Koreaans hiken

Annyeonghaseyo,
Een nieuw land, een nieuwe (en lastige) taal, andere mensen en cultuur en lagere temperaturen. We zitten nu in Zuid-Korea en moeten even serieus wennen aan frisse omtandigheden. Zuid-Korea ligt een stuk noordelijker dan waar we ons de afgelopen tijd bevonden en hier is het ook herfst. De eerste dagen in Seoul waren nog aangenaam met 20-24 graden celsius als middagtemperatuur, maar toen we Seoul verlieten hadden we onze eerste volledige regendag in 3,5 maand en ging de temperatuur flink onderuit, zoals dat in weermannentermen heet, en werd het niet warmer dan een graad of veertien. Het was net Nederland, een en al grijze prut. Onze complete koud weer garderobe konden we in één keer aantrekken. De dag daarna (gisteren) begon de zon gelukkig weer te schijnen, maar fris is het nog steeds, hooguit 17 graden celsius.

Ook moeten we weer een beetje wennen aan het elke dag sightseeen. 's Avonds zijn we over het algemeen bekaf. Dat zal deels ook te maken hebben met een doorwaakte nacht als gevolg van onze nachtvlucht met Garuda van Bali naar Seoul. We hadden voor de derde keer op rij plaatsen bij de nooduitgang, waardoor met name Roel dacht eindelijk eens kans te maken om tijdens een vlucht wat te kunnen slapen, maar de airco in het vliegtuig stond zo laag dat dit door de kou niet mogelijk was. De internationale luchthaven van Bali was trouwens lekker chaotisch. Onze vlucht verscheen nergens op de borden, een infobalie was er niet, grondpersoneel dat je vervolgens aansprak sprak nauwelijks Engels en was slecht geïnformeerd. Uiteindelijk werden we maar een rij in gedirigeerd die op een bordje voor de incheckbalie een vlucht naar Sydney aangaf en boven de balie een vlucht naar Melbourne. 'You'll never walk alone' stond er (samen met een enorm logo van Liverpool FC) in koeienletters op de zijkant van ons toestel, maar zo voelde het wel even.

In Seoul konden we vrij snel onze weg vinden - met de Airport Express trein van het vliegveld naar de stad, waar een uitgebreid en opvallend goedkoop metronetwerk je door de hele stad (en daarbuiten) brengt. Van de Indonesische rupiah naar de Koreaanse won was ook maar een kleine overgang. Voor het omrekenen naar de euro kunnen we dezelfde som hanteren, er staat alleen steeds een nulletje minder op de biljetten. Het prijsniveau valt tot nu toe erg mee. Bij het opstellen van de begroting voor onze reis waren we er vanuit gegaan dat Zuid-Korea (na Istanbul en Hawaii) verreweg het duurste land zou gaan worden dat we in de planning hadden staan. Accommodatie is inderdaad vrij prijzig (en dan moet je in Seoul tijdens het douchen nog met je billen in de wasbak hangen :-)), maar entrees voor bezienswaardigheden en kosten van transport en eten vallen ons tot nu toe heel erg mee.

Eten blijft ook betaalbaar door - net als de Koreanen zelf - veel op straat te snacken. Soms hebben we geen idee wat we bestellen, maar tot nu toe zijn we nog geen vreemde dingen tegen gekomen en smaakt alles prima. Verder hebben we de populairste maaltijdvormen eveneens al uitgeprobeerd: bibimbap (rijst met verschillende bakjes met groente, bulgogi (gekruid rundvlees, als burger bij McDonalds :-)), de Koreaanse barbecue en de Koreaanse versie van de hotpot (waarbij we een schattig schortje mochten dragen). Bij de hotpot leerden we ook dat Koreanen van pittig eten houden. We mochten kiezen uit 'regular flavour', mild, spicy of extra spicy. Wij kozen uiteraard voor regular. Laten we het zo zeggen: we zijn erg benieuwd wat Koreanen onder spicy verstaan.....

