Ver weg tussen de nederlanders
Door: roeleneugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
11 Augustus 2013 | Maleisië, Cameron Highlands
Selamat siang,
Voorafgaande aan onze reis hadden we al onze internationale vliegtickets al geboekt en op sommige plekken tevens accommodatie. Dat betekent dat we soms enigszins in onze reisvrijheid worden beperkt, maar inmiddels is ook al gebleken dat het niet voor niets is geweest. Bij verschillende landen op onze route hadden we al gelezen dat je het land niet inkomt zonder bewijs dat je het land ook weer verlaat. Van Maleisie konden we ons dat niet meer zo snel herinneren, maar op de luchthaven van Istanbul bleek dat het ook voor onze eerste Aziatische bestemming geldt.
Toen we ons daar meldden voor onze rechtstreekse vlucht met Malaysia Airways naar Kuala Lumpur viel het ons al op hoe lang de rij voor de incheckbalies was en hoe langzaam deze vorderde. We zagen mensen met mega overbagage en vermoedden veel reizigers die zouden doorvliegen naar andere bestemmingen. Toen we eindelijk zelf aan de beurt waren dachten we even te laten zien dat het ook snel kon: geen overstap en online ingecheckt zodat we tijdens de 9,5 uur vliegen in de 2-5-2 opstelling mooi naast elkaar zouden zitten zonder mensen naast ons. Dat liep anders; wij werden ook die mensen waardoor het inchecken zo lang duurde.
Heeft u ook een retourticket?
Nee, maar we hebben wel een vlucht met FireFly naar Medan in Indonesie.
Goed, mogen we dan de e-ticketnummers?
Die hebben we niet, maar we hebben wel een bevestigingsnummer van onze vlucht.
Ah, dat is een probleem, ik moet echt een e-ticketnummer hebben anders mogen we u echt niet op de vlucht toelaten.
We hebben visa voor Indonesie, we gaan dus gewoon het land weer uit.
Ik zie het, maar ik moet eerst met mijn supervisor overleggen.
Uiteindelijk ging het licht op groen en na ook nog eens lange rijen voor de paspoortcontrole stonden we na 2,5 uur (!) eindelijk bij onze gate. De vlucht verliep voorspoedig (Roel had eindelijk eens een keer beenruimte) en toen we zes uur 's ochtends lokale tijd landden waren we benieuwd of we nog het nodige uit te leggen zouden hebben bij de paspoortcontrole, maar je raadt het al: stempel in paspoort en doorlopen maar, geld pinnen, kaartje kopen voor de luchthavenexpress naar KL, overstappen op de lightrail en binnen twee uur na de landing waren we ingecheckt in ons hotel in Little India. Vanwege vijf uur tijdsverschil was het voor ons gevoel drie uur 's nachts en waren we ernstig toe aan slapen in onze piepkleine kamer zonder ramen (maar dat is in KL normaal). Dat laatste bleek geen nadeel, want daardoor hadden we geen last van verkeerslawaai.
Diezelfde middag hebben we ons duf als een konijn van de jetlag overgegeven aan onze eerste indrukken van de Maleise hoofdstad. Wat meteen opviel: de stad is niet gemaakt om lekker te wandelen. De auto regeert (diep ademhalen was vanwege de combinatie van een hoge luchtvochtigheid en alle uitlaatgassen niet aan te raden) en als wandelaar moet je soms rare omwegen en capriolen maken om van a naar b te komen. Kuala Lumpur heeft op ons geen onuitwisbare indruk gemaakt. Echte topsights ontbreken. We hadden ons vooraf verheugd op de mengeling van de Indiase en Chinese cultuur die je hier vanwege de vele Indiers en Chinezen aantreft, maar het bleek allemaal een beetje een slap aftreksel van wat we tijdens eerdere reizen in India en China hadden gezien. Misschien waren onze verwachtingen wel te hoog gespannen, maar met eten langs de straat en ontbijten met dosa's en puri's bij de Indiase restaurantjes naast ons hotel was er wel dat prettige gevoel weer in Azie te zijn.
