Petra en Wadi Rum
Door: roeleneugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
29 Maart 2015 | Jordanië, Mādabā
Merhaba,
Als je op reis bent is het altijd het mooiste om de hoogtepunten tot het laatst te bewaren. Dat lukt maar zelden, maar deze keer lukte dat met Petra en Wadi Rum wel. In de afgelopen twee weken waren dit met afstand de twee meest indrukwekkende plekken die we hebben bezocht. Beiden zullen ook hoog komen te staan in de persoonlijke reisrankings, mochten we die ooit nog eens gaan opstellen. Misschien binnenkort maar eens gaan doen. Dat zal niet eenvoudig worden, we hebben de afgelopen twintig jaar al zoveel moois gezien.
Maar goed, om te beginnen Petra, de in een rotsmassief verborgen stad in het zuiden van Jordanië. Petra werd vanaf de zesde eeuw voor Christus gebouwd/in de rotsen uitgehouwen door de Nabateeërs, een nomadisch handelsvolk. Vanaf de eerste eeuw van de huidige jaartelling drukten de Romeinen hun stempel op de stad, maar na grote aardbevingen in de vierde en zesde eeuw raakte Petra in de vergetelheid tot de stad begin negentiende eeuw werd herontdekt. Enkele jaren geleden werd het verkozen tot één van de zeven Nieuwe Wereldwonderen.
Petra stond al lang daarvoor torenhoog op onze bucket list. Nu was het eindelijk zover om het met eigen ogen te zien. En het stelde niet teleur, al was een hardnekkige sluierbewolking de eerste dag nog wel een beetje een spelbreker; Petra ontleent immers mede z'n faam aan de intense kleuren die de eeuwenoude, in de veelkleurige rotsen uitgehakte tempels, tomben en woningen aannemen onder invloed van het zonlicht in de namiddag. Gelukkig hadden we twee dagen ingepland en scheen de zon op dag twee volop. Genieten! Twee dagen vonden we ook echt wel nodig om een goede indruk te krijgen van de stad. De meeste mensen komen slechts één dag, maar moeten zich daardoor wel beperken tot de hoofdroute, terwijl juist de charme van Petra is dat je door via verschillende trails te lopen een idee krijgt hoe groot de stad was en alleen met het nodige klim- en klauterwerk enkele van de juweeltjes van Petra en de beste uitzichten te zien krijgt.
We waren achteraf blij voor twee dagen te hebben geopteerd. Dat was bovendien nauwelijks duurder dan een (duur) entreebewijs voor één dag: circa 77 ipv 70 euro. Meer waar voor je geld dus. Na twee dagen waren we wel afgepeigerd, want de te lopen afstanden zijn groot. Om van de kaartverkoop via de 1,2 km lange siq - de tussen de hoge rotsen gelegen toegangscorridor tot Petra - tegen het iconische plaatje van de Schatkamer (Treasury) aan te lopen waren wij met een stevig wandeltempo al zo'n 35 minuten onderweg (terug moet je dezelfde weg volgen, maar dan lichtjes bergop). En dan begint het pas. Wie naar het verst gelegen punt wil, het via 800 traptreden te bereiken klooster (The Monastery), is bijna twee uur aan het stappen (enkele reis). Daar kun je dan wel lekker zitten om te zien hoe de façade in de ondergaande namiddagzon een mooie warme gloed krijgt. Echt prachtig.
Er zijn weliswaar verschillende mogelijkheden om de voetjes te ontlasten in de vorm van een combinatie van koetsjes, paarden, ezels en kamelen (het is ons ontelbare keren aangeboden), maar daar zijn we geen fan van en het leek ons ook niet erg comfortabel. En bovendien brengen ze je niet naar een aantal van de meest bijzondere plekken, zoals het uitzichtspunt hoog recht tegenover de Schatkamer. We liepen eigenlijk bij toeval tegen het pad/de traptreden omhoog aan, maar werden na zo'n pittige drie kwartier beloond met een uitzicht dat maar weinig mensen te zien krijgen. De jongen die op het uitzichtspunt drankjes en souvenirs verkocht (en er blijkbaar ook sliep) vertelde dat gemiddeld slechts zo'n dertig mensen per dag zijn unieke uitzichtsplek wisten te vinden. Wij hebben er inderdaad ook als enige het uitzicht van boven op de Schatkamer een half uur zitten bewonderen en kwamen op de weg omhoog en omlaag ook bijna geen andere mensen tegen.
Al even indrukwekkend was het surrealistische woestijnlandschap van Wadi Rum, nog weer wat verder in het zuiden van Jordanië. Wadi Rum is mede bekend vanwege het later ook verfilmde verhaal van Lawrence of Arabia, de Engelsman die zich begin vorige eeuw aansloot bij de Arabische opstand tegen de Turken om tot een eigen Arabische staat te komen en zijn belevenissen vastlegde in het boek Seven Pillars of Wisdom. We hadden een jeeptour van een dag geboekt waarbij een aantal TE Lawrence locaties werden aangedaan alsmede enkele plekken met rotstekeningen van onder andere de Nabateeërs, maar dat was meer een excuus om van het ene naar het andere fantastische landschap te rijden.