Onze eerste indruk van Zuid-Korea is dat het - de geografische logica volgend - het midden houdt tussen Japan en China. De taal hangt in onze oren meer naar het Japans dan naar het Chinees, de mensen ogen wat meer Chinees, maar zijn in hun doen en laten weer meer als de Japanners: dezelfde beleefde omgangsvormen, maar dan wat minder overdreven met af en toe toch ook een beetje Chinese botheid. De moderne gebouwde omgeving ziet er weer wat meer uit zoals in Japan, terwijl historische gebouwen als paleizen en tempels wat meer worden gekenmerkt door de Chinese uitbundigheid, wat makkelijk te verklaren valt uit de eeuwenoude verbondenheid met de grote en machtige buur. Een ding is echter heel Chinees: de neiging om de oude paleizen en tempels te overrestaureren waardoor ze er als nieuw uitzien. Soms wordt gewoon alles compleet nieuw nagebouwd, alsof het voor een Disney-park bestemd is. Het resultaat is een doods bouwwerk. Jammer.

Dit neemt niet weg dat onze vijf dagen in Seoul ons flink hebben bezig gehouden. We hebben onder meer drie paleiscomplexen bezocht (we zullen jullie de namen besparen), door de historische wijk Bukchon gestruind, de nodige markten doorkruist (Seoul is één grote marktplaats), gezien dat het Olympisch Park van de Spelen van 1988 nog als nieuw lijkt, veel leuke foto's gemaakt in het Trickeye Museum (een museum waarin je zelf onderdeel van de 'kunstwerken' wordt), over de oude vestingwallen van Suwon (dertig kilometer ten zuiden van Seoul) gewandeld (en er zo'n nieuw nagebouwd paleis gezien, we maakten voor het eerst ergens geen foto's!) en eindeloos veel kilometers met de metro afgelegd. Want Seoul is met ruim tien miljoen inwoners één van de grootste steden ter wereld. Tel je daar alle voorsteden bij dan behoort het met 22-24 miljoen inwoners tot de drie grootste metropolitane gebieden ter wereld.

Het meest bijzonder was misschien wel de dagtrip naar de DMZ, de gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea. Hoewel de Koreaanse oorlog in 1953 ten einde kwam, hebben de beide Korea's nooit officieel vrede getekend en verkeren ze de facto nog steeds in staat van oorlog met elkaar. Na het staken van de gevechtshandelingen is een grenslijn getrokken langs de frontlinie van dat moment en is afgesproken dat beide landen zich aan weerszijden daarvan twee kilometer terugtrokken, de huidige DMZ die over de gehele lengte (241 km) van het Koreaans schiereiland loopt. Probleem van Seoul is dat het op slechts 40 km van de grens ligt. Dat werd al snel duidelijk toen we met Koridoor, de tourorganisatie van het Amerikaanse leger in Korea, naar de DMZ reden: zodra we langs de Han rivier de stad uitreden zagen we langs de hele rivier een hoog hek met prikkeldraad en om de paar honderd meter uitkijkposten om de dreiging vanuit het noorden in de gaten te kunnen houden.

De eerste stop tijdens de tour was de derde infiltratietunnel, één van de vier door de Noord-Koreanen gegraven tunnels die sinds de jaren zeventig door de Zuid-Koreanen zijn ontdekt (dankzij info van een Noord-Koreaanse overloper). Roel was blij met de helm die hij moest dragen. Noord-Koreanen zijn niet zo groot, de tunnel dus laag.... Vervolgens gingen we naar de Dorasan Observatory, van waar je een blik kon werpen in Noord-Korea, en het Dorasan treinstation. Deze werd ooit aangelegd voor een treinverbinding tussen Seoul en de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang, maar is nog steeds niet in gebruik genomen (behalve dan als toeristenattractie). Op alle locaties kregen we strikte aanwijzingen waarvan wel en waarvan niet foto's mochten worden genomen. Daar werd nog een schepje bovenop gedaan bij de JSA (Joint Security Area) van Panmunjeom, waar we onder begeleiding van een Amerikaanse militair de VN barakken in mochten op de grens van Noord- en Zuid-Korea waar beide landen bijeen komen voor vredesgesprekken. Hier konden we even voet zetten op Noord-Koreaanse bodem! De koude oorlogvoering is er nog in volle gang met soldaten die elkaar voortdurend bespieden en daarbij zo stoer mogelijk willen overkomen. Soms vroegen we ons af of het allemaal wel echt was (de militairen leken bij binnenkomst wel wassen beelden) en we in een soort banana split uitzending verzeild waren geraakt. Het was best wel een beetje onwerkelijk allemaal en krijgt een apart plekje in onze bijzondere reiservaringen.

