Toe aan vakantie

Salam,

Reizen is soms best vermoeiend, zeker nu we voor de volle honderd procent op de bonnefooi aan het reizen zijn. Er moeten hotels worden gezocht, betaalbare (maar lekkere) restaurantjes worden ontdekt, routes worden uitgestippeld, vliegtickets, trein- en buskaartjes worden gekocht, toertjes worden geboekt, betrouwbare wasgelegenheden worden gevonden (Roel kreeg een van zijn shirts met een mooie afdruk van een strijkijzer retour), een weblog worden bijgehouden, foto's worden geselecteerd (we hebben er steeds veel te veel), toeristische sights worden bezocht en last but not least de nodige kilometers worden afgelegd, soms op niet al te aangename tijdstippen en in niet al te aangename omstandigheden. Na elf weken begint het reisweerstandsvermogen dan ook de eerste barstjes te vertonen, al kan dat ook met onze laatste reisbestemming te maken hebben gehad: het enorm drukke Java, verreweg de vermoeiendste etappe van onze reis tot dusver. We hebben uiteindelijk wat kleinere reisdoelen overgeslagen om eerder op Bali te arriveren. We vonden het namelijk ernstig tijd voor vakantie.

De overgang van Sumatra, waar we ons laatste bericht vandaan stuurden, naar Java was dan ook groot; wakker worden aan de rand van een rijstveld bij een dorpje met een paar honderd inwoners, gaan slapen in een megalopolis met meer dan tien miljoen inwoners. Lion Air had ons ondanks haar wat wankele reputatie (er schiet nog wel eens een toestel van een landingsbaan, zoals begin dit jaar nog op Bali) naar Jakarta gevlogen. Opvallend was dat we net als bij onze eerdere binnenlandse vlucht met Sriwijaya Air een plekje bij de nooduitgang kregen toebedeeld. Toeval of bewust? Wij vermoeden het laatste. Roel was er in het geval van Lion Air in ieder geval erg blij mee. Nooit eerder zagen we de stoelen zo dicht op elkaar staan, Roel kon echter met de benen vooruit gestrekt plaats nemen. Ook het hotel dat we twee dagen eerder hadden geboekt was een voltreffer: goedkoop, schoon, goede badkamer en airco en ondanks de ligging in het lokale red light district lekker rustig dankzij de Kuala Lumpur formule (kamer zonder ramen midden in het gebouw).

Verder valt er wat ons betreft weinig positiefs over de stad te melden. Wat ons vooral bijstaat is dat Jakarta druk, hectisch, chaotisch en vervuild is. We gebruikten het vooral als uitvalsbasis om de befaamde botanische tuinen van Bogor te bezoeken. Wij vonden ze teleurtstellend, maar misschien komt dat ook wel omdat wij botanisch minderbegaafd zijn. Bij terugkomst in Jakarta hadden we nog een uurtje tot zonsondergang om de Nederlandse koloniale gebouwen in het oude centrum Kota (het voormalige Batavia) af te tikken. We hadden op foto's van een Oostenrijks meisje al gezien dat het niet veel voorstelde en wilden eigenlijk niet nog een dag in Jakarta blijven. Vervolgens konden we drie kwartier in de rij staan om een treinticket voor de trein naar Yogyakarta te bemachtigen. De goedkopere fan-trein bleek helaas al volgeboekt, dus waren we aangewezen op de twee keer zo dure (en iets snellere) airco-trein. Daar zijn we niet zo'n liefhebber van en ook nu bleek weer waarom: met jasje aan en muts op zagen we onderkoeld centraal Java in 7,5 uur aan ons getinte raam voorbij trekken.

Yogyakarta is de hoofdbestemming voor het Indonesisch binnenlands toerisme. Dat hebben we geweten. We dachten snel een kamer te kunnen vinden in het backpackersdistrict dicht bij het treinstation, maar bij het ene na het andere guesthouse hing het bordje 'full' en waar ze nog wel plek hadden waren alleen de duurdere kamers nog beschikbaar. Uiteindelijk namen we maar genoegen met een hotelletje waar met name Eugenie niet echt blij van werd. Met 's avonds ook nog geluidsoverlast van enorm slechte livemuziek van een naastgelegen bar gingen we na een avond alweer op zoek naar wat anders. We waren niet de enige. Elke dag zagen we mensen op zoek naar een andere kamer omdat ze niet gelukkig waren met hun onderkomen. De meeste alternatieven waren dan ook weinig aanlokkelijk (en net zo overpriced), maar we hadden geluk. Onze eerste keus - tevens de Top Choice in de Lonely Planet - had voor een avond plek en nadat de mensen die onze kamer voor de avonden erna hadden geboekt hun reservering cancelden konden we vier nachten blijven. Eugenie was een happy girl.

