Vliegen als superman

Hola,

Om te beginnen: feliz navidad, prettige kerstdagen. Kerstsfeer hebben we de afgelopen tijd wel een beetje gemist, maar verder is er na bijna een half jaar reizen nog weinig behoefte om naar Nederland terug te keren. Het weer is hier toch wel een stukkie prettiger :-). Het enige wat van ons wel wat minder mag is de wind. Je leest er niets over terug in de reisliteratuur, maar het blijkt in deze periode veel te waaien in Midden-Amerika. We bevinden ons momenteel in Santa Elena/Monteverde in Costa Rica, waar de meeste wind lijkt te staan. Afgelopen nacht leek het in ons hostel wel alsof er een najaarsstorm woedde - de golfplaten daken kraakten en onze hoekkamer (met vanuit bed uitzicht op de omliggende bergen) bewoog lichtjes in de wind. We vonden het eigenlijk wel prettig slapen, net als thuis.

De wind maakte ook van ons vertrek van Isla de Ometepe een licht avontuurlijk tochtje. De lancha (kleine tot passagiersboot omgebouwde vrachtboot) waarop we terecht kwamen leek nauwelijks zeewaardig en rolde soms vervaarlijk over de golven, maar uiteindelijk bereikten we zonder brokken weer de vaste wal en konden we op weg naar San Juan del Sur, een badplaats aan de Pacifische kust in het zuiden van Nicaragua. Het is dé badplaats van Nicaragua en trekt ook veel buitenlanders, met name Amerikanen, maar het is ons echt een raadsel waarom. Wij vonden het maar een rare plek. Het had een groot, hard en niet al te mooi strand waarop we gemiddeld elk kwartier werden gezandstraald. Er waren dan ook weinig mensen op het strand te vinden. De meeste mensen leken maar wat doelloos rond te hangen, waaronder opvallend veel uitgerangeerd ogende veertigplus mannen, een beetje sneue types. Rond SJDS liggen wel een aantal met een pickup truck via onverharde wegen te bereiken aantrekkelijker stranden, zoals Playa Maderas waar wij nog een dagje heen zijn geweest. In de stevige brandingsgolven werd Roel in zijn pogingen tot bodysurfen een paar keer flink in de mangel genomen.

SJDS wordt ook nog eens geplaagd door stroomstoringen en de accommodatie was er bovendien zwaar overpriced. Op zoek naar een budgetslaapplek hebben we behoorlijk wat kleine, hete, groezelige hokjes gezien waarvoor men twintig dollar wilde hebben. We vonden uiteindelijk een aanzienlijk aantrekkelijker onderdak bij iets dat zich Ola Italiano noemde, een guesthouse waarbij je door de woonkamer van de eigenaar naar de aangebouwde gastenvertrekken liep. Ook wel weer apart. In Leon waren we al in Hostal Italia beland. Met zoveel toeval moesten we wel weer eens een keer pizza eten (wat ook wel een prettige afwisseling was op het menu van rijst, bonen, kip en papas fritas). In Roemenië hadden we voor het laatst pizza gehad. Daar betaalden we voor twee pizza's met drankje circa tien euro en werd onze pizzastandaard geboren. Dit houdt in dat we er naar streven om samen niet meer dan tien euro uit te geven voor een avondmaaltijd. Met uitzondering van Hawaii konden we ons daar redelijk makkelijk aan houden, tot nu, maar daarover later meer.

Het was trouwens opvallend hoe weinig er in Nicaragua Engels werd gesproken, zelfs door mensen die in het toerisme werkzaam zijn en dagelijks met buitenlanders te maken hebben. Wat dat betreft is er weinig verschil met landen als Zuid-Korea en Taiwan. Wij zijn echter allang blij dat we het schrift tenminste weer kunnen lezen en de menukaart kunnen ontcijferen. We kennen ook genoeg woordjes, waaronder getallen, om het een en ander te begrijpen dan wel duidelijk te maken. Toch ontstaan er zo nu en dan misverstanden, zoals over de kamerprijs bij Ola Italiano. Wij hadden begrepen dat deze 20 dollar per dag was, maar toen we na vier nachten wilden afrekenen wilde men 20 dollar per persoon per dag, wat de kamer absoluut niet waard was. Toen we protesteerden namen ze ook opvallend snel genoegen met 20 dollar voor de kamer. We wisten niet zo goed wat we daarvan nu weer moesten denken. Afijn, dergelijke misverstanden hebben we hier in Costa Rica niet, want vanwege kerst en de jaarwisseling hebben we hier vooraf al de kamers geregeld. Costa Ricanen gaan dan zelf massaal op pad en daarnaast zijn er veel toeristen uit Noord-Amerika en Europa, waaronder ook veel uit Nederland hebben we al gemerkt.

