spanning en sensatie

Buna ziua,    

Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is...... Roel. Eugenie had bijzondere verjaardagssurprises voor hem: de eerste was van deze reis laten draaien (en niet geheel droog terugkrijgen) en hij mag een stukkie tikken voor de blog. Bij deze dan. De afgelopen week stond vooral in het teken van Transsylvanie, de streek die vooral vermaard is als het decor voor de verhalen over graaf Dracula. Die bestond natuurlijk niet echt, maar schrijver Bram Stoker modelleerde zijn bloedzuigende personage wel op de vijftiende eeuwse Transsylvaanse heerser Vlad Tepes, ook wel bekend als 'Vlad de Spietser'. Deze Vlad schonk er namelijk veel genoegen in om zijn tegenstanders op grote houten palen te spietsen (anus in, schouder uit) zodat ze een langzame en pijnlijke dood stierven. Berucht is zijn 'woud van vlees' waarbij 20.000 Turkse soldaten werden gespietst. Da's een mooi rolmodel zal Stoker hebben gedacht.  

 We hadden verwacht dat het vampierenthema vanwege de link met Dracula toeristisch enorm zou worden uitgemolken, maar dat viel reuze mee. In zijn geboorteplaats Sighisoara stond voor zijn geboortehuis (nu een restaurant) weliswaar een Dracula-bord, maar verder waren er behalve wat souvenirshops met Dracula-prullaria weinig verwijzingen naar. Sighisoara vertrouwde vooral op zijn mooie eeuwenoude citadel met smalle straatjes met kinderkopjes en huizen in een rijke scharkering pasteltinten. Volgens Lonely Planet is Sighisoara 'so pretty it should be arrested'. Roel ging dan ook helemaal los met fotograferen, zowel 's ochtends in de mysterieuze ochtendnevel als later op de dag toen de kleuren van de zonnige gevels afspatten.    

Onze tweede stop in Transsylvanie (na een reis per trein waaraan sinds de val van het communisme - en waarschijnlijk ook lang daarvoor - geen onderhoud meer was gepleegd) was Brasov. De stad heeft op zichzelf al een aardige historische binnenstad, enorm veel terrassen (waar we ons aantal terrasuren aardig hebben opgevijzeld) en in grote Hollywood-letters de naam van de stad op een aanpalende 950 meter hoge berg (waar we met een kabelbaan uit communistische glorietijden omhoog gingen en naar beneden weer af wandelden). Brasov was voor ons echter vooral ook een uitvalsbasis voor tal van uitstapjes in de omgeving. Toeristische hotspot nummer 1 is het 'Dracula'-kasteel in Bran. Op de tonen van Michael Jackon's 'Thriller', dat toevallig draaide op de radio in de bus, reden we Bran binnen, maar behoudens een soort spookhuis en de nodige souvenirshops viel ook hier de Dracula-sensatie mee. Het kasteel is trouwens niet eens een kasteel van Vlad Tepes geweest. Niet dat dit ons wat uitmaakte, het was gewoon een fraai kasteel om te bezoeken.    

Verder zijn we naar een fort in Rasnov geweest (een van de weinige dingen tot nu toe waarvan we dachten, nah daar hadden we weinig aan gemist, maar daar kom je natuurlijk pas achter na een lange wandeling naar boven - en weer terug), het 'must see' over-the-top Peles kasteel in Sinaia (een paleis met kamers in verschillende stijlen waaraan vanaf 1875 veertig jaar is gewerkt om het af te krijgen) en de fortkerken van Prejmer en Harmann, een typisch verschijnsel in Transsylvanie: een kerk met een fortificatie er omheen waar dorpelingen en boeren uit de omgeving zich in tijden van oorlog (en die waren er nogal vaak) konden verschuilen. Bijzonder om te zien en toch nauwelijks bezocht door toeristen. Met name Sighisoara, Brasov, Bran en Sinaia waren voor Roemeense begrippen echter wel redelijk toeristische bestemmingen, waardoor we vrijwel overal met Engels (en soms Duits) uit de voeten konden (wat in Noord-Roemenie zeker niet het geval was), maar vergeleken met West-Europa is het nog peanuts.    

