No trespassing
Door: Roel en Eugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
10 Oktober 2012 | Verenigde Staten, Lake Placid
Hey there,
Weer even een update van ons. We hebben tijdens deze trip inmiddels zeven staten afgetikt. Met een bezoek aan Vermont hebben we alle zes staten die samen New England vormen, korter of langer aangedaan (zo zijn we alleen door Connecticut gespoord en gereden zonder er te overnachten of een plaats echt te bezoeken). We hebben met de ferry over Lake Champlain New England inmiddels verlaten en zitten nu in Lake Placid in de staat New York. Na het herfstkleurenfestival in de White Mountains toonde de herfst zich de twee daaropvolgende dagen iets minder uitbundig. Dat had deels geografische redenen (we reden wat zuidelijker en lager waar de herfstkleuren nog niet hun piek hadden bereikt) en had deels te maken met het weer: regen, wind en kou zijn niet de beste vrienden voor verkleurende blaadjes. In Vermont bleek het al eerder aangekondigde koufront, dat gepaard ging met een zone met buien en wind, veel bladeren van de bomen had doen vallen.
Op weg naar Vermont maakten we nog een tussenstop bij de Canterbury Shaker Village, waar een aantal gebouwen in originele staat bewaard zijn gebleven van de Shakers, een geloofsgemeenschap die op een drietal leden (en één aspirant-lid) na geheel is verdwenen. De Shakers kenden twee kernwaarden: het geloof in god en hard werken. De hele gemeenschap was daar op ingericht. Het kwam op ons allemaal over als een religieuze sekte bestaande uit autisten. Interessant was het wel. De reden dat er bijna geen Shakers meer zijn? De brothers en sisters hingen het celibaat aan. Kinderen krijgen was er dus niet bij. Nieuwe zieltjes werden gewonnen door verweesde of door hun verarmde ouders afgestane kinderen op te vangen. Toen echter van staatswege op dat gebied steeds meer werd geregeld stopte de aanvoer van nieuwe potentiële gelovigen.
De staat Vermont staat vooral bekend om groene bergen, witte kerktorens, rode schuren, covered bridges, zuivel en Ben & Jerry’s. We hebben hier 2,5 dag rondgetoerd door het midden en noorden van de staat, langs kleine dorpjes met (veel) witte kerkjes, covered bridges, boerderijen (met rode schuren), over onverharde wegen (door verkleurende bergen), het senaatsgebouw met z’n gouden koepel in de hoofdstad Montpelier (liefst 8.000 inwoners!) en Ben & Jerry’s. Van die onverharde wegen zijn er trouwens meer dan verharde. Daarop verdwalen behoort tot de echte Vermont-ervaringen en dat is ons met glans gelukt. We waren blij in een SUV-vertje te rijden die wat hoger op de wielen staat. Een als ‘state highway’ geklassificeerde bosweggetje werd op een bepaald moment zo beroerd dat we maar zijn omgekeerd om de hele weg (bijna een half uur) maar weer terug te volgen (de auto ziet er nu uit als een terreinwagen). Zelfs navigatie-Bonnie raakte lichtelijk van slag van deze outback belevenis.
Gisteren was het trouwens wel weer mooi weer en met een zonnetje en een wat noordelijker ligging hebben we toch weer van mooie kleuren kunnen genieten, ook al waren ze volgens de locals al een beetje over hun piek heen. Hadden we trouwens al genoemd dat we bij de fabriek van Ben & Jerry’s in Waterbury zijn geweest? Slimme jongens zijn dat: vragen ze vier dollar voor een fabriekstoer bestaande uit een filmpje waarin ze vertellen hoe fair trade ze bezig zijn, een korte blik op de fabrieksvloer met uitleg over hoe het ijs wordt geproduceerd en het proeven van een mini-cupje van een nieuwe smaak ijs. Voor het geld van onze toerkaartjes hadden we ook tweebekers ijs kunnen kopen. Kwestie van goede marketing zullen we maar zeggen. Datzelfde geldt voor vergelijkbare typische Vermont-handel, zoals de Vermont Country Store in Weston. Met het ‘merk’ Vermont Country Store als dekmantel worden vrij gewone producten tegen veel te hoge prijzen verkocht. Je kon er trouwens wel van alles proeven (kaas, fudge, dips, etc) en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. We blijven Nederlanders… (en zijn wel benieuwd naar al die vreemde combinaties waar Amerikanen zo verzot op lijken te zijn: pindakaas met jam in één potje bijvoorbeeld).