Het KL Bird Park, het grootste overdekte vogelpark ter wereld waar je tussen de vrij rondfladderende tropische vogels kunt rondlopen, was echter leuk en een bezoek aan de Petronas Tower, ooit het hoogste gebouw ter wereld maar inmiddels door zes gebouwen voorbij gestreefd, met z'n sky bridge en observatiedek op de 86ste verdieping mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Daar hadden we nog mazzel. Er wordt dagelijks maar een beperkt aantal mensen toegelaten en toen wij ons daar op vrijdag meldden, bleken pas voor de zondag kaarten beschikbaar. En laat dat nu net de enige dag van ons verblijf in KL te zijn geweest dat de zon volop scheen. De rest van de dagen was het vooral bewolkt, wat op zich geen straf was. Als de zon eenmaal doorbrak werd het bij 32-34 graden pas echt heet. Dan begrijp je ook waarom de favoriete vrijetijdsbesteding van Maleisiers een bezoek aan een airconditioned shopping mall is. Roel heeft hier op een overdekte voetgangersbrug voor vier euro ook zijn eerste knipbeurt van deze reis gehad. De Maleise hairprofessional deed volgens zijn vaste kapster Eugenie het knipwerk echter niet naar behoren en besloot daarom in te grijpen. Onder haar begeleidende aanwijzingen kwam de coupe uiteindelijk toch op de gewenste lengte.
Wat ons verder opviel, ook in de dagen daarna: het enorme aantal Nederlanders dat hier rondreist. In de bus, op de boot, in het hotel, in het restaurant, boven op torens en andere uitzichtspunten en in de jungle; overal horen we Nederlands. Het lijkt alsof we dicht bij huis op vakantie zijn. Elke Nederlander die we ontmoeten spreekt daar zijn verwondering over uit (en vindt dat ook wel jammerlijk.....). Het zal wel met de schoolvakanties te maken hebben, want het zijn vooral gezinnen. Toen we ons vandaag overgaven aan de steamboat-ervaring (een soort van Maleisie fondue waarbij je vlees en groenten in een kippenbouillon of pittige tom yam soep gaart) stormde een enorme Nederlandse kids reisgroep het restaurant binnen. Nederlands is naast - ook al zo opvallend - Frans de taal de we het meest horen uit de monden van blanke toeristen. Daarnaast horen we vooral Duits, Spaans en Italiaans en opmerkelijk weinig Engels, terwijl Maleisie toch een voormalige Britse kolonie is.
Toch is er ook een plek waar de Nederlanders langer hun invloed hebben doen gelden dan de Britten. Melaka was zo'n 180 jaar lang een belangrijke handelspost van de VOC. Veel vind je van die Nederlandse periode echter niet meer terug, behalve wat grafstenen met Nederlands opschrift, het beeldbepalende Stadthuys (dat echter volledig aan het oog werd onttrokken door bouwsteigers en -netten) en Jonker Street, de belangrijkste toeristenstraat van de stad. Wij vonden Melaka zwaar tegenvallen, maar dat kwam misschien ook omdat we er op de verkeerde dag waren. Het was zaterdag en de auto's reden bumper aan bumper door Jonker Street. Waarom ze de straat niet gewoon verkeersvrij maken is ons een raadsel. Het meest interessant vonden we eigenlijk de muurschilderingen langs de rivier die in geen enkele gids of brochure worden genoemd. De toerismelogica is in Maleisie sowieso soms ver te zoeken. We blijven hiervoor nog even in Melaka. Nadat we er vanuit KL met de bus arriveerden waren we met de stadsbus in tien minuten in het centrum. We hadden gezien dat het overal eenrichtingsverkeer was en informeerden daarom maar even bij het lokale toerismebureau waar we moesten opstappen om terug naar KL te kunnen gaan. Antwoord: zelfde halte als waar u bent uitgestapt, het is een 'loop line'. Kortom, bijna een uur later en na zo ongeveer heel Melaka te zijn doorgereden waren we eindelijk bij het busstation. We waren niet de enige dagjesmensen in de stadsbus....
