij vandaag met stip de topdrie in is gedoken van slecht weer dagen. We hadden vrijwel de hele dag (plens)regen. We zouden vandaag gaan snorkelen, maar dat zat er met dit weer echt niet in. We hopen dat morgen nog te kunnen doen voordat we 's avonds in het vliegtuig stappen voor een vlucht van 7,5 uur naar Houston. Hier zullen we tien uur moeten wachten voor onze volgende vlucht (nog eens 3,5 uur) naar Managua. Daar starten we dan het laatste traject van onze wereldreis: Nicaragua, Costa Rica, Panama en Colombia (waarvoor we hier opvallend snel de twee benodigde Lonely Planets vonden). We zijn erg benieuwd hoe dit ons relatief onbekende deel van de wereld ons zal bevallen. Nog 75 dagen te gaan. (Voor wie nauwkeurig mee aftelt, ja dit klopt echt. Op weg van Taiwan naar Hawaii zijn we de internationale datumgrens gepasseerd. Net als Bill Murray in Groundhog Day mochten we daarom dezelfde dag opnieuw beleven. We vertrokken op 24 november rond het middaguur vanuit Taipei en arriveerden op 24 november om even na negen uur 's morgens in Honolulu. Veel hadden we niet aan onze bonusdag, daarvoor waren we te moe).

Aloha, Eugénie en Roel