Na een dag vol rode duinen, grillige rotsformaties en uitgestrekte vista's - waarvoor soms weer stevige beklimmingen moesten worden ondernomen (rulle zandduinen zijn echte kuitenbuiters) - eindigden we de dag in een (toeristisch) bedoeïnenkamp. Dat was leuk voor één nachtje maar meer ook niet. De traditiondeel in een grondoven bereidde maaltijd smaakte prima, maar het bed was hard en zanderig. Erg best geslapen hebben we niet en we waren al zo moe. Onze gids/chauffeur vertelde echter dat hij het liefst altijd in de woestijn zou overnachten. Wonen in de woestijn mag niet in dit beschermde gebied, waardoor de lokale bedoeïnen zijn aangewezen op Rum Village, een foeilelijk dorp.
We konden hem dus ergens wel begrijpen. Gisteren zijn we over de Dead Sea Highway door een woestijnachtig landschap - met aan de linkerzijde aan heiig uitzicht op Israel - weer naar het noorden gereden, een rit van bijna vier uur. We kregen langs deze route weer een ander Jordanië te zien: kaal en leeg. Over een afstand van 150-200 kilometer één of twee bewoonde vlekjes op de kaart, wat verdwaalde check points en - heel bijzonder - vrijwel geen verkeersdrempels.
Uiteindelijk doel was de Dode Zee, met 400 meter onder zeeniveau het laagste punt op aarde. Hier dachten we onszelf te verwennen door naar een wat duurder beach resort te gaan met infinity pools en privétoegang tot de Dode Zee. Het viel allemaal ietsje tegen: de zon scheen nauwelijks (wat ons niet belette enigszins te verbranden), het water van van de infinity pools was steenkoud en het zwemmen in de Dode Zee niet heel spannend, al blijft het natuurlijk bijzonder dat je niet zinkt. Het valt in de categorie 'been there, done that'. Vanmorgen nog even problemen gehad om de weg naar de luchthaven te vinden - goede bewegwijzering is hier soms nog wel eens een probleem -, maar dat neemt niet weg dat we het land van hummus, pitabrood en shawerma een prettige verrassing vonden, met Petra, Wadi Rum en ook Jerash als top sights.
Tot de volgende reis, Eugénie en Roel
Als je op reis bent is het altijd het mooiste om de hoogtepunten tot het laatst te bewaren. Dat lukt maar zelden, maar deze keer lukte dat met Petra en Wadi Rum wel. In de afgelopen twee weken waren dit met afstand de twee meest indrukwekkende plekken die we hebben bezocht. Beiden zullen ook hoog komen te staan in de persoonlijke reisrankings, mochten we die ooit nog eens gaan opstellen. Misschien binnenkort maar eens gaan doen. Dat zal niet eenvoudig worden, we hebben de afgelopen twintig jaar al zoveel moois gezien.
Maar goed, om te beginnen Petra, de in een rotsmassief verborgen stad in het zuiden van Jordanië. Petra werd vanaf de zesde eeuw voor Christus gebouwd/in de rotsen uitgehouwen door de Nabateeërs, een nomadisch handelsvolk. Vanaf de eerste eeuw van de huidige jaartelling drukten de Romeinen hun stempel op de stad, maar na grote aardbevingen in de vierde en zesde eeuw raakte Petra in de vergetelheid tot de stad begin negentiende eeuw werd herontdekt. Enkele jaren geleden werd het verkozen tot één van de zeven Nieuwe Wereldwonderen.
Petra stond al lang daarvoor torenhoog op onze bucket list. Nu was het eindelijk zover om het met eigen ogen te zien. En het stelde niet teleur, al was een hardnekkige sluierbewolking de eerste dag nog wel een beetje een spelbreker; Petra ontleent immers mede z'n faam aan de intense kleuren die de eeuwenoude, in de veelkleurige rotsen uitgehakte tempels, tomben en woningen aannemen onder invloed van het zonlicht in de namiddag. Gelukkig hadden we twee dagen ingepland en scheen de zon op dag twee volop. Genieten! Twee dagen vonden we ook echt wel nodig om een goede indruk te krijgen van de stad. De meeste mensen komen slechts één dag, maar moeten zich daardoor wel beperken tot de hoofdroute, terwijl juist de charme van Petra is dat je door via verschillende trails te lopen een idee krijgt hoe groot de stad was en alleen met het nodige klim- en klauterwerk enkele van de juweeltjes van Petra en de beste uitzichten te zien krijgt.