Bijzonder was ook de expressbus van Seoul naar Sokcho, aan de oostkust van Zuid-Korea; gezeten in echte fauteuils met ontzettend veel beenruimte doorkruisten we in 2,5 uur (en door de regen) het noorden van het land. Sokcho vormde voor ons de uitvalsbasis voor het nabijgelegen Seoraksan National Park. Dit park staat bekend om zijn mooie berglandschappen en is omdat het niet zo ver van Seoul ligt tevens één van de drukst bezochte toeristische bestemmingen van het land. Omdat rond deze tijd de herfstkleuren in het park hun piek behoren te benaderen (dat viel trouwens tegen), hadden we al bedacht dat we hier het beste doordeweeks heen zouden kunnen gaan. Onze conclusie na twee dagen Seoraksan: we zijn heel benieuwd hoe het hier in het weekend is. Toen we gisteren even na half negen 's morgens in het park arriveerden hadden we het idee een Disney-park te betreden, zo ontzettend veel mensen. De kabelbaan naar een uitzichtspunt had toen al een wachttijd van anderhalf uur (zou later 2,5 uur worden). We hebben maar een kaartje voor een later tijdstip gekocht om daarna eerst een wandeling van twee uur naar een waterval te maken. Komen we bijna niemand tegen. Huh? Later op de dag en vandaag hebben we ontdekt waar ze wel allemaal heen gaan. Af en toe was het echt file lopen. De natuur en de uitzichten waren echter mooi, al moest je daar soms flink voor klimmen. Gelukkig zijn de Koreanen zo aardig om op de lastigste punten trappen te maken, zodat je niet te veel over rotsblokken hoeft te klauteren (vandaag 800 treden om Ulsan Bawi te beklimmen).

Verder hebben we ons vermaakt met hoe Koreanen hun dagje in de natuur beleven. Afgelopen weekend hadden we ze al veelvuldig in de metro van Seoul mogen bewonderen op weg naar sportieve doelen, nu zagen we ze in actie in hun natuurlijke habitat: de Koreaanse hiker. Deze gaat gekleed in de meest trendy outdoorkleding (liefst felle kleuren), draagt een dure merkzonnebril, handschoentjes en pet, zonneklep of hoed, heeft nordic walking stokken bij zich, draagt een rugzak die een meerdaagse trekking doet vermoeden, heeft alleen interesse voor het einddoel en poseert hier voor een foto in een pose alsof zojuist de Mount Everest is bedwongen. En ze lopen echt niet harder dan twee Nederlanders die in hun spijkerbroek en kleding die ze toevallig bij zich hadden dezelfde hike deden...... Alle gekheid op een stokje: ergens was het best aandoenlijk hoe ze hun nationale passie beleefden. En we zagen ook genoeg Koreanen die het anders deden. Zo was de eerste die Roel tegenkwam nadat hij zich via touwen naar een lastig uitzichtspunt had gehezen een vrouwtje van achter in de vijftig gekleed in een oubollig vestje met een paar van kwastjes voorzienen instappertjes aan de voeten.....

Vanaf morgen gaan we langzaam afzakken naar het zuiden van het land. De temperatuur zal volgens de verwachtingen even langzaam weer wat omhoog gaan kruipen. We hopen het. Nog 121 dagen te gaan.

Annyeonghi gaseyo,

Eugénie en Roel