niagara falls, american football, amish and more

Hey, how are you doing,

Sinds ons vorige bericht vanuit Lake Placid zijn we flink wat kilometers en twee nieuwe staten verder. De teller staat inmiddels op negen. De afgelopen dagen hebben we de nodige kilometers op de Interstate (snelweg) afgelegd om onze volgende drie bestemmingen te kunnen bereiken: de Niagara Falls (staat New York), Pittsburgh (Pennsylvania) en Holmes County (Ohio). De voorgaande circa drieduizend kilometer hadden we vooral over binnenwegen en highways afgelegd. Met een reden: rijden over de Interstate is namelijk nogal saai. Je ziet onderweg weinig tot niets behalve asfalt en bomen (zo duurde het traject tussen Buffalo en Pittsburgh een dikke drie uur: 120 km rechtdoor, dan linksaf en dan weer 180 km rechtdoor). Bomen zien we toch al veel (en nog steeds met veel herfstkleuren). Tot en met de Adirondacks in de staat New York reden we buiten de dorpen en kleine stadjes eigenlijk voortdurend door de natuur, met vooral in Vermont af en toe kleine open ruimtes met stukjes weiland.

Pas toen we de Adirondacks uit waren - en het land ook wat vlakker werd - zagen we wat meer open ruimte en landbouwgrond (en ‘quirky roadside attractions’ zoals het kleinste kerkje ter wereld in Oneida – daar passen twee mensen in - en de ‘sneaker tree’ in Lyndonville, inmiddels niet één maar vier bomen vol schoenen letterlijk in the ‘middle of nowhere’ vlak bij Lake Ontario). De dag dat we Lake Placid verlieten was het trouwens regenachtig. Omdat dit niet echt uitnodigde om onderweg uit te stappen voor wat sightseeing hebben we ons aan een tweede poging outlet shoppen gewaagd. Na onze ervaringen in North Conway een week eerder waren de verwachtingen echter niet bijster hoog gespannen. Kortom, vier uur later….. Met dank aan onze vrienden Tommy H., Calvin K. en Aero P. heeft ons beider garderobe uitbreiding gekregen (voor Eugénie was er in haar ‘new me’ maat ook eindelijk wat te vinden, al blijft het goochelen met maten). Daarnaast hebben we bij Columbia wat warms gekocht. Dat was nodig ook, want tot gisteren was het de afgelopen week toch tamelijk frisjes met temperaturen net boven het vriespunt ’s ochtends en middagtemperaturen die nauwelijks boven de tien graden uitkwamen. Elk nadeel heb echter z’n voordeel, zou orakel Cruyff zeggen. Door ’s nachts onze koelbox open te laten staan hadden we geen ijsblokjes nodig om ons eten en drinken te koelen.

In Niagara Falls was het met een stevig windje bij pak ‘m beet zeven graden zelfs echt koud en hadden we 5-6 laagjes aan en de muts op. De watervallen waren echter indrukwekkend en zeker de omweg waard. We verbleven aan de Canadese zijde van de watervallen omdat ze van die kant veel beter te bezichtigen zijn, wat we de volgende dag nog even gecheckt hebben door ook aan de Amerikaanse kant te kijken (en het klopte). Met de’ Maid of the Mist’, een boot die je vlakbij het neerstortende water brengt, hebben we het natuurgeweld van heel nabij kunnen ervaren. Een koude en (ondanks de verstrekte regenjas) natte ervaring. De plaats Niagara Falls zelf was trouwens één en al lelijkheid met rond de watervallen vooral hotels, motels, enorme vlakten parkeerasfalt (wat goed was te zien vanaf het 160 meter hoge – en zeer winderige! - uitkijkplatform van de Skylon Tower) en een klein uitgaanscentrum waar wassenbeelden, horrorattracties en casino’s de boventoon voerden. De Amerikaanse zijde oogde vooral triest. Om het stempeltje in ons paspoort echt te verdienen zijn we langs de Niagara rivier ook nog even naar Niagara-on-the-Lake gereden zodat we kunnen zeggen dat we iets meer van Canada hebben gezien dan alleen de Niagara Falls (al bleef het thema Niagara...).

Via Letchworth State Park – een mooi nationaal park met enkele watervallen (een beetje overdreven ook wel de kleine Niagara Falls genoemd) – zijn we naar Pittsburgh gereden. Dat is niet echt een stad die op veel toeristische routes prijkt, maar wij gingen er heen met een bijzondere reden: om een college football wedstrijd bij te wonen tussen de Pittsburgh Panthers en de Louisville Cardinals. Omdat het de ‘homecoming game’ (soort reünie) bleek te zijn, waren er tal van activiteiten rond de wedstrijd. We vonden het een bijzondere ervaring, veel leuker dan baseball en één van de hoogtepunten van onze road trip tot nu toe. De ‘kickoff’ was op een ongewoon vroeg tijdstip, elf uur ’s morgens. Dit weerhield de fans er echter niet van om in de vroege ochtendkou (het was amper twee graden Celsius) de bij football wedstrijden traditionele ‘tailgate party’ te houden. Bij veel auto’s stonden al om negen uur ’s ochtends de picknicktafels en barbecues uitgeklapt om voor de wedstrijd samen te eten en te drinken. Zelf dreigden we nog even niet tot het stadion (Heinz Field) te worden toegelaten omdat we een rugzakje bij ons hadden. Dat bleek sinds 9/11 verboden te zijn bij football wedstrijden. Eerder hadden we daar bij baseball wedstrijden en zelfs bij de 9/11 Memorial geen problemen mee gehad. We hebben toen de rugzak maar in de schoudertas van Eugénie gepropt en daar wat andere spullen opgelegd. Vervolgens konden we wel naar binnen, zo goed was de controle. Wat een poppenkast allemaal.

