verslag van 't slagveld

Moi,

De road trip Noordoost USA zit er op. We zitten in het vliegtuig (voor de vierde keer bij de nooduitgang!) van Reykjavik naar Amsterdam als we enigszins brak dit laatste verhaal optikken. Het is even na tien uur ’s morgens Nederlandse tijd, maar de biologische klok zegt dat het nog midden in de nacht is. Ruim vier weken geleden begonnen we deze reis op IJsland. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, een teken dat we weer veel gezien en beleefd hebben. De laatste drie weken hebben we een dikke 5.000 kilometer met de auto afgelegd. Achteraf misschien iets te veel van het goede. Roel is in ieder geval behoorlijk moe (tijd voor vakantie….. ).

De afgelopen dagen stonden voor een groot deel in het teken van de Amerikaanse geschiedenis. We verlieten jullie bij de Amish in Holmes County (Ohio), waar vandaan we een lange rit moesten maken naar Gettysburg in Pennsylvania. Gettysburg is vooral bekend om de driedaagse veldslag die hier in 1863 plaatsvond tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog tussen de noordelijke en zuidelijke staten. De voornaamste inzet: afschaffing van de slavernij. Het was de grootste slag uit die burgeroorlog en betekende tevens het keerpunt in de strijd die uiteindelijk in het voordeel van de noordelijken zou worden beslist. Afgezien van verdedigingswerken, heel veel kanonnen en tal van monumenten verspreid door het landschap is er niet zo veel te zien. Het is vooral het verhaal erachter dat Gettysburg voor iedere Amerikaan een verplichte stop maakt. In Gettysburg zelf zijn ze maar wat trots op hun verleden. Op elk pand dat uit de Burgeroorlog stamt prijkt dan ook een bordje dat daarop wijst.

Aan de hand van een CD die je bij het Visitors Center kon kopen hebben we alle belangrijke plekken uit de slag bezocht. Eugénie wilde wel wat meer historische achtergrond en dus kozen we voor een CD met wat uitgebreidere uitleg. Dat hebben we geweten. Murw gebeukt door alle strategische informatie (en de overdreven Amerikaanse verheerlijking van het heldendom van de militairen, ook al ging het soms gewoon om domme acties) was het al donker geworden toen we het slagveld verlieten. De volgende dag reden we door naar Harper’s Ferry (West Virginia) waar een paar jaar eerder ook al een belangrijk moment uit de Amerikaanse Burgeroorlog had plaatsgevonden. Wij gingen er vooral op advies van bezoekers van de reissite TripAdvisor heen (in Europese reisgidsen wordt het niet genoemd) omdat het een goed bewaard oud stadje zou zijn met als belangrijk pluspunt dat het vrijwel verkeersvrij is. Want dat was voor ons af en toe toch wel een kleine bron van ergernis: al dat blik dat pittoreske straatjes compleet ontsierd.

Harper’s Ferry bleek kleiner dan gedacht, maar was wel leuk met allemaal museumpanden die gratis konden worden bezocht. We overnachtten er in één van de weinige hotels die het historische centrum rijk was. Het was met afstand de slechtste slaapplek van deze reis. Wat een chaotisch gedoe. De eigenaresse hebben we nooit gezien. We gaan er maar van uit dat de betaling automatisch via de creditcard is gedaan. Goed slapen was er ook niet bij vanwege de vele goederentreinen die er luid toeterend, knarsend en piepend passeren op rails die sinds de aanleg bij het begin van de Industriële Revolutie niet vervangen leken te zijn. Tijdens een ‘ghost tour’ ’s avonds kregen we te horen dat veel appartementen in het oude centrum snel van huurder/eigenaar wisselden (en nu permanent leeg staan) omdat er ‘mysterieuze’ dingen zouden gebeuren. Wij hebben een wat aardser verklaring….

We sloten de reis na een kleine omweg via Mount Vernon (Virgina) - het landgoed van de eerste president van de VS, George Washington - af met een bezoek aan Washington DC waar we onze inmiddels bijzonder vieze Chevy inruilden voor een metrosysteem met ongetwijfeld de meest deprimerende stations ter wereld (louter beton en nauwelijks verlicht) en verhuisden van de slaapplek met de slechtste prijs-kwaliteitverhouding naar de slaapplek met de beste prijs-kwaliteitverhouding van deze reis. Het aantal staten dat we hebben aangedaan eindigde daarmee op dertien (we reden ook nog een korte stukkie door Maryland en dat tellen we dan toch ook maar mee). Obama hebben we niet gezien, die was druk op verkiezingscampagne, maar we hebben wel zijn thuis gezien, de vele (oorlogs)monumenten langs de National Mall (was een klere-eind lopen) en Arlington Cemetery, waar niet alleen JFK ligt begraven maar dat zo’n beetje de thuisbegraafplaats is voor gesneuvelden uit alle oorlogen die de VS in zijn geschiedenis heeft gevoerd. Het aantal witte grafstenen reikte tot de horizon.

Het mooie van Washington is dat alle Smithsonian musea (en dat zijn er zestien) gratis zijn. Omdat het de laatste dagen lekker weer was (zonnig en boven de twintig graden) hebben we ons beperkt tot het National Air and Space Museum en het uiterst lege National Museum of American History (waar we zeer snel doorheen waren). Verder hadden we kaartjes weten te bemachtigen voor de gratis rondleiding door het Capitool (het centrum van de politieke macht) en hebben we het leuke (maar niet gratis) International Spy Museum bezocht. Daarna ging het richting Dulles International Airport, waarvan iemand vijftig jaar geleden dacht: laten we dat handig vijftig kilometer buiten Washington bouwen. Misschien verklaart dat waarom we nog nooit zo’n rustig internationaal vliegveld zijn tegengekomen, waar het personeel zichtbaar weinig te doen had. En misschien verklaart dat ook waarom voor het eerst in onze reishistorie bij aankomst terug onze bagage geopend bleek te zijn voor inspectie.

Nog één kleine waarschuwing voor wie binnenkort naar de VS gaat: vertrouw niet honderd procent op je creditcard. In creditmaatschappij nummer één kom je met een buitenlandse creditcard bij betaalmachines regelmatig voor verrassingen te staan. Ter verificatie wordt dan je postcode gevraagd (een Amerikaanse postcode wel te verstaan). Handig als je met weinig cash bij een tankstation staat (is ons gelukkig niet overkomen). De meeste Amerikanen denken dat ze in het meest fantastische land ter wereld wonen (het nationalisme spat er soms wel heel erg vanaf), maar drie jaar geleden hadden we ook al geconstateerd dat daar het nodige op valt af te dingen. Toch was het weer fantastisch om er rond te reizen ook al hadden we regelmatig ruzie met GPS-Bonnie (TomTom heeft ons niet overtuigd). Met een middeninkomen vier weken rondreizen door de VS. De Amerikanen die we spraken waren er maar jaloers op. Voor hun was dat onmogelijk. ‘We rest our case…’

Tot de volgende reis (Riga en Vilnius rond de kerstdagen),
Eugénie en Roel