smashing green
Door: roeleneugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
03 September 2013 | Indonesië, Padang
Salam,
We hebben een paar kleine historische reismomentjes beleefd de afgelopen week. We zijn voor het eerst in ons reizigersbestaan de evenaar gepasseerd en we hebben voor het eerst op een brommertje gezeten (je wordt ouder en doet eens gek). Dat laatste hadden we in ons vorige bericht al aangekondigd. Hoewel het weer rond het Toba-meer niet echt mee bleef werken (twee dagen keken we vooral tegen een grijze muur van laaghangende bewolking aan), hebben we het er uiteindelijk toch maar op gewaagd. Omdat het voor ons de eerste keer was, twijfelde de verhuurder aanvankelijk of hij ons wel een brommertje moest meegeven. 'Dangerous' en 'much power' beargumenteerde hij. Nadat Roel tijdens een proefritje liet zien over voldoende brommerskills te beschikken kregen we 'm uiteindelijk toch mee. Na het een en ander van de lokale Batak-cultuur te hebben gezien keerde hij als volleerd coureur (kijk mamma, met een hand) na een dagje touren terug. Eugenie had zich als passagier achterop nooit onveilig gevoeld. Word in het verloop van deze reis daarom misschien nog wel eens herhaald.
We merkten hier dat het hoogseizoen is afgelopen, maar dat Sumatra ook een beetje onder de toeristenradar vliegt. En dat terwijl de natuur hier zo overweldigend mooi is en rondreizen echt spotgoedkoop. Busritten kosten vaak maar anderhalve euro, eten met z'n tweetjes doe je voor 4-8 euro en voor guesthouses betalen we 7-15 euro. Toch waren er opvallend weinig andere buitenlandse toeristen en die we zagen hadden we vaak eerder ook al in Bukit Lawang en Berastagi gezien. De laatste twee dagen waren we in ons guesthouse in Tuk Tuk zelfs de enige gasten, veel andere guesthouses waren leeg. Veel beweging kregen we niet; van onze kamer naar het meer was het hooguit 20 meter lopen (en niet 50 meter zoals eerder gemeld) en voor het eten hoefden we ook hooguit 150 meter de deur uit. Geen wonder dat we de afgelopen twee maanden nog nauwelijks of helemaal niet zijn afgevallen, wat vooraf wel een klein subdoeltje was. Dat we de eerste zeven weken bijna dagelijks een ijsje aten zal daar niet bij hebben geholpen :-). Daar zijn we nu maar mee gestopt.
Eugenie dacht misschien daarom dat het tijd werd om eens ziek te worden. Al tijdens het brommeren op Samosir klaagde ze over krampen en misselijkheid (en nee, dat had niets met Roel's rijstijl te maken), een paar uur later kwam het er aan beide kanten uit. Erg handig als je de volgende dag een reisdag hebt. Die doorstond ze echter vrij goed, ondanks een dollemansrit van 4,5 uur met het Indonesische broertje van Jos Verstappen van het Toba-meer naar de luchthaven van Medan. We belandden echter niet in de berm en toucheerden ook geen andere auto's (waar 'ons Joske' in beide gevallen nog wel eens een handje van had). Het bevestigde de stelling die we al eens ergens hadden gelezen toen we op internet zochten naar de veiligheid van Indonesische luchtvaartmaatschappijen (er staan er namelijk nogal wat op de zwarte lijst van de EU): de rit naar het vliegveld brengt vele malen meer kansen op een ongeluk met zich mee dan de vlucht zelf. Nadat ook de vlucht met Sriwijaya Air (wie kent ze niet) naar Padang voorspoedig (zij het met enige vertraging) was verlopen bevonden we ons dan voor het eerst op het zuidelijk halfrond van onze aardkloot.