De drukte van Melaka bleek slechts een voorbode van de drukte die het einde van de Ramadan met zich mee zou brengen. We zijn er inmiddels achter dat nu zo ongeveer de slechtste periode is om Maleisie te bezoeken: aan het einde van de Ramadan gaan de Maleisiers ook graag zelf op pad, de scholen hebben hier nu drie weken vakantie en bovendien valt het samen met het Europese vakantieseizoen. Het gevolg: overvolle hotels en overvolle wegen. We hadden hier al een beetje rekening mee gehouden door voor de Cameron Highlands waar we nu zitten en Penang waar we morgen heen gaan accommodatie te boeken. Voor het Taman Negara National Park waar we na KL heengingen dachten we hier nog wel wat te kunnen regelen, maar eenmaal in Maleisie bleek de meeste accommodatie al volgeboekt. Uiteindelijk lukte het nog om iets te vinden wat op de beoordelingsites slecht werd gewaardeerd (het bleek overigens reuze mee te vallen). We waren er blij mee, want we zagen vooral de dag na onze aankomst tal van mensen wanhopig op zoek naar een slaapplek.
In Taman Negara is een van de oudste stukken regenwoud van de wereld te vinden. Veel mensen denken er ongerepte jungle en wilde dieren te zien. Wie zich heeft voorbereid weet wel beter. Wij gingen er vooral heen vanwege de ruim twee uur durende boottocht naar het park die deel uitmaakte van de transfer vanuit KL. In het park zelf hebben we de wandeling gemaakt die de meeste toeristen doen, naar een canopy walkway (boomkruinpad) - die voor de helft afgesloten bleek - en een uitzichtspunt. Echt wild werd het allemaal niet: je liep vooral over vlonders en het gespotte wild bestond uit wat vlinders, eekhoorntjes en vogeltjes, een grote leguaan en veel insecten, waaronder Eugenie's grootste natuurlijke vijand: rode mieren (hele grote), waar ze allergisch voor is. Het grootste wild dat we zagen waren zwijntjes, de volgende dag bij de parkeerplaats waar de bus naar Cameron Highlands ons zou oppikken..... Waar we vooral aan merkten dat we in de jungle waren was de hitte: tijdens de wandeling gutste het zweet aan alle kanten uit ons lichaam. Na vijf uur waren we aardig leeggeknepen.
We bevinden ons nu dus in de Cameron Highlands, een voormalig Brits hill station op zo'n 1500 meter hoogte. Het weer is er ook Brits: wisselvallig. We hebben elke dag regen gehad en het kan hier als de zon niet schijnt behoorlijk fris worden. Voor Maleisiers en Singaporesen is dat laatste een aanbeveling. Ze komen dan vooral om te shoppen voor verse groente en de lokale toeristentrekker aardbeien. Het aardbeienthema duikt dan ook overal op. Niet alleen in tal van voedingsproducten, maar ook in tal van toeristische prullaria varierend van oorwarmers, sjaals, sloffen, handschoenen, paraplu's, mutsen , t-shirts, broeken en schortjes tot kussens, snijplanken, sleutelhangers, rugzakken, etui's, ovenwanten, magneten et cetera. De Maleisiers en Singaporesen die hiervan houden lijken nu allemaal hier te zijn. Wie zonder reservering komt heeft een probleem, het verkeer slingert zich in een lange sliert door de bergen en staat regelmatig muurvast waardoor ritjes van twintig minuten nu twee uur kunnen duren. Genieten van rust en schone berglucht is dus even lastig.
Wij hebben hier twee halve dagtourtjes gedaan. De eerste was om de rafflesia te gaan spotten, de grootste bloem ter wereld die bovendien erg zeldzaam is en maar vijf tot zeven dagen bloeit wanneer de knop zich opent. De bloem kan tot een meter in diameter groot worden, de onze was hooguit de helft zo groot, maar dat vertellen ze natuurlijk pas als je in de fourwheeldrive die kant op zit. Maar dat je een zeldzaam natuurfenomeen gaat aanschouwen is natuurlijk ook al iets. Daarvoor moesten we wel drie uur door tropisch bos sjouwen om ons vervolgens met 20-30 andere mensen om de bloem te verdringen voor een fotootje. Omdat we met een klein groepje waren van zes had onze gids gehoopt de grotere groepen voor te zijn, maar twee Chinese meisjes konden het tempo niet bijbenenen. Eigenlijk konden alleen wij twee zijn tempo volgen wat hem al de opmerking ontlokte dat wij het beter deden dan de young people. Eugenie was in ieder geval behoorlijk trots op zichzelf, want ze had zichzelf vooraf als zwakste schakel ingeschaald.
