On the road
Door: Roel en Eugénie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
02 Oktober 2012 | Verenigde Staten, Portland
Hi folks,
Het heeft even geduurd, maar bij deze weer een blog. Onze laatste twee hotels hadden geen gratis wifi. We zijn inmiddels al een paar dagen op pad met de auto. We begonnen echter na het verlaten van New York nog met het testen van het Amerikaanse openbaar vervoer. We reisden met Amtrak (trein) naar Boston, een ritje van ongeveer vier uur. Niet echt snel, maar wel relaxed. Omdat we vroeg waren vertrokken hadden we diezelfde dag nog de tijd om naar de Harvard University te bewonderen middels een tourtje met een overenthousiaste studentgids.
’s Avonds hebben we een wedstrijd van de Boston Red Sox (baseball) bijgewoond in Fenway Park, het oudste honkbalstadion van de VS. Dit jaar precies honderd jaar om precies te zijn. Dat werd onder meer gevierd met de presentatie van het all time all star team. Veel gejuich en wij ons maar afvragen: wie zijn die lui. Net als drie jaar geleden bij de San Francisco Giants vragen we ons af wat de Amerikanen nu zo leuk aan baseball vinden; er is erg weinig actie. Misschien hoort het allemaal bij een typisch Amerikaans avondje uit: duur en slecht eten (en dan bedoelen we echt slecht), een beetje socializen (er wordt over van alles gepraat op de tribunes behalve baseball, zo lijkt het) en tussendoor nog een beetje sport kijken. We vonden het in ieder geval weer een belevenis op zich.
Eigenlijk was het hoogtepunt van ons bezoek aan Boston, dat er voor een Amerikaanse stad redelijk Europees uitzag. Door de zogeheten Freedom Trail te lopen zagen we de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad en leerden we tegelijk nog iets van de Amerikaanse strijd voor onafhankelijkheid die hier begon met de Boston Tea Party. Met trein en bus hebben we een dagtochtje gemaakt naar het ten noordoosten van Boston gelegen Rockport en Salem. Rockport was een leuk vissersplaatsje met veel kleurrijke huisjes dat met glans onze slecht weer test doorstond (het regende vrijwel de gehele dag), terwijl we Salem (bekend van de heksenprocessen uit 1692 en 1693) vooral erg gehyped vonden waarbij het één thema (heksen) erg werd uitgemolken. Maar misschien was het ook de grijze, miezerige dag die onze visie op Salem enigszins beïnvloedde. Of misschien was het de busreis van anderhalve uur terug. Aangezien de eerstvolgende trein lang op zich liet wachten, dacht we: waarom dan niet de bus?. Daarom dus. Anderhalf uur voor een stukkie van dertig kilometer is natuurlijk belachelijk (goedkoop was het wel).
We sliepen in Boston trouwens voor het eerst in een B&B. Dat bleek de goedkoopste optie. De B&B was gehuisvest in een karakteristieke brownstone (je weet wel van die huizen van rode baksteen met een trap ervoor die je ook van in films en tv-series ziet) in de historische wijk Southend met veel Victoriaanse architectuur. Onze gastvrouw en –heer Judy en Ben hadden hun huis veertig jaar geleden voor 12.000 dollar gekocht toen de wijk geheel vervallen was. Inmiddels is hun huis vol met oude details zo’n twee miljoen dollar waard. Da’s nog eens een investering. Ze verhuurden nu één slaapkamer, met een badkamer met een oude badkuip op pootjes. Het was alsof je bij familie op bezoek was.
Nu zitten we weer in het vertrouwde motelgebeuren, waarbij alle kamers op elkaar lijken, al had ons verblijf in de Motel 6 twee dagen geleden in Newport nog een bijzondere nachtelijke activiteit in petto: een brandalarm om twee uur ’s nachts. Wij hadden eerder al het nodige rumoer van luidruchtige gasten op de gang gehoord en wisten meteen dat het vals alarm was toen die zich uit de voeten maakten zodra het alarm afging. We bleven aanvankelijk daarom ook liggen, maar toen de herrie aanhield gingen we toch maar eens een kijkje buiten nemen. Bleken er toch de nodige mensen in alle haast hun kamer uit gerept (al dan niet met medeneming van wat persoonlijke bezittingen) en stonden er liefst vijf brandweerauto’s voor de deur. Je beleeft zo nog eens wat.