Vervolgens hebben we nog eens duur gedaan door zo'n zeventien euro uit te geven voor een taxi die ons in twee uur naar Bukittinggi bracht. Inmiddels was het tien uur 's avonds en al verdomd rustig op straat. We lieten ons afzetten bij het door ons voorziene goedkope guesthouse, maar dat bleek al vol. De buurman had daarentegen nog nul gasten. Hoewel we de kamerprijs wat aan de hoge kant vonden zijn we er toch maar in getrokken. Omdat Eugenie de volgende dag wel een uitziekdagje kon gebruiken en Roel wat van de kamerprijs kon afpingelen zijn we er vervolgens ook maar gebleven. Klein nadeeltje: schuin tegenover ons hotel bevond zich een moskee. Vooral afgelopen vrijdag (de uitziekdag) was dat feest. Om vijf uur ging het alarm voor het eerst af en vervolgens was het elke vier uur raak met de volumeknop voluit. Maar ook op andere dagen werden de nodige stichtelijke woorden over het volk - of je het nu wilde horen of niet - uitgestort. Geen wonder dat we de eigenaar van ons hotel regelmatig slapend tegenkwamen, zittend op een stoel, liggend op de bank voor de tv of hangend over de balie.
Bukittinggi zelf was weinig bijzonder. Het enige opmerkelijke was dat zich hier wellicht een van de meest deprimerende dierentuinen ter wereld moet bevinden. In de veronderstelling dat we een kaartje hadden gekocht voor Benteng de Kock, een Nederlands koloniaal fort waar eigenlijk niets meer van te zien was, bleek dit ook toegang te geven tot de lokale zoo. Zwijnonterend is nog de beste omschrijving die we er voor kunnen geven. De omgeving van Bukittinggi was daarentegen weer erg mooi. We maakten een privetourtje met chauffeur en gids voor nog geen 35 euro (!) om wat meer te zien van de regionale matriarchale Minangkabau-cultuur. De gebruiken (adat) schrijven voor dat bezit en rijkdom (maar ook de achternaam) via de vrouwelijke familielijn worden doorgegeven. De tocht voerde langs mooie huizen gebouwd in de Minangkabau-stijl, tal van kleine dorpjes en rijstvelden. Het was het Indonesie uit de folders.
We hebben daar nog een schepje bovenop gedaan door twee nachten door te brengen in de Harau vallei, op 55 km van Bukittinggi. We verbleven hier in het kleine dorpje Harau in een homestay met vier rustieke bamboehuisjes met aan de achterzijde loodrechte rotsen voorzien van waterval en aan de voorzijde uitzicht over palmbomen, lotusvijvers en rijstvelden. Het was een beetje back to basic met een halfopen badkamer met mandi (bak waar je water uit kunt scheppen om je mee te wassen of de wc door te spoelen), maar tegelijk ook een beetje luxe - ontbijt en avondeten werden op je veranda geserveerd. En er bleek nog elektriciteit te zijn ook. We hadden voor vertrek vanuit Bukittinggi nog een zaklamp gekocht omdat we dachten dat er slechts verlichting via olielampen zou zijn. Dat gold nog wel voor de buitenverlichting, maar sinds twee maanden was er binnen elektriciteit beschikbaar en dus ook licht. Minder romantisch maar wel prettig. We hebben hier ons hart kunnen ophalen aan onze favoriete kleur, het 'smashing green' van rijstvelden, terwijl we 's avond in slaap vielen bij de geluiden van tropisch Indonesie. Het was een perfecte afsluiter van 'cool' Sumatra (we hadden ons ingesteld op heftig transpireren overdag en klamme nachten, maar beleefden de minst zweterige bestemming tot nu toe en hadden 's nachts soms zelfs een dekentje nodig omdat vrijwel al onze bestemmingen op hoogte lagen).
We zitten nu te wachten op onze vlucht van Padang naar Jakarta op Java. Omdat we veel te vroeg op de luchthaven waren, hebben we een uurtje of vijf stuk te slaan. De rit van Harau naar het vliegveld verliep namelijk weer heel anders dan waar we op hadden gerekend. Op basis van eerdere ervaringen (zo vertrok onze bus van Bukittinggi naar Harau met de nodige vertraging omdat met de passagiers al in de bus beide voorwielen werden verwijderd om het nodige hang- en sluitwerk te vervangen) gingen we uit van een reistijd van 4-5 uur. Ook waren we in de veronderstelling dat we om acht uur vanaf een busstation zouden vertrekken. In plaats daarvan werden we al om 6.45 uur praktisch voor de deur opgehaald door een bemo die ons zonder al te veel omhaal voor de vertrekhal van Minangkabau Airport afleverde. Denk je het Indonesische openbaar vervoer te leren kennen, word je toch weer (positief) verrast. Nog 165 dagen te gaan.