Voor het tweede tourtje bleven we dichter bij huis. Deze was wat minder bijzonder, al hadden we er prachtig mooi weer bij. Omdat onderdeel van het tourtje een bezoek aan het hoogste punt van de Cameron Highlands was verheugden we ons op mooie vergezichten. Zul je altijd zien: heb je dan ook keer geen bewolking (wat hier juist eerder regel dan uitzondering is), is het uitzicht weinig bijzonder. Het uitzicht over de theeplantages waarom de Cameron Highlands bekend staan was dan wel weer bijzonder fraai, met onze favoriete kleur: smashing green. Op de weg terug stond het verkeer op de smalle bergweg vanaf de plantage muurvast. Op een bepaald moment hadden we er genoeg van en zijn we maar uitgestapt om terug naar ons hotel te wandelen. We waren nog geen kwartier op pad of ons vervoer kwam ons voorbij scheuren; het verkeer was tijdelijk even op gang gekomen. Na twee uur lopen - en net op tijd voor de regen - waren we weer 'thuis'.
Vandaag hebben we even een dag niets, een echte zondag met een laat ontbijt bij een restaurantje van een ouder doof echtpaar waar Eugenie gezellig in gebarentaal heeft kunnen kletsen met met name de vrouw des huizes, die het maar wat leuk vond om met een buitenlandse toerist te kunnen communiceren. Wat opviel is dat veel gebaren hetzelfde waren als in de Nederlandse gebarentaal. Tijd ook om weer eens iets van ons te laten horen. Dat hadden we na aankomst hier in de Cameron Highlands al meteen willen doen (in Taman Negara hadden we geen wifi), maar de vaste auteur was wat ziekjes. Een verkeerd gevallen maaltijd, de soms wel erg koude airco in het openbaar vervoer of een ordinair zomergriepje? Het is gissen. Maar nu is de focus er weer. En de dag leent zich er voor: grijs en fris. Na een paar wat koelere dagen snakken we echter alweer naar warmte. Vanaf morgen hopen we die op het eiland Penang te vinden. Nog 187 dagen te gaan.
Selamat tinggal, Eugenie en Roel
Voorafgaande aan onze reis hadden we al onze internationale vliegtickets al geboekt en op sommige plekken tevens accommodatie. Dat betekent dat we soms enigszins in onze reisvrijheid worden beperkt, maar inmiddels is ook al gebleken dat het niet voor niets is geweest. Bij verschillende landen op onze route hadden we al gelezen dat je het land niet inkomt zonder bewijs dat je het land ook weer verlaat. Van Maleisie konden we ons dat niet meer zo snel herinneren, maar op de luchthaven van Istanbul bleek dat het ook voor onze eerste Aziatische bestemming geldt.
Toen we ons daar meldden voor onze rechtstreekse vlucht met Malaysia Airways naar Kuala Lumpur viel het ons al op hoe lang de rij voor de incheckbalies was en hoe langzaam deze vorderde. We zagen mensen met mega overbagage en vermoedden veel reizigers die zouden doorvliegen naar andere bestemmingen. Toen we eindelijk zelf aan de beurt waren dachten we even te laten zien dat het ook snel kon: geen overstap en online ingecheckt zodat we tijdens de 9,5 uur vliegen in de 2-5-2 opstelling mooi naast elkaar zouden zitten zonder mensen naast ons. Dat liep anders; wij werden ook die mensen waardoor het inchecken zo lang duurde.
Heeft u ook een retourticket?
Nee, maar we hebben wel een vlucht met FireFly naar Medan in Indonesie.
Goed, mogen we dan de e-ticketnummers?
Die hebben we niet, maar we hebben wel een bevestigingsnummer van onze vlucht.
Ah, dat is een probleem, ik moet echt een e-ticketnummer hebben anders mogen we u echt niet op de vlucht toelaten.
We hebben visa voor Indonesie, we gaan dus gewoon het land weer uit.
Ik zie het, maar ik moet eerst met mijn supervisor overleggen.