Newport (in de staat Rhode Island) doorstond trouwens ook de grijs weer test. We kwamen hier vooral voor de zogeheten ‘mansions’ (wat vrij vertaald zomerhuisjes betekent). Deze ‘zomerhuisjes’ van de allerrijksten, zoals de Vanderbilts, waren echter kleine paleizen. Geïnspireerd op de Griekse en Romeinse oudheid, Italiaanse renaissance en de paleizen van de Franse zonnekoningen werden extravagante onderkomens gebouwd die je ook een ode aan de kitsch zou kunnen noemen. Helaas was onze tijd hier wat te kort. Deels was dit onze eigen schuld (te laat vertrokken), deels was het overmacht. Nadat we op Logan Airport onze auto, een donkerblauwe en fonkelnieuwe (we moesten het beschermende plastic aan de binnenkant nog op veel plekken verwijderen) Chevrolet Captiva, hadden opgehaald hadden we alleen nog een koelbox en een navigatiesysteem nodig om definitief gereed te zijn voor onze road trip. Aangezien huren van navigatie bijna twee keer zo duur zou zijn als zelf kopen opteerden we voor dat laatste. In autoland nummer 1 bleek het echter nogal lastig een goedkoop exemplaar op de kop te tikken. Na Walmart en BestBuy bleek Radio Shack pas bij de tweede keus iets op voorraad te hebben, een TomTom. Bonnie wijst ons nu de weg en dat doet ze lang niet altijd even helder (toch maar een mannenstem installeren?).
De afgelopen twee dagen hebben we vooral veel ‘living history’ beleefd in Old Sturbridge Village (Masschusetts) dat in historische panden een beeld geeft van het leven in een New England dorpje uit 1830 en Strawbery Banke in de havenplaats Portsmouth (New Hampshire), waar in een origineel wijkje in verschillende huizen een tijdsbeeld wordt geschetst van 1695 tot de jaren vijftig van de vorige eeuw. We bevinden ons nu in de staat Maine, onder meer bekend van zijn ruige kust en schilderachtige vuurtorens. Het weer was sinds New York een ‘mixed bag’: grijs, zon, regen, grijs, regen/zon, grijs/zon, soms lekker temperatuurtje, soms te fris. De voorspellingen voor de komende twee dagen zijn goed, daarna wordt het weer wat wisselvalliger. Voor de herfstkleuren, ons hoofddoel, ziet het er echter goed uit: precies op schema. In de gebieden waar we via erg mooie (en vaak ook opvallend slechte) binnendoor wegen nu doorheen zijn gereden was soms al redelijk wat kleur te zien, vonden wij. Volgens de herfstberichten op tv was de verkleuring in die regio’s nog ‘low’. Dat belooft dus wat. Duimen maar dat het weer meewerkt.
Take care,
Eugénie en Roel
Het heeft even geduurd, maar bij deze weer een blog. Onze laatste twee hotels hadden geen gratis wifi. We zijn inmiddels al een paar dagen op pad met de auto. We begonnen echter na het verlaten van New York nog met het testen van het Amerikaanse openbaar vervoer. We reisden met Amtrak (trein) naar Boston, een ritje van ongeveer vier uur. Niet echt snel, maar wel relaxed. Omdat we vroeg waren vertrokken hadden we diezelfde dag nog de tijd om naar de Harvard University te bewonderen middels een tourtje met een overenthousiaste studentgids.
’s Avonds hebben we een wedstrijd van de Boston Red Sox (baseball) bijgewoond in Fenway Park, het oudste honkbalstadion van de VS. Dit jaar precies honderd jaar om precies te zijn. Dat werd onder meer gevierd met de presentatie van het all time all star team. Veel gejuich en wij ons maar afvragen: wie zijn die lui. Net als drie jaar geleden bij de San Francisco Giants vragen we ons af wat de Amerikanen nu zo leuk aan baseball vinden; er is erg weinig actie. Misschien hoort het allemaal bij een typisch Amerikaans avondje uit: duur en slecht eten (en dan bedoelen we echt slecht), een beetje socializen (er wordt over van alles gepraat op de tribunes behalve baseball, zo lijkt het) en tussendoor nog een beetje sport kijken. We vonden het in ieder geval weer een belevenis op zich.
Eigenlijk was het hoogtepunt van ons bezoek aan Boston, dat er voor een Amerikaanse stad redelijk Europees uitzag. Door de zogeheten Freedom Trail te lopen zagen we de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad en leerden we tegelijk nog iets van de Amerikaanse strijd voor onafhankelijkheid die hier begon met de Boston Tea Party. Met trein en bus hebben we een dagtochtje gemaakt naar het ten noordoosten van Boston gelegen Rockport en Salem. Rockport was een leuk vissersplaatsje met veel kleurrijke huisjes dat met glans onze slecht weer test doorstond (het regende vrijwel de gehele dag), terwijl we Salem (bekend van de heksenprocessen uit 1692 en 1693) vooral erg gehyped vonden waarbij het één thema (heksen) erg werd uitgemolken. Maar misschien was het ook de grijze, miezerige dag die onze visie op Salem enigszins beïnvloedde. Of misschien was het de busreis van anderhalve uur terug. Aangezien de eerstvolgende trein lang op zich liet wachten, dacht we: waarom dan niet de bus?. Daarom dus. Anderhalf uur voor een stukkie van dertig kilometer is natuurlijk belachelijk (goedkoop was het wel).