Ibu Eugenie en Bapak Roel
We hebben een paar kleine historische reismomentjes beleefd de afgelopen week. We zijn voor het eerst in ons reizigersbestaan de evenaar gepasseerd en we hebben voor het eerst op een brommertje gezeten (je wordt ouder en doet eens gek). Dat laatste hadden we in ons vorige bericht al aangekondigd. Hoewel het weer rond het Toba-meer niet echt mee bleef werken (twee dagen keken we vooral tegen een grijze muur van laaghangende bewolking aan), hebben we het er uiteindelijk toch maar op gewaagd. Omdat het voor ons de eerste keer was, twijfelde de verhuurder aanvankelijk of hij ons wel een brommertje moest meegeven. 'Dangerous' en 'much power' beargumenteerde hij. Nadat Roel tijdens een proefritje liet zien over voldoende brommerskills te beschikken kregen we 'm uiteindelijk toch mee. Na het een en ander van de lokale Batak-cultuur te hebben gezien keerde hij als volleerd coureur (kijk mamma, met een hand) na een dagje touren terug. Eugenie had zich als passagier achterop nooit onveilig gevoeld. Word in het verloop van deze reis daarom misschien nog wel eens herhaald.
We merkten hier dat het hoogseizoen is afgelopen, maar dat Sumatra ook een beetje onder de toeristenradar vliegt. En dat terwijl de natuur hier zo overweldigend mooi is en rondreizen echt spotgoedkoop. Busritten kosten vaak maar anderhalve euro, eten met z'n tweetjes doe je voor 4-8 euro en voor guesthouses betalen we 7-15 euro. Toch waren er opvallend weinig andere buitenlandse toeristen en die we zagen hadden we vaak eerder ook al in Bukit Lawang en Berastagi gezien. De laatste twee dagen waren we in ons guesthouse in Tuk Tuk zelfs de enige gasten, veel andere guesthouses waren leeg. Veel beweging kregen we niet; van onze kamer naar het meer was het hooguit 20 meter lopen (en niet 50 meter zoals eerder gemeld) en voor het eten hoefden we ook hooguit 150 meter de deur uit. Geen wonder dat we de afgelopen twee maanden nog nauwelijks of helemaal niet zijn afgevallen, wat vooraf wel een klein subdoeltje was. Dat we de eerste zeven weken bijna dagelijks een ijsje aten zal daar niet bij hebben geholpen :-). Daar zijn we nu maar mee gestopt.
Eugenie dacht misschien daarom dat het tijd werd om eens ziek te worden. Al tijdens het brommeren op Samosir klaagde ze over krampen en misselijkheid (en nee, dat had niets met Roel's rijstijl te maken), een paar uur later kwam het er aan beide kanten uit. Erg handig als je de volgende dag een reisdag hebt. Die doorstond ze echter vrij goed, ondanks een dollemansrit van 4,5 uur met het Indonesische broertje van Jos Verstappen van het Toba-meer naar de luchthaven van Medan. We belandden echter niet in de berm en toucheerden ook geen andere auto's (waar 'ons Joske' in beide gevallen nog wel eens een handje van had). Het bevestigde de stelling die we al eens ergens hadden gelezen toen we op internet zochten naar de veiligheid van Indonesische luchtvaartmaatschappijen (er staan er namelijk nogal wat op de zwarte lijst van de EU): de rit naar het vliegveld brengt vele malen meer kansen op een ongeluk met zich mee dan de vlucht zelf. Nadat ook de vlucht met Sriwijaya Air (wie kent ze niet) naar Padang voorspoedig (zij het met enige vertraging) was verlopen bevonden we ons dan voor het eerst op het zuidelijk halfrond van onze aardkloot.
