Te ta Myanmar

Mingalaba,



Het is alweer tijd voor ons laatste bericht over onze trip naar Myanmar. De laatste keer waren we op weg naar Yangon, de voormalige hoofdstad van Myanmar en de grootste stad van het land. Daar bleven we eerst maar een nachtje om de volgende ochtend vroeg om 5.15 uur op te staan zodat we de bus konden nemen naar Mount Kyatkiyo, de Gouden Rots, één van de heiligste plekken voor Boeddhisten in Myanmar. Tijdens de vier uur lange busrit kregen we in plaats van de Myanmar versie van de paling sound voor de verandering eens wat anders te horen: pop, rock, rap en hiphop van eigen bodem aangevuld met een melacholische cover in de eigen taal van Abba's I have a dream.

Eenmaal aan de voet van de berg waarop de Gouden Rots zich bevindt, moesten we overstappen op een open truck waar in acht rijen metalen bankjes waren gemonteerd waarop zes mensen per rij werden gepropt. Als haringen in een ton volgde een dollemansrit van circa veertig minuten die veel weg had van een achtbaan: steil omhoog en omlaag met scherpe bochten. Met de ogen dicht waande je je in Space Mountain. Gelukkig was in de prijs van de rit - circa twee euro - een levensverzekering (!) verdisconteerd. De Gouden Rots zelf is..... nou ja, een goud gekleurde ovalen rotsblok die balanceert op een rotswand met een klein stupaatje er bovenop. Eigenlijk stelt het niet zo heel veel voor, maar toch was het een bijzondere bestemming, met een rots die naarmate de middag in de avond overging voortdurend van glans veranderde.

Het is een kermis, festivalterrein (met bij de rots slapende pelgrims), nachtmarkt en bedevaartsplaats ineen, waar bijna 24 uur lang via een aantal megafoons de nodige Boeddhistische wijsheden over gelovigen en toeristen worden uitgestrooid. Blanke toeristen zag je er relatief weinig, binnenlandse toeristen/gelovigen des te meer. Voor hen is het de topbestemming van het land. Het was dan ook een drukte van belang. Toen we de volgende ochtend weer om 5.15 uur opstonden (het is immers vakantie.....) om ook de zonsopkomst mee te maken bleek er al een exodus op gang gekomen van pelgrims die na een nachtje bidden en slapen bij de Gouden Rots weer met de eerste trucks naar beneden wilden. Wel maf.

Om dit allemaal rond zonsondergang en zonsopkomst mee te kunnen maken (en de laatste trucks al om zes uur naar beneden rijden) hadden we een hotel op vijf minuten lopen van de Gouden Rots geboekt voor de lieve som van 98 dollar. Nu zijn de hotelprijzen in Myanmar de laatste jaren enorm omhoog geschoten en betaal je al gauw het dubbele van wat in Zuidoost-Azië gebruikelijk is, maar hier vloog de soms schamele prijs-kwaliteitverhouding wel heel erg uit de bocht: veel meer dan een kale cel was het niet. Locatie, locatie, locatie zullen we maar denken (en een monopolie door de staat, die maar in een paar hotels op de berg overnachten door buitenlanders toestaat).

Op de weg terug naar Yangon pikten we de volgende dag nog een korte stop mee in Bago voor een toertje met en tuk-tuk langs enkele van de belangrijkste sights in dit hete en stoffige stadje: een gouden pagode, twee liggende Boeddha's, vier staande (met de ruggen naar elkaar toe) en vier zittende (idem dito) en het slangenklooster, met als hoofdbewoner een bijna zes meter lange, naar men zegt 125 jaar oude en ieder geval slapende python. Spectaculair is anders. Met een piepende schuddeminibus keerden we voor in de avond behoorlijk uitgeteld weer terug in Yangon. De afgelopen dagen hebben we daarom uitgeslapen, tot een uur of acht, half negen......

De meningen over Yangon (vroeger Rangoon geheten) zijn over het algemeen redelijk verdeeld: je vindt het een leuke stad of je vindt het niet zo bijzonder. Wij vallen in de tweede categorie. Misschien kwam het doordat wij in Yangon eindigden. Voor de meeste reizigers vormt het het startpunt voor een reis door Myanmar. Wij hadden al zoveel moois gezien dat de sights Yangon ons een beetje tegenvielen, al troffen we er voor het eerst wel de levendigheid (in met name de Chinese en Indiase wijk) die we kennen uit andere Aziatische steden. Dat de beroemde gouden Shwedagon Paya geheel in de steigers stond voor onderhoudswerkzaamheden en daar voor het eerst in vier weken de zon het even liet afweten hielp ook niet mee. Verder was de stad vooral heet en druk, de straten vormden vaak één grote verkeersopstopping. En toen kreeg Eugénie op de laatste dag ook nog last van haar maag. Vervelend als je een lange thuisreis met Thai Airways, China Airlines en Nederlandse Spoorwegen voor de boeg hebt (Roel zit dit tijdens de transfer in Bangkok te tikken).

Dit neemt niet weg dat weer een geweldige trip is geweest, al voelt vier weken na onze reis van 7,5 maand vorig jaar nu natuurlijk wel erg kort.....:-). Op basis van reisverslagen en berichten op fora hadden we al onze hotels en de binnenlandse vluchten naar/van Kyaingtong vooraf geboekt. Achteraf bleek dit niet nodig geweest, mede doordat er steeds nieuwe hotels worden bijgebouwd. Die hotels bieden ook de beste prijs-kwaliteit hebben we ondervonden. Ook zou Myanmar inmiddels heel toeristisch zijn lazen we veel. Het is maar hoe je het bekijkt. Het viel ons mee, een enkele plek daargelaten. En plekken waar nog wenig toeristen komen zijn er ook nog genoeg. Toch hadden we soms ook wel een beetje het gevoel dat we al een paar jaar te laat waren voor de echt onbedorven reiservaring. Een Deens stel dat voor Myanmar in Laos was geweest vertelde dat ze Laos veel authentieker vonden. Ook wij vonden Myanmar meer ontwikkeld dan vooraf gedacht.

Relatief prijzig was Myanmar eveneens. Deels ligt dat aan een enigszins veranderde reisinstelling bij onszelf; we gunnen onszelf wat meer en laten minder snel iets schieten in verband met de kosten. Deels ligt het aan Myanmar zelf. Een aantal typisch toeristische diensten is aanzienlijk duurder dan in andere landen in de regio. Accommodatie is al genoemd (en waarom dat gedetailleerde prijsoverzicht - tot de deurknop aan toe - voor als je als gast iets in de kamer beschadigt?), maar ook zoiets simpels als je was laten doen. We kwamen prijzen tegen van een dollar per t-shirt. We hebben dan ook meer dan anders zelf maar wat op de hand gewassen. Openbaar vervoer en eten waren daarentegen weer wel Aziatisch goedkoop, al kon de Burmese keuken ons weinig bekoren. Gelukkig waren Indiase en met name Chinese menukaarten ruimschoots voorhanden.



Zodra we weer thuis zijn zullen we nog wat foto's posten, dat ging hier echt niet. Het internet in Myanmar is nog een moeizame aangelegenheid - de mail binnenhalen gaat nog net, maar websites bezoeken is bijna onmogelijk of anders een kwestie van veel geduld. Dat we toch regelmatig een verslagje hebben kunnen plaatsen was meer een kwestie van geluk dan wijsheid. We zullen het aantal foto's van Boeddha-beelden beperken. Zelf zijn we wel een beetje Boeddha-moe. De volgende trip moet maar naar een land met een andere religie.... We hebben al wel een idee....



Te ta,

Eugénie en Roel