Eén van de momenten waar we deze reis vooraf het meest tegen opzagen was de grenspassage van Nicaragua naar Costa Rica. We hadden er veel slechte verhalen over gelezen: deze zou druk en chaotisch zijn en kon 2-7 uur in beslag nemen. Daarbij werd vlak voor de kerst extra drukte verwacht en werd de laatste maanden streng gecontroleerd op het hebben van een vlieg- of busticket waarmee aangetoond kan worden dat je het land weer verlaat. Dat laatste hebben wij niet, wel een vliegticket van Panama naar Colombia. Voor veel geld een internationaal busticket kopen waar we toch geen gebruik van zouden maken zagen we niet zitten, dus bedachten we een exit-strategie: vroeg in de ochtend met een taxi naar de grens om daar te arriveren voor de internationale bussen en dan gokken dat ons Panama-ticket zou worden geaccepteerd. Zo niet, dan konden we alsnog een busticket kopen en zonder al te veel tijdsverlies achter in de rij aansluiten.

De tactiek slaagde wonderwel. Nadat Eugénie tot drie keer toe het Spaanstalige verzoek om een ticket Costa Rica uit te tonen riposteerde met 'English please' bleek tot onze stomme verbazing het Panama-ticket te volstaan. En binnen het uur zaten we in een Costa Ricaanse bus! Uiteindelijk kwamen we eerder dan voorzien en tegen een fractie van de kosten die bij een 'worst case' scenario mogelijk waren geweest bij onze eerste stop in Costa Rica aan: het dorpje Curubandé, vlakbij het nationale park Rincon de la Vieja. In Curubandé hadden we een tenthuisje gehuurd op een klein complexje gerund door een Nederlands echtpaar met een heel lief hondje. We zijn er weer even aan herinnerd dat we geen grote fans van kamperen zijn, maar als budgetreiziger hadden we in deze afgelegen uithoek weinig andere keuze. De rest was (te) duur. Maar dat is sowieso iets dat ons meteen opviel aan Costa Rica: het land is ontzettend duur, vooral wat betreft eten (onze pizzastandaard is vrijwel onhaalbaar) en entrees en activiteiten. Die prijzen liggen op westers niveau. Muy caro dus.

Het is wat dat betreft goed dat we in Nicaragua weer onder onze begroting waren gebleven. Met 24 euro pppd (ipv 30 euro pppd) scoort Nicaragua het laagste dagbudget tot nu toe. En dat zal ook zo blijven, al is de score voor Nicaragua wel enigszins geflatteerd omdat we van enkele tours hebben afgezien. In Costa Rica zijn echter een aantal activiteiten die we beslist willen doen en dus zal flink de portemonnee getrokken moeten worden. De eerste dagen zijn de Costa Ricaanse colones en Amerikaanse dollars de beurs al uitgevlogen. Het is lekker rekenen ook om een beetje zicht te houden op wat je nu eigenlijk uitgeeft. Men wil het liefst in dollars worden betaald, maar dat kan weer niet overal en soms betaal je met dollars en krijg je colones terug, of een deel in colones en een deel in dollars. Maar de koersen colones-euro, colones-dollar en dollar-euro zitten er inmiddels redelijk in. Gelukkig hadden we in Nicaragua al wat oefening gehad. Daar waren we al net zo aan het goochelen met cordobas en dollars.

De eerste dollars in Costa Rica gingen dus naar Rincon de la Vieja, een natuurpark met veel vulkanische activiteit zoals bubbelende modderpoelen, kokende waterplassen, stoomgaten en heetwaterbronnen waar je jezelf tevens met vulkanische modder kon insmeren voor een heerlijk zacht huidje. Tijdens pak 'm beet zes uur wandelen spotten we er ook nog kapucijnaapjes, ekstergaaien, een slang, een aguti en een gewillig poserende leguaan. En aan het eind - terwijl we stonden te wachten op vervoer terug - een heleboel vliegjes, zogeheten no-see-ums, die aanvankelijk vooral irritant leken, maar zo bleek de volgende ochtend ook veel jeukende bultjes achterlieten (ondanks de deet). Roel had ze zelfs in zijn gezicht (al was dat met zijn bruine kop nauwelijks te zien), de schouderbladen van Eugénie waren een waar slagveld (Roel telde 45-50 bultjes). We hebben de afgelopen dagen dus aardig wat lopen krabben, al is dat niet zo verstandig.