Gisteren was tevens Columbus Day, de dag waarop de aankomst van Columbus in de Amerika’s wordt gevierd, een vrije dag voor Amerikanen. Het was daardoor in de wat toeristische plaatsen erg druk, vooral als er – vooroordeelbevestigend - etenswaren te scoren waren. Daarbuiten viel het reuze mee. Columbus Day en leafpeeping (zoals het herfstkleuren kijken wordt genoemd) vormen ook zo’n beetje het einde van het toeristenseizoen in deze contreien. Dat merken we hier in Lake Placid. In de gastplaats voor de Olympische Winterspelen van 1932 en 1980 bleken veel van de olympische sights een dag later al dicht. Daardoor kon Roel geen afdaling met een bobslee maken. Dat had hem wel spannend geleken. Wel konden we nog de olympische skispringschans op en hebben we even binnen in de ijshockeyhal kunnen kijken. Het was wel duidelijk dat destijds de accommodaties nog niet het publiek moeten overweldigen; wat een lelijk en sfeerloos gebouw is dat olympisch stadion. Dat laatste gold trouwens ook wel een beetje voor Lake Placid zelf.
In de afgelopen twee weken hebben we intussen het nodige gezien, maar er blijft helaas ook veel ongezien. Natuurlijk moeten er keuzes worden gemaakt, maar er is ook een typisch Amerikaanse oorzaak voor aan te wijzen. Hoewel het land groot is geworden door de vrije kansen die de inwoners worden geboden - het motto van de staat New Hampshire dat trots op de nummerplaten van de auto’s staat luidt ‘Live free or die’ – zijn we ook zelden ergens geweest waar het zo moeilijk kan zijn daar te staan waar je wilt gaan. Overal waar je komt stuit je op bordjes ‘No trespassing’ en ‘Private property’. Vandaag weer in Lake Placid. We hadden de tip gekregen om de ruim vier kilometer lange wandeling rond Mirror Lake te maken. Het begin staat ook keurig aangegeven, met ‘have a nice day!’. Dat schept dus verwachtingen. Als we tijdens die wandeling één kilometer zicht op het meer hebben gehad is het veel. Je keek vooral tegen de achterkant van hotels of tegen winkels aan in Lake Placid zelf of je liep langs de achterzijde van huizen van mensen die aan Mirror Lake woonden. Ook konden we niet Whiteface Mountain oprijden (waar je voor moet betalen, dat kom je hier wel vaker tegen). De berg was gesloten voor publiek! Soms kun je ook te ver doorschieten in het vercommercialiseren van de samenleving.
De afgelopen nachten hebben we overnacht in B&B’s van diverse pluimage. We begonnen in een omgebouwde sfeervolle (en krakende) oude graanmolen uit 1779 die vorig jaar net ontsnapte aan de ravage die de orkaan Irene in Vermont aanrichtte (de schade was nog op veel plaatsen heel erg zichtbaar). De B&B’s van de afgelopen twee dagen en vanavond zullen door de eigenaren als rustiek en authentiek worden omschreven (Amerikanen zijn daar dol op) maar worden door ons vooral als gedateerd en vragend om een liefdevolle opknapbeurt bestempeld. Het interieur heeft het meest weg van een bijeengeraapt zooitje, oude meuk die we ook bij de garage sales en junkyard sales (alhoewel, dat is soms echt niet meer dan grof vuil) onderweg zagen. Misschien komt de inrichting daar wel vandaan. Bij ons onderkomen van vannacht is gelukkig de prijs ook navenant. We zijn wel benieuwd hoe we zullen slapen. Alles in de kamer staat een tikkie scheef en we moeten ons behelpen met een twijfelaartje. Het wordt vast knus vannacht…
Have a nice day,
Roel en Eugénie
Weer even een update van ons. We hebben tijdens deze trip inmiddels zeven staten afgetikt. Met een bezoek aan Vermont hebben we alle zes staten die samen New England vormen, korter of langer aangedaan (zo zijn we alleen door Connecticut gespoord en gereden zonder er te overnachten of een plaats echt te bezoeken). We hebben met de ferry over Lake Champlain New England inmiddels verlaten en zitten nu in Lake Placid in de staat New York. Na het herfstkleurenfestival in de White Mountains toonde de herfst zich de twee daaropvolgende dagen iets minder uitbundig. Dat had deels geografische redenen (we reden wat zuidelijker en lager waar de herfstkleuren nog niet hun piek hadden bereikt) en had deels te maken met het weer: regen, wind en kou zijn niet de beste vrienden voor verkleurende blaadjes. In Vermont bleek het al eerder aangekondigde koufront, dat gepaard ging met een zone met buien en wind, veel bladeren van de bomen had doen vallen.
