No-nonsense oudere jongeren

Hello!

Taxi? Sarong? How are you? Transport? Ticket (fire) dance? Postcard? Please look? T-shirt? Cold drink? Water? Cola? Bintang? Coconut? Massage? Donasi? Where are you from? Where are you going? Maybe later? Why not? Dit zijn, in aflopende orde, grofweg de meest gestelde vragen die ons de afgelopen dagen in Ubud en omgeving zijn gesteld. In Ubud gemiddeld ongeveer om de vijftig meter, bij tempels (sarong?) elke vijf meter. Onze nekken zijn lekker losgekomen van het nee schudden. Een massage was niet meer nodig. Massages behoren tot de 'core business' op Bali. In het culturele centrum van het eiland, Ubud, kun je verder je aura laten doorlichten, je chakra laten kietelen, je ziel laten helen, organisch vegeteren, ayurvedisch frobelen, contemplerend dineren, holistisch je haar laten wassen, creatief de stress verdrijven, je ego laten oppoetsen of je anderszins spiritueel geld uit de zak laten kloppen. Voor onze nuchtere noorderlingen niets van deze nonsens (oke, Roel heeft een gratis hoofdmassage gehad, nadat de kapper even met de tondeuse was uitgeschoten :-)). We hebben vooral de toerist uitgehangen, inclusief Balinese dansvoorstelling (wel mooi tegen de achtergrond van een verlichte tempel) en - tsjakka tsjakka tsjakka - kecak (vuurdans). En we zijn eens lekker inefficient met de tijd omgegaan. Gewoon, omdat het kan.

Bali is het eiland van de eeuwige glimlach, witte stranden (hebben we trouwens nog nauwelijks gezien), groene rijstvelden en -terrassen en ontelbaar veel tempels. Dat is wat het eiland tot een enorme toeristenmagneet maakt. Ook nu het laagseizoen is struikelen we over de medereizigers (en over de rijkelijk van roosters, opstapjes en andere obstakels voorziene trottoirs van Ubud). Als liefhebbers van groene rijstvelden en tempels worden we hier dan ook goed verwend. Waar tijdens eerdere reizen de rijst meestal al was geoogst (dat krijg je nu eenmaal als je vooral in het najaar reist), is het nu groen, groen en nog eens groen (in verschillende schakeringen) zo ver het oog reikt. Zelden hebben we ook zoveel tempels per vierkante kilometer gezien. Soms lijkt elk tweede gebouw een tempel te zijn als gevolg van alle huistempels die er soms ook fantastisch uitzien. Regelmatig zagen we ook begrafenisrituelen, waaronder een in Ubud die we heel veel weg had van een toeristencircus. Daarnaast hebben we Bali onder water verkend door bij het eilandje Menjangan in het uiterste noordwesten van Bali te gaan snorkelen. Veel kleurige visjes en koraal gezien (erg mooi) en veel Nederlanders - van de twaalf snorkelaars op onze boot kwamen er nog zeven uit Nederland (die allemaal beduidend meer voor hun snorkeltripje betaald bleken te hebben dan wij).

Om Bali goed in ons op te kunnen nemen hebben we de afgelopen anderhalve week in Lovina en Ubud drie keer een auto met chauffeur gehuurd (gewoon, omdat dit tegen het prijsniveau hier kan) en hebben we in Ubud ook weer een keer een brommertje gehuurd. Met onze faux vintage Harley Davidson helmen op voelden we ons net een paar oudere jongeren die zo nodig nog even hun jeugd moeten herbeleven. Het rijden hier op Bali was vanwege het vele verkeer wel even wat minder relaxed dan eerder op Samosir (Sumatra). Al bij het uitrijden van onze straat - waar ze met bestratingswerkzaamheden bezig waren - ging het bijna mis toen Roel bij het manoeuvreren per ongeluk lichtjes de gashendel opendraaide en de halve paardenkracht onder zijn kont wild weg schoot. We bleven overeind, maar Roel haalde wel zijn grote teen open aan een steen. Onze eerste officiele 'verwonding' tijdens de reis. Eerste stop van de dag werd dus de apotheek voor betadine en pleisters. Verder gebeurde er die dag weinig schokkends, of het moet de lichte aardbeving vlak onder buureiland Lombok zijn geweest. De schok van 5.2 was ook in Ubud goed voelbaar. Ons guesthouse schudde 20-30 seconden flink heen en weer en getuige de gilletjes her en der was er wel enige sprake van paniek. Je b(el)eeft zo nog eens wat.

