Puur en authentiek

Mingalaba,

Ja hoor, we hebben het weer voor elkaar: voor de zoveelste keer hebben we tijdens een verre reis een medische excursie moeten ondernemen. Net als vorig jaar (toen vanwege een Taiwanese hikmarathon) was Roel de pineut. Tijdens een wandeling door Kyaingtong (ook wel als Kengtung gespeld) vergat hij de kardinale regel van wandelen door Aziatische steden en dorpen: kijk vooral ook naar beneden. Een diepe afvoergoot in de 'promenade' rond het lokale meer werd hem fataal. De voornaamste schade: gekneusde teen rechts, een vervaarlijk ogende schaafwond van de scheen naar de knie (eveneens rechts) en links een zwelling onder de linkerknie en een deels afgescheurde teennagel en wat ontvelling van de grote teen.

En dat is niet handig als je daarna vier dagen 'hill tribes' op het programma hebt staan. De eigenaar van ons hotel, die we na de struikelpartij hadden gebeld, bracht ons naar een klein kliniekje waar de lokale orthopeed na wat ontsmettingswerkzaamheden verzekerde dat er gerust gehiked kon worden. Voorzien van wat extra verbandmiddelen, een flesje betadine, een antibioticakuurtje (totale kosten vijf euro, inclusief consult, betaald door de hoteleigenaar) en enkele originele vakantiefoto's stonden we even later weer buiten. De hoteleigenaar stond er vervolgens op ons in het hotelbusje alsnog langs de lokale sights te rijden en wachtte vervolgens braaf tot we 's avonds gedineerd hadden alvorens ons terug te brengen naar het hotel.

Hij voelde zich blijkbaar nogal verantwoordelijk voor één van de eerste westerse gasten voor zijn in juli geopende hotel, waar we overigens een prima kamer hadden met ligbad en een tv met onder meer Ethiopische en Somalische (huh?) zenders en BVN ('s avonds DWDD kijken)!. Het heeft echter één nadeel: in tegenstelling tot wat boekingssite Agoda beweerde lag het geen tien minuten maar een half uur lopen van het centrum (en tuk-tuks of taxi's zijn hier niet zoveel) en had het geen restaurant (en waren die er ook niet in de omgeving). Beetje onpraktisch. Daar stond tegenover dat ze alles uit de kast haalden om wat ze op hotelcursus hadden geleerd bij ons in de praktijk te brengen. Elke dag wachtte er weer een verbetering. Dat was wel aandoenlijk.

De reis met Air Bagan naar Kyaingtong was nog voorspoedig begonnen. Eerst in een recordtijd van minder dan tien minuten van de taxi naar de gate voor de vlucht van Heho Airport naar Kyaingtong. Vervolgens een vlucht die ruim een kwartier te vroeg vertrok. Blijkbaar dacht men: iedereen is er, wij zijn er klaar voor, dus laten we maar gaan dan. Vliegen is hier soms als een busdienst. Onze vlucht was een rondje langs zes stops, waarvan wij er twee meemoesten. Bij de tussenstop bedacht men dat de voorsprong op het vluchtschema toch wel erg opliep en dus werden we vriendelijk verzocht om het toestel even te verlaten voor een langere pauze. Uiteindelijk kwamen we toch te vroeg aan.

De passagierssamenstelling liet al zien dat we naar een minder door toeristen bezocht deel van Myanmar zouden gaan. Waar het op het kleine vliegveld van Heho wemelde van de westerse (groeps)toeristen, waren wij de enige blanken die in beweging kwamen toen via de megafoon onze vlucht werd aangekondigd. In het toestel konden we verder maar één ander wit gezicht ontwaren. En daar werden we erg blij van.