Uiteindelijk ging het licht op groen en na ook nog eens lange rijen voor de paspoortcontrole stonden we na 2,5 uur (!) eindelijk bij onze gate. De vlucht verliep voorspoedig (Roel had eindelijk eens een keer beenruimte) en toen we zes uur 's ochtends lokale tijd landden waren we benieuwd of we nog het nodige uit te leggen zouden hebben bij de paspoortcontrole, maar je raadt het al: stempel in paspoort en doorlopen maar, geld pinnen, kaartje kopen voor de luchthavenexpress naar KL, overstappen op de lightrail en binnen twee uur na de landing waren we ingecheckt in ons hotel in Little India. Vanwege vijf uur tijdsverschil was het voor ons gevoel drie uur 's nachts en waren we ernstig toe aan slapen in onze piepkleine kamer zonder ramen (maar dat is in KL normaal). Dat laatste bleek geen nadeel, want daardoor hadden we geen last van verkeerslawaai.
Diezelfde middag hebben we ons duf als een konijn van de jetlag overgegeven aan onze eerste indrukken van de Maleise hoofdstad. Wat meteen opviel: de stad is niet gemaakt om lekker te wandelen. De auto regeert (diep ademhalen was vanwege de combinatie van een hoge luchtvochtigheid en alle uitlaatgassen niet aan te raden) en als wandelaar moet je soms rare omwegen en capriolen maken om van a naar b te komen. Kuala Lumpur heeft op ons geen onuitwisbare indruk gemaakt. Echte topsights ontbreken. We hadden ons vooraf verheugd op de mengeling van de Indiase en Chinese cultuur die je hier vanwege de vele Indiers en Chinezen aantreft, maar het bleek allemaal een beetje een slap aftreksel van wat we tijdens eerdere reizen in India en China hadden gezien. Misschien waren onze verwachtingen wel te hoog gespannen, maar met eten langs de straat en ontbijten met dosa's en puri's bij de Indiase restaurantjes naast ons hotel was er wel dat prettige gevoel weer in Azie te zijn.
Het KL Bird Park, het grootste overdekte vogelpark ter wereld waar je tussen de vrij rondfladderende tropische vogels kunt rondlopen, was echter leuk en een bezoek aan de Petronas Tower, ooit het hoogste gebouw ter wereld maar inmiddels door zes gebouwen voorbij gestreefd, met z'n sky bridge en observatiedek op de 86ste verdieping mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Daar hadden we nog mazzel. Er wordt dagelijks maar een beperkt aantal mensen toegelaten en toen wij ons daar op vrijdag meldden, bleken pas voor de zondag kaarten beschikbaar. En laat dat nu net de enige dag van ons verblijf in KL te zijn geweest dat de zon volop scheen. De rest van de dagen was het vooral bewolkt, wat op zich geen straf was. Als de zon eenmaal doorbrak werd het bij 32-34 graden pas echt heet. Dan begrijp je ook waarom de favoriete vrijetijdsbesteding van Maleisiers een bezoek aan een airconditioned shopping mall is. Roel heeft hier op een overdekte voetgangersbrug voor vier euro ook zijn eerste knipbeurt van deze reis gehad. De Maleise hairprofessional deed volgens zijn vaste kapster Eugenie het knipwerk echter niet naar behoren en besloot daarom in te grijpen. Onder haar begeleidende aanwijzingen kwam de coupe uiteindelijk toch op de gewenste lengte.
Wat ons verder opviel, ook in de dagen daarna: het enorme aantal Nederlanders dat hier rondreist. In de bus, op de boot, in het hotel, in het restaurant, boven op torens en andere uitzichtspunten en in de jungle; overal horen we Nederlands. Het lijkt alsof we dicht bij huis op vakantie zijn. Elke Nederlander die we ontmoeten spreekt daar zijn verwondering over uit (en vindt dat ook wel jammerlijk.....). Het zal wel met de schoolvakanties te maken hebben, want het zijn vooral gezinnen. Toen we ons vandaag overgaven aan de steamboat-ervaring (een soort van Maleisie fondue waarbij je vlees en groenten in een kippenbouillon of pittige tom yam soep gaart) stormde een enorme Nederlandse kids reisgroep het restaurant binnen. Nederlands is naast - ook al zo opvallend - Frans de taal de we het meest horen uit de monden van blanke toeristen. Daarnaast horen we vooral Duits, Spaans en Italiaans en opmerkelijk weinig Engels, terwijl Maleisie toch een voormalige Britse kolonie is.