Op weg naar Vermont maakten we nog een tussenstop bij de Canterbury Shaker Village, waar een aantal gebouwen in originele staat bewaard zijn gebleven van de Shakers, een geloofsgemeenschap die op een drietal leden (en één aspirant-lid) na geheel is verdwenen. De Shakers kenden twee kernwaarden: het geloof in god en hard werken. De hele gemeenschap was daar op ingericht. Het kwam op ons allemaal over als een religieuze sekte bestaande uit autisten. Interessant was het wel. De reden dat er bijna geen Shakers meer zijn? De brothers en sisters hingen het celibaat aan. Kinderen krijgen was er dus niet bij. Nieuwe zieltjes werden gewonnen door verweesde of door hun verarmde ouders afgestane kinderen op te vangen. Toen echter van staatswege op dat gebied steeds meer werd geregeld stopte de aanvoer van nieuwe potentiële gelovigen.
De staat Vermont staat vooral bekend om groene bergen, witte kerktorens, rode schuren, covered bridges, zuivel en Ben & Jerry’s. We hebben hier 2,5 dag rondgetoerd door het midden en noorden van de staat, langs kleine dorpjes met (veel) witte kerkjes, covered bridges, boerderijen (met rode schuren), over onverharde wegen (door verkleurende bergen), het senaatsgebouw met z’n gouden koepel in de hoofdstad Montpelier (liefst 8.000 inwoners!) en Ben & Jerry’s. Van die onverharde wegen zijn er trouwens meer dan verharde. Daarop verdwalen behoort tot de echte Vermont-ervaringen en dat is ons met glans gelukt. We waren blij in een SUV-vertje te rijden die wat hoger op de wielen staat. Een als ‘state highway’ geklassificeerde bosweggetje werd op een bepaald moment zo beroerd dat we maar zijn omgekeerd om de hele weg (bijna een half uur) maar weer terug te volgen (de auto ziet er nu uit als een terreinwagen). Zelfs navigatie-Bonnie raakte lichtelijk van slag van deze outback belevenis.
Gisteren was het trouwens wel weer mooi weer en met een zonnetje en een wat noordelijker ligging hebben we toch weer van mooie kleuren kunnen genieten, ook al waren ze volgens de locals al een beetje over hun piek heen. Hadden we trouwens al genoemd dat we bij de fabriek van Ben & Jerry’s in Waterbury zijn geweest? Slimme jongens zijn dat: vragen ze vier dollar voor een fabriekstoer bestaande uit een filmpje waarin ze vertellen hoe fair trade ze bezig zijn, een korte blik op de fabrieksvloer met uitleg over hoe het ijs wordt geproduceerd en het proeven van een mini-cupje van een nieuwe smaak ijs. Voor het geld van onze toerkaartjes hadden we ook tweebekers ijs kunnen kopen. Kwestie van goede marketing zullen we maar zeggen. Datzelfde geldt voor vergelijkbare typische Vermont-handel, zoals de Vermont Country Store in Weston. Met het ‘merk’ Vermont Country Store als dekmantel worden vrij gewone producten tegen veel te hoge prijzen verkocht. Je kon er trouwens wel van alles proeven (kaas, fudge, dips, etc) en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. We blijven Nederlanders… (en zijn wel benieuwd naar al die vreemde combinaties waar Amerikanen zo verzot op lijken te zijn: pindakaas met jam in één potje bijvoorbeeld).