We sliepen in Boston trouwens voor het eerst in een B&B. Dat bleek de goedkoopste optie. De B&B was gehuisvest in een karakteristieke brownstone (je weet wel van die huizen van rode baksteen met een trap ervoor die je ook van in films en tv-series ziet) in de historische wijk Southend met veel Victoriaanse architectuur. Onze gastvrouw en –heer Judy en Ben hadden hun huis veertig jaar geleden voor 12.000 dollar gekocht toen de wijk geheel vervallen was. Inmiddels is hun huis vol met oude details zo’n twee miljoen dollar waard. Da’s nog eens een investering. Ze verhuurden nu één slaapkamer, met een badkamer met een oude badkuip op pootjes. Het was alsof je bij familie op bezoek was.
Nu zitten we weer in het vertrouwde motelgebeuren, waarbij alle kamers op elkaar lijken, al had ons verblijf in de Motel 6 twee dagen geleden in Newport nog een bijzondere nachtelijke activiteit in petto: een brandalarm om twee uur ’s nachts. Wij hadden eerder al het nodige rumoer van luidruchtige gasten op de gang gehoord en wisten meteen dat het vals alarm was toen die zich uit de voeten maakten zodra het alarm afging. We bleven aanvankelijk daarom ook liggen, maar toen de herrie aanhield gingen we toch maar eens een kijkje buiten nemen. Bleken er toch de nodige mensen in alle haast hun kamer uit gerept (al dan niet met medeneming van wat persoonlijke bezittingen) en stonden er liefst vijf brandweerauto’s voor de deur. Je beleeft zo nog eens wat.
Newport (in de staat Rhode Island) doorstond trouwens ook de grijs weer test. We kwamen hier vooral voor de zogeheten ‘mansions’ (wat vrij vertaald zomerhuisjes betekent). Deze ‘zomerhuisjes’ van de allerrijksten, zoals de Vanderbilts, waren echter kleine paleizen. Geïnspireerd op de Griekse en Romeinse oudheid, Italiaanse renaissance en de paleizen van de Franse zonnekoningen werden extravagante onderkomens gebouwd die je ook een ode aan de kitsch zou kunnen noemen. Helaas was onze tijd hier wat te kort. Deels was dit onze eigen schuld (te laat vertrokken), deels was het overmacht. Nadat we op Logan Airport onze auto, een donkerblauwe en fonkelnieuwe (we moesten het beschermende plastic aan de binnenkant nog op veel plekken verwijderen) Chevrolet Captiva, hadden opgehaald hadden we alleen nog een koelbox en een navigatiesysteem nodig om definitief gereed te zijn voor onze road trip. Aangezien huren van navigatie bijna twee keer zo duur zou zijn als zelf kopen opteerden we voor dat laatste. In autoland nummer 1 bleek het echter nogal lastig een goedkoop exemplaar op de kop te tikken. Na Walmart en BestBuy bleek Radio Shack pas bij de tweede keus iets op voorraad te hebben, een TomTom. Bonnie wijst ons nu de weg en dat doet ze lang niet altijd even helder (toch maar een mannenstem installeren?).
De afgelopen twee dagen hebben we vooral veel ‘living history’ beleefd in Old Sturbridge Village (Masschusetts) dat in historische panden een beeld geeft van het leven in een New England dorpje uit 1830 en Strawbery Banke in de havenplaats Portsmouth (New Hampshire), waar in een origineel wijkje in verschillende huizen een tijdsbeeld wordt geschetst van 1695 tot de jaren vijftig van de vorige eeuw. We bevinden ons nu in de staat Maine, onder meer bekend van zijn ruige kust en schilderachtige vuurtorens. Het weer was sinds New York een ‘mixed bag’: grijs, zon, regen, grijs, regen/zon, grijs/zon, soms lekker temperatuurtje, soms te fris. De voorspellingen voor de komende twee dagen zijn goed, daarna wordt het weer wat wisselvalliger. Voor de herfstkleuren, ons hoofddoel, ziet het er echter goed uit: precies op schema. In de gebieden waar we via erg mooie (en vaak ook opvallend slechte) binnendoor wegen nu doorheen zijn gereden was soms al redelijk wat kleur te zien, vonden wij. Volgens de herfstberichten op tv was de verkleuring in die regio’s nog ‘low’. Dat belooft dus wat. Duimen maar dat het weer meewerkt.
Take care,
Eugénie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
