Beetje luieren

Salam aleikum,

Een - voor ons doen - korte blog deze keer, want we hebben de afgelopen anderhalve week niet zo heul veul gedaan. Plan-plan, zoals ze hier zeggen, rustig aan. Beetje op een ligstoel hangen, beetje de zee inlopen, beetje pootje baden, beetje zwemmen, beetje snorkelen, beetje de zee uitlopen, beetje langs het strand wandelen, beetje loungen, beetje in het zwembad ronddobberen, beetje aan de teint werken (we zijn nog nooit zo bruin geweest), lekker eten en fruit juices drinken (aan zee, met de voetjes in het zand) en veel slapen. Het hoofd leeg maken na de eerste drie maanden reizen en de batterijen weer opladen voor onze volgende bestemmingen, Zuid-Korea en Taiwan. Kuta op Lombok en Gili Air leenden zich daar perfect voor; er was niet zo veel te doen - een beetje maar -, het weer was mooi en het was er lekker rustig.

Het was vijf uur deinen met de ferry op de zee tussen Bali en Lombok, maar wat een wereld van verschil. Lombok was droger, armer en een stuk minder ontwikkeld dan Bali. Het zuiden van Lombok - waar Kuta ligt - is zoals Bali dertig jaar geleden, zo werd ons verteld. Ons beviel het wel. Lekker kleinschalig, weinig verkeer, een meer basic toeristische infrastructuur met eenvoudige restaurants en guesthouses (waarvoor bamboe en alang alang de voornaamste bouwmaterialen zijn) en een strand waarover buffels na een dagje grazen naar huis kuieren. De voornaamste afleiding kwam van alle kindertjes die er armbandjes wilden verkopen en hun moeders die sarongs in de aanbieding hadden. Wij straalden blijkbaar zoveel desinteresse uit dat we redelijk met rust werden gelaten, maar zodra iemand de koopwaar een blik waardig gunde dan stortten ze zich massaal op hun slachtoffer om niet meer los te laten voor er wat was verkocht. We hebben mensen letterlijk zien vluchten.

We overnachtten er in een bungalow opgetrokken in traditionele Sasak-stijl niet ver van het strand met een wel heel erg goede prijs-kwaliteitverhouding. Nooit eerder ook sliepen we in zo'n groot bed; superkingsize. Enige tegenvaller was het strand van Kuta. Dat bestond niet uit het parelwitte zand dat de reisgidsen beloofden, maar leek meer uit peperkorrels te bestaan waar je soms tot je enkels in wegzakte en was bezaaid met dood koraal, wat de gang naar zee soms wat moeizaam maakte. Toen we na drie dagen complete lethargie besloten toch nog even een brommertje te huren om een traditioneel Sasak-dorp te bezoeken (waar één op de twee huizen een toeristisch verkooppunt bleek), op een mooi uitzichtspunt te lunchen en nog een ander strand te zoeken, stuitten we na een paar hobbelige kilometers toch op het beloofde strand. Het strand van Tanjung A'an leek zo uit de folders te komen. En er was bijna niemand.....

Gili Air, een eiland even te noorden van Lombok, was nog rustiger (maar verre van onontdekt). Er zijn namelijk geen auto's, geen brommers en geen honden! (Wel veel hanen trouwens). De hoofdinfrastructuur bestaat uit zandwegen, de enige vervoersmiddelen zijn de fiets en de cidomo, een paard en wagen (die beiden klein van stuk zijn). Niet dat je deze echt nodig had; zowel van noord naar zuid als van oost naar west was het amper een kilometer lopen om het eiland over te steken. Waar Kuta niet was gepland, hadden we op Gili Air al in maart voor zes nachten accommodatie geregeld om onszelf te dwingen een langer rustmoment te pakken. Uiteraard moest het enige luxe bieden, maar liefst niet te veel kosten. Dat vonden we bij een klein complexje met zwembad op het midden van het eiland, waar we een luxe bungalow hadden met een zoetwaterdouche (op Gili Air geen vanzelfsprekendheid) met warm en koud water in de openlucht. Hier konden we de in Kuta al vroegtijdig ingezette rustfase in stijl verder uitbouwen. Tal van loungeplekken aan het strand maakten dat nog eens extra gemakkelijk.