Gisteren was tevens Columbus Day, de dag waarop de aankomst van Columbus in de Amerika’s wordt gevierd, een vrije dag voor Amerikanen. Het was daardoor in de wat toeristische plaatsen erg druk, vooral als er – vooroordeelbevestigend - etenswaren te scoren waren. Daarbuiten viel het reuze mee. Columbus Day en leafpeeping (zoals het herfstkleuren kijken wordt genoemd) vormen ook zo’n beetje het einde van het toeristenseizoen in deze contreien. Dat merken we hier in Lake Placid. In de gastplaats voor de Olympische Winterspelen van 1932 en 1980 bleken veel van de olympische sights een dag later al dicht. Daardoor kon Roel geen afdaling met een bobslee maken. Dat had hem wel spannend geleken. Wel konden we nog de olympische skispringschans op en hebben we even binnen in de ijshockeyhal kunnen kijken. Het was wel duidelijk dat destijds de accommodaties nog niet het publiek moeten overweldigen; wat een lelijk en sfeerloos gebouw is dat olympisch stadion. Dat laatste gold trouwens ook wel een beetje voor Lake Placid zelf.
In de afgelopen twee weken hebben we intussen het nodige gezien, maar er blijft helaas ook veel ongezien. Natuurlijk moeten er keuzes worden gemaakt, maar er is ook een typisch Amerikaanse oorzaak voor aan te wijzen. Hoewel het land groot is geworden door de vrije kansen die de inwoners worden geboden - het motto van de staat New Hampshire dat trots op de nummerplaten van de auto’s staat luidt ‘Live free or die’ – zijn we ook zelden ergens geweest waar het zo moeilijk kan zijn daar te staan waar je wilt gaan. Overal waar je komt stuit je op bordjes ‘No trespassing’ en ‘Private property’. Vandaag weer in Lake Placid. We hadden de tip gekregen om de ruim vier kilometer lange wandeling rond Mirror Lake te maken. Het begin staat ook keurig aangegeven, met ‘have a nice day!’. Dat schept dus verwachtingen. Als we tijdens die wandeling één kilometer zicht op het meer hebben gehad is het veel. Je keek vooral tegen de achterkant van hotels of tegen winkels aan in Lake Placid zelf of je liep langs de achterzijde van huizen van mensen die aan Mirror Lake woonden. Ook konden we niet Whiteface Mountain oprijden (waar je voor moet betalen, dat kom je hier wel vaker tegen). De berg was gesloten voor publiek! Soms kun je ook te ver doorschieten in het vercommercialiseren van de samenleving.
De afgelopen nachten hebben we overnacht in B&B’s van diverse pluimage. We begonnen in een omgebouwde sfeervolle (en krakende) oude graanmolen uit 1779 die vorig jaar net ontsnapte aan de ravage die de orkaan Irene in Vermont aanrichtte (de schade was nog op veel plaatsen heel erg zichtbaar). De B&B’s van de afgelopen twee dagen en vanavond zullen door de eigenaren als rustiek en authentiek worden omschreven (Amerikanen zijn daar dol op) maar worden door ons vooral als gedateerd en vragend om een liefdevolle opknapbeurt bestempeld. Het interieur heeft het meest weg van een bijeengeraapt zooitje, oude meuk die we ook bij de garage sales en junkyard sales (alhoewel, dat is soms echt niet meer dan grof vuil) onderweg zagen. Misschien komt de inrichting daar wel vandaan. Bij ons onderkomen van vannacht is gelukkig de prijs ook navenant. We zijn wel benieuwd hoe we zullen slapen. Alles in de kamer staat een tikkie scheef en we moeten ons behelpen met een twijfelaartje. Het wordt vast knus vannacht…
Have a nice day,
Roel en Eugénie
-
13 Oktober 2012 - 11:12
Marijke:
Ik zeg klinkt fantastisch en heul amerikaans! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
