forten, dolfijnen en moskeeën

Bongiorno,

Het eerste deel van de trip zit er inmiddels op: onze cruise met de Costa Serena. We berichten in deze posting eerst over Oman en Abu Dhabi. In een volgend bericht volgen Dubai en onze cruise-ervaringen. Wifi was op het schip traag en duur en bovendien vonden we cruisen maar vermoeiend en tijdrovend: aan een stukkie tikken kwamen we eigenlijk niet toe. Op de laatste dag op het schip hebben we ons er dan toch maar even toe gezet.

Om nog even bij het begin te beginnen: vliegen met de slechts voor de helft bezette vluchten van Royal Jordanian beviel prima. Voor het eerst kregen we zowaar keuze uit drie ipv twee maaltijden. En ze smaakten nog prima ook. Aangekomen op de luchthaven van Dubai werd meteen een vooroordeel over de Arabische wereld weggenomen. Typische mannenberoepen zijn hier soms ook aan vrouwen voorbehouden, zoals dat van taxichauffeur. Onze aandacht werd meteen getrokken door een taxi met roze accenten en een chauffeuse met roze hoofddoek. Helaas werd een ander vooroordeel wel weer bevestigd: we werden afgeleverd bij de terminal van Costa's concullega Aida. En dus liepen we om drie uur 's nachts over een verlaten haventerrein met onze rugzakken van de ene naar de andere terminal. Het inschepen verliep vlot, we konden nog een hapje eten en toen snel naar bed. Dachten we. Daar dacht Costa anders over. Nadat we rond kwart over vier eens gingen informeren naar onze bagage die we hadden moeten afgeven bij het inschepen, kregen we te horen dat men dacht 2-3 uur nodig te zullen hebben om de bagage van dek 0 naar dek 1 te transporteren. Omdat we vijf uurtjes later gehuld in reddingsvesten al weer werden verwacht voor de veiligheidsdrill zijn we maar zonder tandenpoetsen en in de shirtjes die we al de hele dag aanhadden gaan slapen. De veiligheidsdrill leek ons trouwens behoorlijk overbodig. Bij Costa is het toch gebruikelijk om de kapitein te volgen wanneer deze in geval van nood als eerste van boord gaat? :-)

De eerste bestemming was een dag later Muscat, de hoofdstad van Oman, waar het schip anderhalve dag aangemeerd zou blijven. Hier hadden we voor de eerste volledige dag via e-mail een auto gehuurd om naar de landinwaarts gelegen forten uit de zeventiende en zestiende eeuw in Nizwa en Jabrin (ook wel gespeld als Jibreen, Jibrin en Gibrin) te gaan. Het landschap erheen was kaal, woest, ledig en heuvelachtig; een beetje als Lanzarote. Via een vierbaanssnelweg was fout rijden haast onmogelijk, al was het met grootscheepse wegwerkzaamheden in en rond Nizwa en het ontbreken van nieuwe richtingborden soms gokken welke kant we op moesten om bij het fort en later bij Jabrin te komen. Alleen het signaal van de snelheidsbegrenzer waarmee de auto's hier standaard zijn uitgerust was irritant. Zodra je boven de 120 km/uur kwam trad het in werking. Omani's zijn er blijkbaar aan gewend, getuige de snelheid waarmee ze voorbij kwamen rijden. En ondanks flitspalen om de paar kilometer maakten ze zich blijkbaar ook niet druk over boetes. Over boetes gesproken: in Oman kun je beboet worden als je auto te vies is. De forten waren overigens best interessant ook al waren ze ten prooi gevallen aan de door ons zo verfoeide nieuwrestauratie, waarbij historische gebouwen er na restauratie als nieuw uitzien. Mede dankzij een inrichting uit tijden van weleer kreeg je echter een goed beeld van hoe mensen hier vroeger geleefd hadden. Op de weg terug namen we nog een kijkje bij de ruines van lemen huizen in Birkat-al-Mauz. Was ook wel bijzonder. Uiteindelijk hebben we zo'n 450 km gereden. Benzinekosten? 10 euro.....

In Muscat zelf namen we een taxi om de highlights te bezoeken. De met afstand voornaamste bezienswaardigheid was de Sultan Qaboos Grote Moskee, vernoemd naar de sultan die nadat hij zijn vader van de troon had geduwd Oman sinds de jaren zeventig in de vaart der volkeren opstootte. De imposante, volledig uit marmer opgetrokken moskee was een cadeau van het volk ter gelegenheid van het dertigjarig regeringsjubileum van de vorst bij het begin van dit millennium. De toen grootste kroonluchter en het grootste Perzische tapijt hoorden bij de uitzet. Inmiddels zijn beide records in handen van de Sheikh Zayed Grote Moskee in Abu Dhabi. De andere bezienswaardigheden in Muscat vielen een beetje in het niet bij de moskee (en waren naar onze bescheiden mening ook niet heel erg bezienswaardig). Misschien dat de toegangseisen voor met name de vrouwen zo hoog waren. Bij blote polsen of enkels of een stukje nek dat zichtbaar was waren de officials onverbiddelijk: bedekken of de toegang werd geweigerd. Eugénie had mazzel: haar zichtbare tattoo (eveneens verboden) op de voet ontsnapte aan de aandacht. Roel had het vooral warm in zijn spijkerbroek (ondanks de scheuren die hij erin getrokken had...).

