Versleten schoenen en zere voeten.
Door: roeleneugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
01 November 2013 | Zuid-Korea, Seogwipo
Annyeonghaseyo,
Zo, Zuid-Korea zit er op. Onze schoenen zijn versleten. Nooit eerder hebben we in een land wandelend zo veel kilometers gemaakt. En hoogtemeters, grotendeels via trappen. Betere trappenlopers dan we nu zijn, zullen we waarschijnlijk nooit meer worden. In onze beleving ligt het merendeel van de Zuid-Koreaanse bezienswaardigheden aan het eind van een steile klim. Eugénie heeft afgelopen week al een paar nieuwe schoenen aangeschaft en ook Roel is hoognodig aan een schoenenwissel toe, maar ja, probeer in Zuid-Korea maar eens een maatje 46 te vinden. Met Taiwan in het vooruitzicht lijkt het er op dat hij door zal moeten lopen tot de zolen definitief door zijn (en dat moment lijkt niet heel ver weg).
De afgelopen week hebben we weer de verschillende kanten van het Koreaans toerisme mogen ervaren. In de zuidelijke havenstad Busan (met 3,6 miljoen inwoners de tweede stad van Zuid-Korea) bezochten we eerst de Yonggungsa tempel. Een bezoek aan een boeddhistische tempel zou je een stapje dichter bij de hemel moeten brengen, maar op een mooie zondag deze tempel bezoeken had meer weg van een Koreaanse hel; het kostte anderhalf uur om er te komen, het laatste half uur als vissen in een ton in een lokale bus (en zo begon je dus ook weer de weg terug), de weg van/naar de tempel was een lange file auto's en bussen, daarna was het twintig minuten in een rij schuivelen om de tempel binnen te komen, waar je vervolgens door de grote hoeveelheid mensen eigenlijk niet meer ziet dat ie heel mooi aan de kust gelegen is.
Een dag later bezochten we de kleine Seokbulsa tempel, volgens de mevrouw van het lokale toerismebureau met Yonggungsa de populairste tempel in Busan. We vreesden het ergste, maar hoopten dat een maandag meer rust zou brengen. En zie, bijna geen kip te bekennen. Dat zal ook wel met de ligging op een berg boven Busan en het vrijwel ontbreken van parkeergelegenheid te maken hebben gehad. Daardoor kom je er lastig. Wij gingen met een kabelbaan de berg op om vervolgens over rotspaden weer drie kwartier naar beneden te lopen om aan het eind weer een paar honderd meter megasteil omhoog te lopen. Eugénie had het toen wel even gehad met al dat Koreaanse geklim, maar de beloning was er naar: een aantal imposante boeddha-afbeeldingen die in de rotswand waren uitgehouwen, één van de highlights van Zuid-Korea, vinden wij.
Busan vonden we verder niet bijster interessant. Het heeft de grootste vismarkt van Korea (veel visjes in een tobbe), het bekendste strand van het land (maar geen strandweer) en het grootste warenhuis ter wereld. De boekenzaak van het warenhuis had echter geen Lonely Planet Taiwan, het enige wat we van ze wilden hebben, dus wat is zo'n titel dan helemaal waard? Aangezien we verder in Korea ook geen Engelstalige reisgidsen over Taiwan zijn tegengekomen stappen we morgen toch enigszins onthand op het vliegtuig naar Taipei. Maar hopen dat we daar snel iets tegenkomen.
Van Busan vlogen we met Jeju Air naar Jeju, een eiland ten zuidwesten van het vasteland van Korea, tevens de meest populaire bestemming voor binnenlands toerisme. Het eiland afficheert zich graag als het Hawaii van Zuid-Korea - er groeien net als op Hawaii palmbomen en beide eilanden hebben met elkaar gemeen dat ze van vulkanische oorsprong zijn. De unieke geologie van Jeju heeft Unesco in 2011 zelfs verleid om het eiland tot de zeven nieuwe natuurwonderen te rekenen. Over ruim een maand zullen we een oordeel kunnen vellen over de vergelijking die met Hawaii wordt gemaakt. Wat betreft de status van natuurwonder; dat vinden we wat overdreven. Roel zag in Jeju vooral een groene versie van Lanzarote, ook een eiland van vulkanische oorsprong met toeristenresorts.