Afijn, omdat de spanning die met Transsylvania wordt geassocieerd dus ontbrak, hebben we die zelf maar gecreeerd. Het eerste spannende moment beleefden we tijdens een lange busreis van Suceava naarTargu Mures op weg naar Sighisoara. Bussen in Roemenie doubleren vaak tevens als postophaler en -bezorger alsmede als pakketdienst. Zo stopte de bus halverwege de reis ook weer om iets af te geven aan een oud vrouwtje langs de kant van de weg. De buschauffeur was alweer ingestapt toen Eugenie zag dat haar rugzak bij moeke op het handkarretje lag. Roel sprintte de bus uit, gebarend dat dit toch niet de bedoeling was. Moeke was een andere mening toegedaan. Wat dacht die westerse barbaar wel niet (barbati = man in het Roemeens :)); ze moest een witte tas ontvangen en dit was een witte tas (de hoes om de rugzak van Eugenie is ook - vuil - wit). De bewuste witte tas bleek aan de andere kant van de bus te liggen. Zo waren we nipt ontsnapt aan een klein rampje zo vroeg in de reis. We zijn nu toch maar even aan het evalueren wat we op reisdagen naast onze paspoorten, pinpassen, creditcards, geld, fotocamera's, tablet en vliegtickets nog meer als onmisbaar in onze handbagage moeten doen (malariatabletten, opladers, reservebrillen en dergelijke). Maar aan de andere kant: hoe groot is de kans dat dit - na jaren reizen zonder vergelijkbare calamiteiten - tijdens deze reis nogmaals gebeurd?  

Spannend moment twee vond plaats in Sighisoara toen we met wat lekkers voor de lunch (een soort deegringen gevuld met kersenjam) na een ochtend sightsee-en terugliepen naar de camping waar we een cabin hadden gehuurd. Terwijl Roel nog een laatste foto nam werd Eugenie lastig gevallen door een groepje Roma vrouwen en kinderen die het op haar zakje met lekkers hadden voorzien. Eugenie weigerde dit uiteraard af te geven waarna een jochie het uit haar handen griste en tegelijk een greep deed naar haar broekzak met compactcamera. Eugenie greep hem meteen bij zijn kraag, terwijl de toegesnelde Roel hem stevig bij de arm vastpakte. Pas nadat Roel hem een flinke hens had verkocht liet hij onze lunch los. Het ging ons nog niet eens om het geld (het ging maar om een euro), maar om de brutaliteit en de vanzelfsprekendheid waarmee het gebeurde. Roel gaf hem daarom ter afscheid nog maar een flinke corrigerende tik mee.      

Op zo'n moment begrijp je ook een beetje waarom de Roma in Roemenie weinig geliefd zijn. Roemenen zijn er van overtuigd dat het imago van Roemenie als crimineel land aan de Roma te danken is. Het is een beetje een kip-en-ei verhaal: worden ze gediscrimineerd en krijgen ze daarom geen kansen, of willen ze geen deel uitmaken van de maatschappij en worden ze daarom met schuine ogen bekeken. 'Ons' groepje Roma zal in ieder geval niet hebben verwacht dat de toeristen in de tegenaanval gingen. De rest bemoeide zich in ieder geval niet met de schermutseling. Eugenie voelde zich daarna nog wel even shaky, maar de lunch smaakte er niet minder om. Dat zal wel iets primair dierlijks zijn; eten waarvoor je moet knokken smaakt nu eenmaal beter. Het voorval zal onze positieve indruk van een over het algemeen zonnig en warm (25 - 30 graden) Roemenie en de Roemenen ook niet veranderen. Nu op naar Boekarest en vervolgens Bulgarije. Nog 218 dagen te gaan.

La revedere, Eugenie en Roel

  PS We hebben uitgevonden hoe we foto's bij de blog kunnen plaatsen (zie onderaan het verhaal). We zullen daarom proberen dit vanaf nu bij elk verhaal te doen. Bij de vorige tekst hebben we ook nog een paar foto's geplaatst.