Toch is er ook een plek waar de Nederlanders langer hun invloed hebben doen gelden dan de Britten. Melaka was zo'n 180 jaar lang een belangrijke handelspost van de VOC. Veel vind je van die Nederlandse periode echter niet meer terug, behalve wat grafstenen met Nederlands opschrift, het beeldbepalende Stadthuys (dat echter volledig aan het oog werd onttrokken door bouwsteigers en -netten) en Jonker Street, de belangrijkste toeristenstraat van de stad. Wij vonden Melaka zwaar tegenvallen, maar dat kwam misschien ook omdat we er op de verkeerde dag waren. Het was zaterdag en de auto's reden bumper aan bumper door Jonker Street. Waarom ze de straat niet gewoon verkeersvrij maken is ons een raadsel. Het meest interessant vonden we eigenlijk de muurschilderingen langs de rivier die in geen enkele gids of brochure worden genoemd. De toerismelogica is in Maleisie sowieso soms ver te zoeken. We blijven hiervoor nog even in Melaka. Nadat we er vanuit KL met de bus arriveerden waren we met de stadsbus in tien minuten in het centrum. We hadden gezien dat het overal eenrichtingsverkeer was en informeerden daarom maar even bij het lokale toerismebureau waar we moesten opstappen om terug naar KL te kunnen gaan. Antwoord: zelfde halte als waar u bent uitgestapt, het is een 'loop line'. Kortom, bijna een uur later en na zo ongeveer heel Melaka te zijn doorgereden waren we eindelijk bij het busstation. We waren niet de enige dagjesmensen in de stadsbus....
De drukte van Melaka bleek slechts een voorbode van de drukte die het einde van de Ramadan met zich mee zou brengen. We zijn er inmiddels achter dat nu zo ongeveer de slechtste periode is om Maleisie te bezoeken: aan het einde van de Ramadan gaan de Maleisiers ook graag zelf op pad, de scholen hebben hier nu drie weken vakantie en bovendien valt het samen met het Europese vakantieseizoen. Het gevolg: overvolle hotels en overvolle wegen. We hadden hier al een beetje rekening mee gehouden door voor de Cameron Highlands waar we nu zitten en Penang waar we morgen heen gaan accommodatie te boeken. Voor het Taman Negara National Park waar we na KL heengingen dachten we hier nog wel wat te kunnen regelen, maar eenmaal in Maleisie bleek de meeste accommodatie al volgeboekt. Uiteindelijk lukte het nog om iets te vinden wat op de beoordelingsites slecht werd gewaardeerd (het bleek overigens reuze mee te vallen). We waren er blij mee, want we zagen vooral de dag na onze aankomst tal van mensen wanhopig op zoek naar een slaapplek.
In Taman Negara is een van de oudste stukken regenwoud van de wereld te vinden. Veel mensen denken er ongerepte jungle en wilde dieren te zien. Wie zich heeft voorbereid weet wel beter. Wij gingen er vooral heen vanwege de ruim twee uur durende boottocht naar het park die deel uitmaakte van de transfer vanuit KL. In het park zelf hebben we de wandeling gemaakt die de meeste toeristen doen, naar een canopy walkway (boomkruinpad) - die voor de helft afgesloten bleek - en een uitzichtspunt. Echt wild werd het allemaal niet: je liep vooral over vlonders en het gespotte wild bestond uit wat vlinders, eekhoorntjes en vogeltjes, een grote leguaan en veel insecten, waaronder Eugenie's grootste natuurlijke vijand: rode mieren (hele grote), waar ze allergisch voor is. Het grootste wild dat we zagen waren zwijntjes, de volgende dag bij de parkeerplaats waar de bus naar Cameron Highlands ons zou oppikken..... Waar we vooral aan merkten dat we in de jungle waren was de hitte: tijdens de wandeling gutste het zweet aan alle kanten uit ons lichaam. Na vijf uur waren we aardig leeggeknepen.