Bali is prachtig, maar lijkt een beetje te bezwijken onder het eigen succes (en de soms wel erg op toeristengeld beluste tempelmedewerkers, af en toe de schijnheiligheid ten top). Wie hier vijftien jaar geleden is geweest zal het eiland niet meer terug herkennen, horen we van verschillende kanten, en dat geldt zeker voor Ubud. Dat is intussen vier, vijf keer zo groot geworden (vooral guesthouses en souvenirshops) en is enorm druk. De hele dag door perst zich een onafzienbare stroom brommers en auto's door de hoofdstraten heen. Een pittoresk kunstenaarsdorp is het in ieder geval allang niet meer. Om heel eerlijk te zijn vonden we Ubud een niet heel erg aantrekkelijke plaats. We snappen dan ook niet dat veel mensen hier elk jaar weer terugkeren. Maar ja, wij zijn dan ook niet van die types die het dubbele, of meer, voor hun drankje of maaltijd willen betalen om op een meter afstand een ronkend en pruttelend defile van brommers, auto's en bussen af te nemen.... Ieder zijn of haar meug.

De attractiviteit van Ubud zat 'm voor ons dan ook niet in Ubud zelf, maar in de omgeving. Het was tevens een goede uitvalsbasis om het decor en de tempels van centraal en oost Bali te verkennen. Daar trof je beduidend minder toeristen, want veel bezoekers van Bali beperken zich tot Ubud en de badplaatsen (zonde!). Heel bewust hebben we ook accommodatie aan wat rustiger zijstraten gekozen. De eerste drie nachten zaten we in een eenvoudige bamboo bungalow tussen de rijstvelden op een kwartier lopen van het centrum van Ubud. 's Nachts hoorde je er alleen de geluiden van krekels, kikkers, gekko's en vogels en de langsstromende irrigatiekanaaltjes. Van hieruit zaten we ook meteen aan de wandelroutes tussen de omliggende rijstvelden. Omdat we behoefte kregen aan wat meer luxe hebben we de afgelopen vier nachten in een wat duurder onderkomen overnacht (een astronomische 24 euro per nacht). Ook hier hadden we rijstveldview, maar waren de rijstvelden omringd door guesthouses in plaats van omgekeerd. De geluiden bleven hetzelfde, plus de tonen van gamellans (wel sfeervol) en brommers (wat minder sfeervol).

Nu we ons uitgebreid hebben kunnen laven aan vijftig tinten groen en volledig zijn uitgetempeld (ze lijken op een bepaald moment wel veel op elkaar) vinden we het tijd worden voor strand, liefst van de parelwitte variant afgebiest met azuur- of turkooisblauw zwemwater. Daarvoor gaan we naar buureiland Lombok, eerst naar Kuta aan de zuidkust en vervolgens naar het eilandje Gili Air voor de noordkust van Lombok waar we al een onderkomen hebben geboekt. Daar gaan we minimaal tien kilo lichter heen. Beiden hebben we het idee dat we (eindelijk) ietsje zijn afgevallen, maar de grootste afname zit 'm vooral in de bagage. Gisteren hebben we een doos met de eerste lading souvenirs en wat uitgelezen boeken/overbodig geworden reisgidsen naar Nederland opgestuurd. Dat scheelt tien kilo. Het maakte ons tegelijk flink wat rupiah lichter; de kosten waren ongeveer even hoog als de waarde van het pakket.... Een kleinere en lichtere rugzak is echter wel zo prettig. Nog 141 dagen te gaan.

Selamat tinggal, Eugenie en Roel