Maarrrrr, ook hier bleek het strand minder spectaculair dan voorgeschoteld. Andermaal weer veel dood koraal en er waren maar weinig plekken geschikt voor zonnen en zwemmen. Daar stond dan weer tegenover dat je maar honderd meter de zee in hoefde te gaan om tropische visjes te gaan kijken. Vandaar dat we de nodige uurtjes snorkelend hebben doorgebracht. Dat was bepaald geen straf. Het koraal verkeerde weliswaar in niet zo'n geweldige staat, maar er zwommen wel tientallen verschillende prachtige vissen rond, vaak in de meest fantastische kleuren. Als je op het juiste moment ging snorkelen was het soms net alsof je in een high definition aquarium aan het ronddobberen was. Hoewel we van huis uit geen strandvakantiegangers zijn, hadden we nog wel wat langer zo willen rondhangen. Het zal wel bij de ontwikkeling tot rond-de-wereldreiziger horen.

Inmiddels bevinden we ons in het ontzettend drukke Kuta op Bali, wel een beetje een cultuurschok na Lombok en Gili Air. Deze Indonesische versie van de Costa Brava is de nummer een bestemming voor buitenlanders (met name - veelal beschonken - Aussies) die Indonesië bezoeken. We hadden er vreselijke dingen over gelezen. Het was minder erg dan we hadden verwacht, maar we zouden hier niet graag onze vakantie willen doorbrengen. Je hebt hier ook niet het idee in Indonesië te zijn. Het is zo'n lelijke, karakterloze plek die overal had kunnen zijn.

Recensies kunnen je wat dat betreft toch op het verkeerde been zetten. Zo hadden we ontzettend veel slechte reviews gelezen over de fast boats van de Gili's naar Bali. We wilden daarom aanvankelijk van Lombok naar Bali vliegen, maar dat bleek geen optie omdat op Bali de afgelopen dagen de Apec-conferentie (Apec is het economisch samenwerkingsverband van de landen rond de Pacific) plaatsvond en daarom de luchthaven van Bali regelmatig voor commerciele vluchten werd gesloten. Het werd dus de fast boat. Na een ochtendje spotten kozen we er één uit die het meest betrouwbaar bleek. Achteraf hebben we zoiets van: waar maakten we ons druk om. Licht stuiterend werd in minder dan anderhalf uur de oversteek naar Bali gemaakt en de aansluitende transfer naar Kuta zette ons keurig af waar we heen wilden.

Hoewel een enkeling zich na ons bericht over Java zich afvroeg of wij ons wel vermaakten, hebben we het in Indonesie prima naar ons zin gehad. De drukte werd ons toen even te veel (impulsen komen wat harder binnen als je vermoeid raakt) en misschien waren waren we ook een beetje het slachtoffer van onze eigen torenhoge verwachtingen. Het neemt niet weg dat Indonesië een prachtig land is om te bereizen (met Sumatra duidelijk als favoriete eiland) en we willen hier zeker nog eens terug willen komen. Financieel verloopt het ook nog steeds voorspoedig. De miljoenen vlogen in Indonesië de portemonnee uit, maar andermaal hebben we minder uitgegeven dan begroot. Dat de Indonesische rupiah de afgelopen maanden flink is gedevalueerd zal daar mede debet aan zijn. Toen we vertrokken was 1 miljoen rupiah bijna 80 euro, toen we Indonesie ingingen iets meer dan 70 euroh en nu is dat minder dan 65 euro. Zodoende zijn we ondanks twee binnenlandse vluchten, een aantal malen een eigen auto met chauffeur en een algemene tendens om wat minder op de kosten te letten (al ziet Roel Eugénie wel opvallend vaak geld tellen) gemiddeld op minder dan 26 euro pp per dag uitgekomen.

Het luieren van de afgelopen tijd heeft ons wel sloom gemaakt. Tijd dus om nieuwe landen te ontdekken en nieuwe ervaringen op te doen. We hebben er zin an. Vandaag nog even een dag Kuta zien door te komen - dat zal wel het brede maar ook zeer volle strand worden - en dan komende nacht met Garuda Indonesia voor een bijzonder zacht prijsje rechtstreeks naar Seoul vliegen. Nog 129 dagen te gaan.

Selamat tinggal, Eugénie en Roel

PS We begrijpen dat het in Nederland niet zulk lekker weer is. Zie daarom de foto's hieronder.