Op Jeju hebben ze echter heel veel meer, vaak bizarre, toeristische attracties (en eindelijk een hotel met een minder hard bed!). Zo telt het eiland liefst drie museums met als thema sex, wat best bijzonder is voor een preutse maatschappij als de Koreaanse. Wij bezochten de oudste en vermoedelijk de meest platte, Loveland, waar vooral veel blote sculpturen en wat diorama's te bewonderen waren. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Voor de rest hebben we vooral natuurlijke attracties bezocht. Die vielen niet altijd mee. De reclamejongens en -meisjes van Jeju blijken een meester in het vermarkten van niet bijster opwindende rotspartijen en druppelende watervallen (waarvoor je dan ook nog eens entree moest betalen). De twee lange hikes die we hebben gemaakt waren wel de moeite waard (en - afgezien van ultragoedkope bustickets naar de startpunten - ook nog eens gratis).
We hebben één van de Olle trails bewandeld en de flanken van de hoogste berg van Zuid-Korea, Hallasan (1950 meter), beklommen. Jeju Olle Trail is een stelsel van 25 - meest met elkaar verbonden - wandelroutes om het hele eiland, die sinds 2007 zijn uitgezet en door vrijwilligers worden onderhouden. Wij liepen de eerste van circa zestien kilometer op de nogal winderige oostpunt van het eiland, deels door het heuvelachtige binnenland, deels langs de kust. We kwamen tot onze verbazing nauwelijks andere wandelaars tegen en genoten van de rust tot we bij Seongsan Ilchulbong kwamen, een 182 meter hoge, op een schiereiland gelegen vulkaankrater, Unesco Werelderfgoed en een enorm toeristencircus waar schoolgroepen met zes, zeven bussen tegelijk werden aangevoerd om via trappen naar de kraterrand te klimmen. Op luchtfoto's in brochures ziet het er schitterend uit, staand op de kraterrand zag je vooral een groot grasveld. Een kater van een krater, zullen we maar zeggen.
Een dag later deden we er op Hallasan nog een schepje bovenop met een wandeling van bijna twaalf kilometer, waarbij we op weg naar boven een whopping 700 hoogtemeters moesten overwinnen. Volgens goed Koreaans gebruik ging dit via talloze trappen en het nodige geklauter over rotsige paden. We volgden niet één van de routes naar de top omdat we hadden gelezen dat deze lang en niet erg boeiend waren (alleen uitzicht als je helemaal boven was), maar kozen voor een route bestaande uit twee trails die weliswaar steiler waren, maar ook korter (tot 1700 meter hoogte), met meer afwisseling en de nodige mooie vergezichten, onder meer naar de top van Hallasan. We troffen het met het weer: zonnig, warm en weinig wind. We baalden dat we lange broeken hadden aangedaan. Zweten. Vandaag zijn we moe (Eugénie) en hebben we zere voeten (vooral Roel, Eugénie profiteerde van haar nieuwe stappers....).
Over het weer hebben we sowieso niet te klagen gehad. Oktober bleek een prima maand om naar Zuid-Korea te gaan. We hadden over het algemeen prachtig nazomerweer met middagtemperaturen van 18-23 graden celsius en veel zon, slechts één dag regen en vier dagen bewolkt weer. Aan de Koreanen was dat trouwens niet af te zien. Die gingen over het algemeen gekleed alsof ze al diep in de herfst zaten: truien, gewateerde jassen, mutsen, handschoenen en sjaaltjes behoorden tot de standaard uitrusting. De winter leek over het algemeen niet ver weg. Een korte broek was not done. Als wij korte broek en t-shirt aan hadden (en het dan nog warm hadden) werden we aangekeken alsof we niet helemaal spoorden. Wij dachten hetzelfde over de Koreanen. Soms zijn ze helemaal de weg kwijt. Zo zagen we vanmorgen op Jungmun Beach een in zwemshort geklede Koreaanse man...... met handschoenen aan.
Ondanks de aanschaf van een paar nieuwe schoenen voor Eugénie en een stevig afgeprijsde nieuwe compactcamera (de oude vertoonde sinds Lombok vlekken op de foto's, een probleem dat we vaker hebben gehad met deze camera), hebben we andermaal minder uitgegeven dan vooraf begroot; iets meer dan veertig euro pppd in plaats van vijftig (exclusief de buitengewone uitgaven voor de schoenen en camera). Je gaat je haast afvragen of we onszelf tekort doen, maar dat gevoel hebben we zelf niet. We zijn juist minder zuinig dan voorgaande reizen, doen wat we willen doen, zijn over het algemeen te spreken over onze accommodatie en eten goed (al kostte dat hier soms enig speurwerk aangezien we niet van seafood en heel erg spicy houden). Door al het wandelen in Zuid-Korea hebben we voor het eerst het idee eindelijk wat af te vallen (maar ook weer niet echt veel). Nu eerst maar eens eten. Het is al bijna zeven uur en dat is al laat. Koreanen dineren over het algemeen vroeg. Morgenochtend half zes op en met Air Busan via Busan naar Taiwan, land nummer zeven. Nog 106 dagen te gaan.