We waren achteraf blij voor twee dagen te hebben geopteerd. Dat was bovendien nauwelijks duurder dan een (duur) entreebewijs voor één dag: circa 77 ipv 70 euro. Meer waar voor je geld dus. Na twee dagen waren we wel afgepeigerd, want de te lopen afstanden zijn groot. Om van de kaartverkoop via de 1,2 km lange siq - de tussen de hoge rotsen gelegen toegangscorridor tot Petra - tegen het iconische plaatje van de Schatkamer (Treasury) aan te lopen waren wij met een stevig wandeltempo al zo'n 35 minuten onderweg (terug moet je dezelfde weg volgen, maar dan lichtjes bergop). En dan begint het pas. Wie naar het verst gelegen punt wil, het via 800 traptreden te bereiken klooster (The Monastery), is bijna twee uur aan het stappen (enkele reis). Daar kun je dan wel lekker zitten om te zien hoe de façade in de ondergaande namiddagzon een mooie warme gloed krijgt. Echt prachtig.
Er zijn weliswaar verschillende mogelijkheden om de voetjes te ontlasten in de vorm van een combinatie van koetsjes, paarden, ezels en kamelen (het is ons ontelbare keren aangeboden), maar daar zijn we geen fan van en het leek ons ook niet erg comfortabel. En bovendien brengen ze je niet naar een aantal van de meest bijzondere plekken, zoals het uitzichtspunt hoog recht tegenover de Schatkamer. We liepen eigenlijk bij toeval tegen het pad/de traptreden omhoog aan, maar werden na zo'n pittige drie kwartier beloond met een uitzicht dat maar weinig mensen te zien krijgen. De jongen die op het uitzichtspunt drankjes en souvenirs verkocht (en er blijkbaar ook sliep) vertelde dat gemiddeld slechts zo'n dertig mensen per dag zijn unieke uitzichtsplek wisten te vinden. Wij hebben er inderdaad ook als enige het uitzicht van boven op de Schatkamer een half uur zitten bewonderen en kwamen op de weg omhoog en omlaag ook bijna geen andere mensen tegen.
Al even indrukwekkend was het surrealistische woestijnlandschap van Wadi Rum, nog weer wat verder in het zuiden van Jordanië. Wadi Rum is mede bekend vanwege het later ook verfilmde verhaal van Lawrence of Arabia, de Engelsman die zich begin vorige eeuw aansloot bij de Arabische opstand tegen de Turken om tot een eigen Arabische staat te komen en zijn belevenissen vastlegde in het boek Seven Pillars of Wisdom. We hadden een jeeptour van een dag geboekt waarbij een aantal TE Lawrence locaties werden aangedaan alsmede enkele plekken met rotstekeningen van onder andere de Nabateeërs, maar dat was meer een excuus om van het ene naar het andere fantastische landschap te rijden.
Na een dag vol rode duinen, grillige rotsformaties en uitgestrekte vista's - waarvoor soms weer stevige beklimmingen moesten worden ondernomen (rulle zandduinen zijn echte kuitenbuiters) - eindigden we de dag in een (toeristisch) bedoeïnenkamp. Dat was leuk voor één nachtje maar meer ook niet. De traditiondeel in een grondoven bereidde maaltijd smaakte prima, maar het bed was hard en zanderig. Erg best geslapen hebben we niet en we waren al zo moe. Onze gids/chauffeur vertelde echter dat hij het liefst altijd in de woestijn zou overnachten. Wonen in de woestijn mag niet in dit beschermde gebied, waardoor de lokale bedoeïnen zijn aangewezen op Rum Village, een foeilelijk dorp.
We konden hem dus ergens wel begrijpen. Gisteren zijn we over de Dead Sea Highway door een woestijnachtig landschap - met aan de linkerzijde aan heiig uitzicht op Israel - weer naar het noorden gereden, een rit van bijna vier uur. We kregen langs deze route weer een ander Jordanië te zien: kaal en leeg. Over een afstand van 150-200 kilometer één of twee bewoonde vlekjes op de kaart, wat verdwaalde check points en - heel bijzonder - vrijwel geen verkeersdrempels.
Uiteindelijk doel was de Dode Zee, met 400 meter onder zeeniveau het laagste punt op aarde. Hier dachten we onszelf te verwennen door naar een wat duurder beach resort te gaan met infinity pools en privétoegang tot de Dode Zee. Het viel allemaal ietsje tegen: de zon scheen nauwelijks (wat ons niet belette enigszins te verbranden), het water van van de infinity pools was steenkoud en het zwemmen in de Dode Zee niet heel spannend, al blijft het natuurlijk bijzonder dat je niet zinkt. Het valt in de categorie 'been there, done that'. Vanmorgen nog even problemen gehad om de weg naar de luchthaven te vinden - goede bewegwijzering is hier soms nog wel eens een probleem -, maar dat neemt niet weg dat we het land van hummus, pitabrood en shawerma een prettige verrassing vonden, met Petra, Wadi Rum en ook Jerash als top sights.
Tot de volgende reis, Eugénie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