Kyaingtong (op dezelfde hoogte als Inle Lake, maar 's avonds beduidend minder koel) ligt in het tot voor kort wilde oosten waar leger en drugslords elkaar geregeld naar het leven stonden. Reizen over land vanuit de rest van Myanmar is voor buitenlanders ook nog altijd niet toegestaan. Vandaar onze vlucht. Het gebied ligt dicht bij de grens met Noord-Thailand en Zuid-China, wat je onder meer in de verkochte producten, de Chinese restaurants en ons hotel terugziet (denk voor de inrichting: Chinees kitsch, het lijkt heel wat, maar goedkoop gemaakt). En je ziet het terug in de 'hill tribes' hier die je deels ook in bijvoorbeeld Thailand aantreft. Maar dan met één groot verschil. Waar ze in Thailand al vele jaren grotendeels toeristisch uitgemolken zijn (en je vooral tussen de souvenirsverkopers en andere toeristen vertoeft), leven ze hier nog vooral hun gewone leven, beleef je de real deal en zie je - als je geluk hebt - nauwelijks andere toeristen. Wij hadden dat geluk en door te investeren in een wat duurdere gids met veel lokale contacten en kennis van de verschillende talen hadden we veel contact met de mensen en konden we van dichtbij zien hoe ze leefden. Puur en authentiek, om er maar een paar clichés uit te gooien. Heel bijzonder.

Roels verwondingen speelden hem gelukkig nauwelijks parten en bleken zelfs goede contactmomenten op te leveren. Ook de locals viel het op en wilden weten hoe het kon dat die witte reus er gehavend uitzag. Het aantal wandelkilometers viel ook mee. Alleen de eerste twee dagen was het af en toe zweten, daarna niet meer. Voor de oorspronkelijk zware dag van 2,5-3 uur bergop wandelen (en weer terug) naar een dorpje op 1.600 meter hoogte van de Lahu Shi had de gids bedacht dat we beter achterop een brommer konden gaan. Dat was ook een avontuur: hobbelend over smalle, steile, uitgesleten bergpaden, langs soms diepe afgronden. De gids wilde er heen om te offeren omdat het een volle maan dag was en zo hadden we meer tijd met de locals. Volgens ons werd het voor de Lahu Shi vooral een speciale dag omdat wij langskwamen (we hebben verder ook geen andere toeristen gezien). We trokken in ieder geval veel bekijks en de door de gids georganiseerde loterij met tal van door ons meegebrachte verzorgingsproducten, koekjes en beessies was een groot succes. Vooral het winnen van een beessie zorgde iedere keer weer voor veel hilariteit. De Lahu Shi waren duidelijk erg arm.

Opvallend was het verschil in welvaart (voor zover je daar van kunt spreken) tussen de verschillende stammen, ook al lagen de dorpen soms vlak bij elkaar. Ook de Ann (waarvan de vrouwen de tanden zwart kleuren) en Akhu (waar we werden bestormd door een achttal zeer vasthoudende maar ook heel lieve, pijprokende souvenirsomaatjes) waren duidelijk armer dan andere stammen. Meegebrachte cadeautjes werden steeds dan ook met veel dank aanvaard. Bij de Akhu kochten we van elk omaatje maar een waardeloos kettinkje voor een dollar. Vervolgens kwamen ze ons één voor één met een zacht gepreveld 'thank you' bedanken. Erg schattig.

Verder bezochten we verschillende dorpen van de Akha (bekend van de uitbundige hoofddeksels) die ook veel in Thailand wonen, Palaung (dragen onder meer zilveren gordels om de middel), Lahu en Shan, maar bij de laatste twee zagen we niemand in traditionele dracht. Wel was een Lahu-vrouw bereid voor ons even de outfit te showen die ze nog wel bij festiviteiten dragen. Al met al was het verblijf hier één van de hoogtepunten tot nu toe. Nu zijn we - andermaal met voorsprong op het vluchtschema - met Air KBZ in drie etappes naar Yangon voor de laatste vijf dagen van onze reis door Myanmar.

Te ta, Eugénie en Roel