Na een nachtje varen bereikten we de tweede Omaanse bestemming: Khasab. Khasab ligt op Musandam op de punt van het Arabisch schiereiland dat hoort bij Oman, maar geheel wordt omgeven door de Verenigde Arabische Emiraten. Het is gelegen aan de strategisch belangrijke Straat van Hormuz die de Perzische Golf met de Golf van Oman verbindt, de belangrijkste transportroute van ruwe olie uit het Midden-Oosten. Dit is ook het punt waar de oversteek naar Iran het kortst is, waardoor Khasab een belangrijke doorvoerhaven van smokkelwaar is. In de loop van de middag meldden zich pickup's in de haven die onder het gewicht van hun lading bijna in tweeën dreigden te breken. De goederen werden overgeladen op kleine speedbootjes die aan het eind van de middag koers zetten naar open zee voor de overtocht naar Iran. Van alles ging er mee: van lippenbalsem en blikjes frisdrank tot plasmatelevisies en zelfs een in plastic en karton verpakte crossmotor. En dat alles onder het toeziend oog van cruisepassagiers en havenofficials. Toch een beetje een circus als je het ons vraagt.

Dit was trouwens niet de reden om Khasab te bezoeken. Dat waren de zogeheten khors, die - een tikkie overdreven - wel worden vergeleken met de Noorse fjorden. We hadden een dhowcruise geregeld (een dhow is een traditionele houten vissersboot) door de khors. Het landschap was weer woest en ledig met afgelegen dorpjes die alleen per boot bereikbaar zijn, we konden twee keer snorkelen (niet heel spectaculair) en we zagen regelmatig dolfijnen met de boot meezwemmen. Ze fotograferen bleek evenwel niet zo eenvoudig: tussen de 150 foto's die we maakten zat niet echt een winnaar.

De derde stop was Abu Dhabi, één van de zeven emiraten die sinds 1971 de Verenigde Arabische Emiraten vormen. Het is de grootste van de zeven, maar leeft toeristisch een beetje in de schaduw van Dubai. Net als in Muscat was weer een moskee de sterattractie: de Sheikh Zayed Grote Moskee. Net wat nieuwer dan de moskee voor Qaboos en dus nog wat groter, met nog meer marmer, nog grotere kroonluchters en een nog groter tapijt (en veel meer bezoekers). In deze regio wil men elkaar graag overtreffen. En het mag wat kosten. Maar daar krijg je dan ook wat voor. Voor de mooie plaatjes - en op uitdrukkelijk verzoek van Roel - liet Eugénie zich voor deze gelegenheid in een zwarte abaya hijsen. Ze was na twee uurtjes blij dat ze 'm weer uit kon doen. Maar het leverde wel bijzondere foto's op...

Hoewel de skyline van Abu Dhabi ook de nodige moderne, en soms opvallend vormgegeven, hoogbouw kent - wat het de bijnaam Manhattan van de Golf opleverde - ontbreken iconische bouwwerken als in Dubai (al wordt er hard gebouwd om dat te veranderen en zijn we niet op Yas Island geweest met zijn opvallende Formule 1 circuit). Aan bling doen ze hier echter zeker ook, bijvoorbeeld in het Emirates Palace Hotel, bouwkosten bijna drie biljoen euro, met marmer, goud en kristal (1002 Swarovski kroonluchters) zover het oog reikt. Bij een automaat in het hotel kun je zelfs goud pinnen. Dat viel echter buiten ons budget. Daar kom je dus ook niet zomaar binnen. Toen wij een kijkje wilden nemen werden we streng tegengehouden: alleen voor genodigden. Toen we teleurgesteld wegliepen kwamen we weer een Engels stel tegen die ons op weg naar het hotel om de weg had gevraagd. Bleken ze in het Emirates te overnachten. Ze wilden ons wel als hun 'gasten' naar binnen loodsen. En zo geschiedde dus. De portier lag nog wel even dwars: Roel's korte broek kon zijn goedkeuring niet wegdragen (en de open sandalen stonden eigenlijk ook op het bord met verboden kledingstukken bij de ingang). Onze gastheer droeg echter ook een korte broek. De uitleg getuigde van een dubbele moraal die je hier wel meer aantreft: als betalende gast was het wel toegestaan, als bezoeker niet. Tja, daar kan natuurlijk geen logica tegenop.

Het plan was om daarna fietsen te huren om de Corniche, de boulevard langs het strand en de skyline van Abu Dhabi, te verkennen. 7,50 euro per uur voor slecht onderhouden fietsen was ons echter te gortig en dus besloten we te wandelen. Kortom: na drie uur lopen stonden we aan de poort van de haven..... Waar we als wandelaar niet werden toegelaten. Gelukkig was de hop-on/hop-off bus bereid ons het laatste stukje mee te nemen. Verder vonden we Abu Dhabi maar een vervreemdende stad. Naast wat verdwaalde toeristen en Aziatische gastarbeiders zag je overdag bijna niemand op straat. Emirati zag je al helemaal niet, die bewegen zich alleen per auto voort. Wordt ongetwijfeld vervolgd in Dubai.

Ciao, Eugénie en Roel