De wedstrijd zelf was een hele belevenis, met cheerleaders en marching band. Aangezien we in het vak zaten naast de band niet ver van de hoek waar ook het studentenvak zich bevond konden we het hele spektakel van dichtbij meemaken. Zodra het spel stillag werd er weer een opzwepend deuntje ingezet. En dat was vaak. Vier kwarts van elk vijftien minuten zuivere speeltijd leveren een wedstrijd op die al snel drie uur duurt. Zo’n marching band is trouwens wel wat anders dan de hoempapa bandjes bij voetbalwedstrijden of de Blauwhûster Dakkapel bij het schaatsen in Nederland. Met minimaal honderd man en een complete slagwerk- en blaassectie staat er wel wat naast en op het veld. In de pauze werden de ‘homecoming king and queen’ gekozen. In films en tv-series zijn dit vaak de knapste en meest populaire jongens en meiden, maar in werkelijkheid bleek de homecoming king een bebrilde Borat look-a-like, die duidelijk de tijd van zijn leven beleefde. Zelfs het weer werkte mee: een stralende dag waarbij de temperatuur opeens opliep tot circa twintig graden Celsius. We konden slechts twee negatieve puntjes noteren: dat de Panthers verloren en dat we tot drie maal toe de deun van het Duitse volkslied moesten aanhoren. Dit bleek tevens de muziek te zijn onder het lijflied van de University of Pittsburgh.

De stad Pittsburgh zelf maakte op ons een wat vreemde indruk. Waar het op een mooie, zonnige herfstzaterdag in de binnenstad van Groningen stervensdruk zou zijn, was downtown Pittsburgh op de lokale hangouderen na vrijwel uitgestorven. Dat krijg je met al die shopping malls aan de randen van de steden. De skyline met downtown in een punt waar twee rivieren samenkomen was wel mooi. De afgelopen twee nachten verbleven we in een hele mooie en toch redelijk betaalbare B&B (in een huis uit 1834) in Winesburg, een klein dorpje in Holmes County, het hart van de grootste Amish-gemeenschap in de VS. Er wonen in deze regio zo’n 36.000 Amish en bijna net zoveel Mennonieten, die dezelfde geloofsprincipes volgen. De sober levende Amish, de meer moderne Mennnonieten en de ‘English people’ (zoals de Amish de Amerikanen noemen) wonen gewoon door elkaar. Wanneer naar een huis geen elektriciteitskabel loopt weet je echter zeker dat er Amish wonen, al zijn een buggy voor de deur en op maandag wasdag een waslijn vol Amish-kleren ook goede hints. Een groot deel van hen zweert het gebruik van nieuwe technologie af en rijdt bijvoorbeeld ook geen auto, maar heeft een koetsje (buggy) om zich van a naar b te bewegen.

In het heuvelachtige landschap is het dan best oppassen dat je over een heuvel niet op zo’n koetsje stuit of in de avonduren (ondanks de rode gevarendriehoek en de verlichting) te laat opmerkt. Vooral op de wegen waar 85 km/uur mag worden gereden lijkt ons dat nogal link. Het is ons echter gelukt ze allemaal te ontwijken tijdens onze omzwervingen over allerlei achterafweggetjes. Rijdend door een lieflijke omgeving met herfstkleuren, witte boerderijtjes en rode schuren hebben we ons ondanks het grotendeels druilerige/regenachtige weer prima vermaakt. Onderweg hebben we nog wat Amish winkels bezocht (louter gevuld met toeristen die enthousiaster over het – oubollige – aanbod waren dan wij) en een Amish boerderij bezocht waar we het nodige leerden over de Amish-cultuur en -leefwijze. Onderdeel van het bezoek was een nogal kort en erg gezapig ritje met een buggy. We sloten de dag af met een maaltijd bij een Amish-familie thuis. Het waren liberale Amish die wel gebruik maakten van elektriciteit. Onder het toeziend oog van moeders, oma en de kinderen hebben we tijdens deze reis nog niet zo lekker gegeten. Terwijl we dit verhaal ’s avonds intikken horen we weer een paar keer het getrippel van paardenhoeven van passerende buggy’s voorbij komen. Dit was toch wel een bijzondere regio.

Thanks for visiting our blog,
Eugénie en Roel