We bevinden ons nu dus in de Cameron Highlands, een voormalig Brits hill station op zo'n 1500 meter hoogte. Het weer is er ook Brits: wisselvallig. We hebben elke dag regen gehad en het kan hier als de zon niet schijnt behoorlijk fris worden. Voor Maleisiers en Singaporesen is dat laatste een aanbeveling. Ze komen dan vooral om te shoppen voor verse groente en de lokale toeristentrekker aardbeien. Het aardbeienthema duikt dan ook overal op. Niet alleen in tal van voedingsproducten, maar ook in tal van toeristische prullaria varierend van oorwarmers, sjaals, sloffen, handschoenen, paraplu's, mutsen , t-shirts, broeken en schortjes tot kussens, snijplanken, sleutelhangers, rugzakken, etui's, ovenwanten, magneten et cetera. De Maleisiers en Singaporesen die hiervan houden lijken nu allemaal hier te zijn. Wie zonder reservering komt heeft een probleem, het verkeer slingert zich in een lange sliert door de bergen en staat regelmatig muurvast waardoor ritjes van twintig minuten nu twee uur kunnen duren. Genieten van rust en schone berglucht is dus even lastig.
Wij hebben hier twee halve dagtourtjes gedaan. De eerste was om de rafflesia te gaan spotten, de grootste bloem ter wereld die bovendien erg zeldzaam is en maar vijf tot zeven dagen bloeit wanneer de knop zich opent. De bloem kan tot een meter in diameter groot worden, de onze was hooguit de helft zo groot, maar dat vertellen ze natuurlijk pas als je in de fourwheeldrive die kant op zit. Maar dat je een zeldzaam natuurfenomeen gaat aanschouwen is natuurlijk ook al iets. Daarvoor moesten we wel drie uur door tropisch bos sjouwen om ons vervolgens met 20-30 andere mensen om de bloem te verdringen voor een fotootje. Omdat we met een klein groepje waren van zes had onze gids gehoopt de grotere groepen voor te zijn, maar twee Chinese meisjes konden het tempo niet bijbenenen. Eigenlijk konden alleen wij twee zijn tempo volgen wat hem al de opmerking ontlokte dat wij het beter deden dan de young people. Eugenie was in ieder geval behoorlijk trots op zichzelf, want ze had zichzelf vooraf als zwakste schakel ingeschaald.
Voor het tweede tourtje bleven we dichter bij huis. Deze was wat minder bijzonder, al hadden we er prachtig mooi weer bij. Omdat onderdeel van het tourtje een bezoek aan het hoogste punt van de Cameron Highlands was verheugden we ons op mooie vergezichten. Zul je altijd zien: heb je dan ook keer geen bewolking (wat hier juist eerder regel dan uitzondering is), is het uitzicht weinig bijzonder. Het uitzicht over de theeplantages waarom de Cameron Highlands bekend staan was dan wel weer bijzonder fraai, met onze favoriete kleur: smashing green. Op de weg terug stond het verkeer op de smalle bergweg vanaf de plantage muurvast. Op een bepaald moment hadden we er genoeg van en zijn we maar uitgestapt om terug naar ons hotel te wandelen. We waren nog geen kwartier op pad of ons vervoer kwam ons voorbij scheuren; het verkeer was tijdelijk even op gang gekomen. Na twee uur lopen - en net op tijd voor de regen - waren we weer 'thuis'.
Vandaag hebben we even een dag niets, een echte zondag met een laat ontbijt bij een restaurantje van een ouder doof echtpaar waar Eugenie gezellig in gebarentaal heeft kunnen kletsen met met name de vrouw des huizes, die het maar wat leuk vond om met een buitenlandse toerist te kunnen communiceren. Wat opviel is dat veel gebaren hetzelfde waren als in de Nederlandse gebarentaal. Tijd ook om weer eens iets van ons te laten horen. Dat hadden we na aankomst hier in de Cameron Highlands al meteen willen doen (in Taman Negara hadden we geen wifi), maar de vaste auteur was wat ziekjes. Een verkeerd gevallen maaltijd, de soms wel erg koude airco in het openbaar vervoer of een ordinair zomergriepje? Het is gissen. Maar nu is de focus er weer. En de dag leent zich er voor: grijs en fris. Na een paar wat koelere dagen snakken we echter alweer naar warmte. Vanaf morgen hopen we die op het eiland Penang te vinden. Nog 187 dagen te gaan.
Selamat tinggal, Eugenie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