Vervolgens hebben we nog eens duur gedaan door zo'n zeventien euro uit te geven voor een taxi die ons in twee uur naar Bukittinggi bracht. Inmiddels was het tien uur 's avonds en al verdomd rustig op straat. We lieten ons afzetten bij het door ons voorziene goedkope guesthouse, maar dat bleek al vol. De buurman had daarentegen nog nul gasten. Hoewel we de kamerprijs wat aan de hoge kant vonden zijn we er toch maar in getrokken. Omdat Eugenie de volgende dag wel een uitziekdagje kon gebruiken en Roel wat van de kamerprijs kon afpingelen zijn we er vervolgens ook maar gebleven. Klein nadeeltje: schuin tegenover ons hotel bevond zich een moskee. Vooral afgelopen vrijdag (de uitziekdag) was dat feest. Om vijf uur ging het alarm voor het eerst af en vervolgens was het elke vier uur raak met de volumeknop voluit. Maar ook op andere dagen werden de nodige stichtelijke woorden over het volk - of je het nu wilde horen of niet - uitgestort. Geen wonder dat we de eigenaar van ons hotel regelmatig slapend tegenkwamen, zittend op een stoel, liggend op de bank voor de tv of hangend over de balie.
Bukittinggi zelf was weinig bijzonder. Het enige opmerkelijke was dat zich hier wellicht een van de meest deprimerende dierentuinen ter wereld moet bevinden. In de veronderstelling dat we een kaartje hadden gekocht voor Benteng de Kock, een Nederlands koloniaal fort waar eigenlijk niets meer van te zien was, bleek dit ook toegang te geven tot de lokale zoo. Zwijnonterend is nog de beste omschrijving die we er voor kunnen geven. De omgeving van Bukittinggi was daarentegen weer erg mooi. We maakten een privetourtje met chauffeur en gids voor nog geen 35 euro (!) om wat meer te zien van de regionale matriarchale Minangkabau-cultuur. De gebruiken (adat) schrijven voor dat bezit en rijkdom (maar ook de achternaam) via de vrouwelijke familielijn worden doorgegeven. De tocht voerde langs mooie huizen gebouwd in de Minangkabau-stijl, tal van kleine dorpjes en rijstvelden. Het was het Indonesie uit de folders.
We hebben daar nog een schepje bovenop gedaan door twee nachten door te brengen in de Harau vallei, op 55 km van Bukittinggi. We verbleven hier in het kleine dorpje Harau in een homestay met vier rustieke bamboehuisjes met aan de achterzijde loodrechte rotsen voorzien van waterval en aan de voorzijde uitzicht over palmbomen, lotusvijvers en rijstvelden. Het was een beetje back to basic met een halfopen badkamer met mandi (bak waar je water uit kunt scheppen om je mee te wassen of de wc door te spoelen), maar tegelijk ook een beetje luxe - ontbijt en avondeten werden op je veranda geserveerd. En er bleek nog elektriciteit te zijn ook. We hadden voor vertrek vanuit Bukittinggi nog een zaklamp gekocht omdat we dachten dat er slechts verlichting via olielampen zou zijn. Dat gold nog wel voor de buitenverlichting, maar sinds twee maanden was er binnen elektriciteit beschikbaar en dus ook licht. Minder romantisch maar wel prettig. We hebben hier ons hart kunnen ophalen aan onze favoriete kleur, het 'smashing green' van rijstvelden, terwijl we 's avond in slaap vielen bij de geluiden van tropisch Indonesie. Het was een perfecte afsluiter van 'cool' Sumatra (we hadden ons ingesteld op heftig transpireren overdag en klamme nachten, maar beleefden de minst zweterige bestemming tot nu toe en hadden 's nachts soms zelfs een dekentje nodig omdat vrijwel al onze bestemmingen op hoogte lagen).
We zitten nu te wachten op onze vlucht van Padang naar Jakarta op Java. Omdat we veel te vroeg op de luchthaven waren, hebben we een uurtje of vijf stuk te slaan. De rit van Harau naar het vliegveld verliep namelijk weer heel anders dan waar we op hadden gerekend. Op basis van eerdere ervaringen (zo vertrok onze bus van Bukittinggi naar Harau met de nodige vertraging omdat met de passagiers al in de bus beide voorwielen werden verwijderd om het nodige hang- en sluitwerk te vervangen) gingen we uit van een reistijd van 4-5 uur. Ook waren we in de veronderstelling dat we om acht uur vanaf een busstation zouden vertrekken. In plaats daarvan werden we al om 6.45 uur praktisch voor de deur opgehaald door een bemo die ons zonder al te veel omhaal voor de vertrekhal van Minangkabau Airport afleverde. Denk je het Indonesische openbaar vervoer te leren kennen, word je toch weer (positief) verrast. Nog 165 dagen te gaan.
Ibu Eugenie en Bapak Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