De populariteit van Yogyakarta heeft alles te maken met onder meer de nabijheid van de nummer 1 toeristische bestemming in Indonesie, de 1200 jaar oude Borobudur. Door er vroeg heen te gaan - vertrek vijf uur 's ochtends - hoopten we de grote mensenmassa's voor te zijn. Dat lukte maar net. Het was dan ook moeilijk om volop van dit grootste boeddhistische bouwwerk ter wereld te genieten. We vonden het sowieso minder indrukwekkend (we hadden een groter complex verwacht) dan bijvoorbeeld tempelcomplexen als Angkor Wat in Cambodja en Khajuraho in India. Verder hebben we nog wat Unesco werelderfgoed af mogen vinken: de uit de 8ste tot 10de eeuw daterende hindoeistische Prambanan tempels (ook mooi, ook al waren ze zwaar beschadigd geraakt bij een aardbeving in 2006) en het paleis van de sultans van Yogya, het kraton. Dat kon ons met z'n luchtige, open bouwstijl niet echt imponeren. Smaken verschillen zullen we maar denken. De wayang-voorstelling hadden we na een kwartiertje ook wel gezien. Saaaaaaai.

We dachten in Yogyakarta ook eindelijk onze slag te kunnen slaan wat betreft souvenirs. Ruim tien weken hadden we ons kruit op een paar niet vermeldenswaardige aankoopjes na droog weten te houden. De hoofdstraat Malioboro bood echter vooral twee kilometer lang t-shirt en slechte batik stalletjes met sporadisch wat anders (meestal goedkope toeristische shit). Groot was dan ook onze verbazing toen we tijdens ons laatste dagtripje vanuit Yogya naar Solo (in een trein als een bakoven) op een plek waar bijna geen toeristen kwamen op een marktje stuiten met een enorm aanbod leuke souvenirs. Voor omgerekend twaalf euro hebben we twee houtsnijwerken van een Javaans mannetje en vrouwtje op de kop getikt. Die zeulen we sindsdien met ons mee in onze rugzakken die opeens onaangenaam zwaar en groot zijn. We zijn benieuwd hoeveel het kost om ze straks naar huis te sturen. Dat het meer is dan de aanschafprijs is zeker.... Solo zelf vonden verder niet bijster interessant.

Vanuit Yogya gingen we naar Malang in het oosten van Java. Dat was weer een bijzondere ervaring. We hadden een minibusje geboekt omdat het idee van een diepgekoelde nachttrein met louter zitplaatsen (en dus geen nachtrust) als enige alternatief ons weinig aanstond. Het minibusje leverde voor negen euro (inclusief lunch) een deur-tot-deur service. Dat klinkt mooier dan het is. Wij werden keurig om acht uur 's morgens bij ons hotel opgehaald, maar de volgende passagiers lieten een half uur op zich wachten (hadden zich waarschijnlijk verslapen). Vervolgens werd koers gezet naar een plaats ten noorden van Yogya om twee passagiers op te halen om daarna weer terug te rijden om aan de andere kant van de stad iemand op te pikken. Na 2,5 uur (!) reden we eindelijk Yogya uit om daarna nog iemand op te halen in Solo. Voor het afleveren werden na een tussentijdse uitwisseling van passagiers met een ander busje nog eens de nodige omzwervingen gemaakt. Om een lang verhaal kort te maken: na dertien uur (en slechts twee korte pauzes) werden we volledig suf gehobbeld bij het door ons gebelde hotel afgezet. Dat had inmiddels onze gereserveerde kamer vergeven, al vermoeden we ook dat ze ons een duurdere kamer wilden aansmeren, want toen we protesteerden was ons type kamer opeens wel nog beschikbaar.

En was het de moeite waard? Niet echt. Het was ons intussen allang duidelijk geworden dat je niet in Indonesie moet zijn voor de steden, maar voor de natuur, fraaie landschappen en een vleugje cultuur. Zeker op Java hadden we het gevoel voortdurend langs een drukke verkeersweg te lopen. Voor de beeldvorming: zet elke Nederlandse fietser op een brommer en vermenigvuldig dat aantal met een factor twee of drie en je hebt een idee. Malang beloofde rustiger te zijn en over Nederlandse koloniale architectuur te beschikken. Wij hoorden vooral verkeer. Leuk was nog wel Toko Oen, een restaurant/patisserie waar sinds de jaren dertig van de vorige eeuw weinig veranderd leek, inclusief de menukaart met enkele Nederlandse gerechten. We namen hier ook de beslissing eerder naar Bali te gaan.