Tijdens onze dagen in Curubandé was er elke dag rodeo en disco. Wij zijn de laatste dag toen de grootste stieren en de 'professionele' rijders in actie kwamen wezen kijken. Het was wel een amusant schouwspel. Elke keer wanneer een stier met berijder werd losgelaten renden drie hondjes de ring in om de stier nog eens extra op te jutten. In tegenstelling tot voorgaande jaren, toen er nog wel eens doden en gewonden vielen, vielen er dit jaar geen grote slachtoffers. De berijders droegen voor het eerst een harnasje en een helm. Slechts één keer moest een afgeworpen berijder via een soort doorgeefluikje het medische behandelhokje ingeschoven worden. Wel nam naarmate de avond vorderde het aantal rondhinkende mannen toe, maar dat zal mede aan de alcoholconsumptie hebben gelegen. Het is eigenlijk een wonder dat er geen ernstige ongelukken zijn gebeurd met al die jongens/mannen die hun mannelijkheid wilden tonen door de ring in te rennen en de stier uit te dagen nadat deze zijn last had afgegooid.

Behalve dat Costa Rica duur is, is het er soms ook lastig reizen met openbaar vervoer als je naar de nationale parken wilt. De toeristische infrastructuur is vooral ingesteld op rondrijden met geldverslindende huurauto's of toeristenbusjes. Zo kon het gebeuren dat we voor de circa 120 kilometer tussen Curubandé en het toeristengetto Santa Elena/Monteverde bijna tien uur nodig hadden, inclusief ruim vijf uur wachten in the middle of nowhere (omdat we op vijf minuten een aansluiting misten......). Da's best wel irritant en bij 32 graden Celsius en ook best wel vermoeiend. Het laatste stuk naar Monteverde ging over onverharde wegen door een heel mooi landschap. Dat beloofde dus wat voor wat als één van de meest bijzondere natuurgebieden van Costa Rica wordt beschouwd. Het unieke tropisch nevelwoud zou volgens de reisgidsen en brochures vol met kleurrijk wild life moeten zitten, maar bijna nergens anders tijdens deze reis hebben we zo weinig beestjes gezien als juist hier. Het woud was best mooi, maar een beetje teleurstellend was het wel (te veel wind, te veel zon - en geen nevel -, who knows). Zelfs een twee uur durende (en uiterst saaie) wandeling onder begeleiding van een gids over hangende bruggen tussen de boomtoppen leverde vrijwel niets op. Dat was vijftig dollar weggegooid geld.

Edoch, we waren ook naar Monteverde gekomen voor een beetje actie: zip-lining. Hierbij hang je in een harnasje aan een kabel waarlangs je tussen de boomtoppen door van platform naar platform suist. Daar zijn ze ooit in Monteverde mee begonnen en het is nog steeds één van de beste plekken ter wereld om dat te doen, met verschillende aanbieders van divers adrenalineniveau. Roel had gedacht dat Eugénie voor een laag adrenalineniveau zou willen gaan, maar verraste door voor het op één na hoogste niveau te gaan, dat wil zeggen met hogere snelheden, een rappel (snel afzakken aan een touw), twee heeeel lange supermankabels hoog boven de bomen (waarbij je als het ware vliegt), waarvan één met 1590 meter lengte de langste zipline van Latijns-Amerika is, en tot slot de 45 meter hoge Mega Tarzan Swing, waarbij je vanaf een platform de diepte in moet springen en daarna door de lucht slingert.

Eugénie toonde zich de hele tijd uiterst koelbloedig, maar werd toch wat nerveus toen de Tarzan Swing eraan kwam, zeker nadat twee andere mensen voor haar niet durfden. Met de ogen dicht stortte ze zich echter onverdroten naar beneden waarna ze enthousiast begon te schreeuwen. Zo'n kick gaf het. Roel was trots op zijn meisje, en het meisje was ook apetrots op zichzelf. Terecht. Het was één van de hoogtepunten van onze trip tot nu toe. Actiefoto's kunnen we helaas niet tonen. We hebben wel een cd met foto's, maar geen externe cd-drive voor onze tablet. Effe wachten dus. Vanavond hopen we tijdens een nachttour nog wel wat wild te kunnen zien, daarna gaan we verder. O ja, Roel heeft gisteren na twee maanden zoeken eindelijk een paar nieuwe schoenen gescoord. Dat was nodig ook, want de zolen waren bijna volledig doorgesleten en het bovenwerk begon los te laten. Er kan dus weer stevig worden gewandeld. Nog 51 dagen te gaan.

Hasta luego, Eugénie en Roel