Maar dan wel middels een tweedaags tourtje via de Bromo en Ijen vulkaan. Dat werd nog een flinke uitgave (85 euro pp) omdat we uiteindelijk de enige twee boekers bleken en dus de kosten niet konden delen. Het was echter ook wel weer heel prettig om alle ruimte te hebben, zeker gezien het tijdschema: een uur 's nachts ophalen bij het hotel in Malang om twee uur te rijden richting de Bromo om daar over te stappen in een jeep om naar een uitzichtspunt te rijden voor de zonsopkomst, vervolgens naar beneden te rijden naar de zandwoestijn aan de voet van de Bromo en vandaar naar de kraterrand te lopen/klimmen, weer terug te rijden naar ons busje om nog eens zeven uur te rijden naar de overnachtingsplek aan de voet van de Ijen, de volgende ochtend om vier te vertrekken voor een korte rit naar de start van de belimming van de Ijen, drie kilometer steil omhoog te lopen en weer af te dalen om daarna in twee uur naar de ferry te rijden waarmee we de oversteek naar Bali zouden maken. Daarna waren we helemaal op, maar het was het dubbel en dwars waard.

De uitzichten op de Bromo (2.392 meter) en de Ijen (2.368 meter) behoren tot de mooiste die we ooit gezien hebben, zelfs al moesten we die op de Bromo delen met honderden andere toeristen (en moest er soms wat geduwd en gewrongen worden voor een mooie foto) en was het bar koud op het uitzichtspunt (we hadden onze complete koud weer outfit aan). We hadden perfect helder weer en de Bromo rookte er rustig op los. Opmerkelijk is dat het mooie plaatje dat met de Bromo wordt geassocieerd vooral voor rekening komt van de vlak ernaast gelegen krater van de Batok en de erachter gelegen Semeru vulkaan, met 3.676 meter de hoogste berg van Java. De Bromo zelf is visueel wat minder aantrekkelijk, maar we konden nu wel eindelijk eens een rokende vulkaan recht in de muil kijken. Misschien nog wel mooier (zeker volgens Eugenie, maar misschien was dat ook wel vanwege de beloning na een pittige klim) was het uitzicht op Ijen. Daar moesten we wel wat geduld voor betrachten. Toen we boven aankwamen was de top nog in wolken en mist gehuld en viel er nog nauwelijks van enig uitzicht te genieten. Roel is toen maar in de krater afgedaald om van dichtbij de zwavel- en sulfurdampen te inhaleren en van dichtbij te zien hoe een klein groepje mannen brokken sulfiet delfde om deze vervolgens in manden op de nek, klauterend over een smal, rotsig pad, uit de kratermond te vervoeren en vervolgens de berg af te brengen. Per keer nemen ze 80-100 kilo mee! Echte mannetjesputters dus. Toen Roel weer heelhuids uit de kratermond was opgedoken begon ook de zon de strijd met mist en wolken te winnen en werden we getracteerd op een magnifiek uitzicht op de krater en het turkooisblauwe meer in de krater. Na anderhalf uur begonnen de wolken weer de overhand te krijgen en daalden we in de grijze prut weer af naar ons busje. Mazzel gehad dus.

We zijn inmiddels drie dagen op Bali, in het aan de noordkust gelegen Lovina. Er zitten hier opvallend veel Nederlanders, type strandtoerist. Het strand is hier echter verre van aantrekkelijk. Wij hadden het na een korte wandeling wel gezien. Verder is het hier ook niet echt bijzonder. Dat we hier toch al wat langer zitten komt vooral doordat we ernstig aan rust toe waren. Het hotel waarin we zitten is typische low budget backpacker kost zoals we dat nu gewend zijn, maar wel lekker rustig gelegen en met een heel mooi en schoon zwembad waar we de afgelopen dagen dan ook lekker bij hebben liggen bijkomen. Voor twaalf euro per nacht hoor je ons niet klagen. En het weer is fantastisch, zonnig en dertig graden celsius (maar dat is het al sinds we vanuit Jakarta vertrokken). Vanaf morgen beginnen we met ontdekken wat Bali nu zo populair maakt. We zijn benieuwd. Nog 151 dagen te gaan.

Selamat jalan, Eugenie en Roel