Annyeonghi gaseyo, Eugénie en Roel
Zo, Zuid-Korea zit er op. Onze schoenen zijn versleten. Nooit eerder hebben we in een land wandelend zo veel kilometers gemaakt. En hoogtemeters, grotendeels via trappen. Betere trappenlopers dan we nu zijn, zullen we waarschijnlijk nooit meer worden. In onze beleving ligt het merendeel van de Zuid-Koreaanse bezienswaardigheden aan het eind van een steile klim. Eugénie heeft afgelopen week al een paar nieuwe schoenen aangeschaft en ook Roel is hoognodig aan een schoenenwissel toe, maar ja, probeer in Zuid-Korea maar eens een maatje 46 te vinden. Met Taiwan in het vooruitzicht lijkt het er op dat hij door zal moeten lopen tot de zolen definitief door zijn (en dat moment lijkt niet heel ver weg).
De afgelopen week hebben we weer de verschillende kanten van het Koreaans toerisme mogen ervaren. In de zuidelijke havenstad Busan (met 3,6 miljoen inwoners de tweede stad van Zuid-Korea) bezochten we eerst de Yonggungsa tempel. Een bezoek aan een boeddhistische tempel zou je een stapje dichter bij de hemel moeten brengen, maar op een mooie zondag deze tempel bezoeken had meer weg van een Koreaanse hel; het kostte anderhalf uur om er te komen, het laatste half uur als vissen in een ton in een lokale bus (en zo begon je dus ook weer de weg terug), de weg van/naar de tempel was een lange file auto's en bussen, daarna was het twintig minuten in een rij schuivelen om de tempel binnen te komen, waar je vervolgens door de grote hoeveelheid mensen eigenlijk niet meer ziet dat ie heel mooi aan de kust gelegen is.
Een dag later bezochten we de kleine Seokbulsa tempel, volgens de mevrouw van het lokale toerismebureau met Yonggungsa de populairste tempel in Busan. We vreesden het ergste, maar hoopten dat een maandag meer rust zou brengen. En zie, bijna geen kip te bekennen. Dat zal ook wel met de ligging op een berg boven Busan en het vrijwel ontbreken van parkeergelegenheid te maken hebben gehad. Daardoor kom je er lastig. Wij gingen met een kabelbaan de berg op om vervolgens over rotspaden weer drie kwartier naar beneden te lopen om aan het eind weer een paar honderd meter megasteil omhoog te lopen. Eugénie had het toen wel even gehad met al dat Koreaanse geklim, maar de beloning was er naar: een aantal imposante boeddha-afbeeldingen die in de rotswand waren uitgehouwen, één van de highlights van Zuid-Korea, vinden wij.
Busan vonden we verder niet bijster interessant. Het heeft de grootste vismarkt van Korea (veel visjes in een tobbe), het bekendste strand van het land (maar geen strandweer) en het grootste warenhuis ter wereld. De boekenzaak van het warenhuis had echter geen Lonely Planet Taiwan, het enige wat we van ze wilden hebben, dus wat is zo'n titel dan helemaal waard? Aangezien we verder in Korea ook geen Engelstalige reisgidsen over Taiwan zijn tegengekomen stappen we morgen toch enigszins onthand op het vliegtuig naar Taipei. Maar hopen dat we daar snel iets tegenkomen.
Van Busan vlogen we met Jeju Air naar Jeju, een eiland ten zuidwesten van het vasteland van Korea, tevens de meest populaire bestemming voor binnenlands toerisme. Het eiland afficheert zich graag als het Hawaii van Zuid-Korea - er groeien net als op Hawaii palmbomen en beide eilanden hebben met elkaar gemeen dat ze van vulkanische oorsprong zijn. De unieke geologie van Jeju heeft Unesco in 2011 zelfs verleid om het eiland tot de zeven nieuwe natuurwonderen te rekenen. Over ruim een maand zullen we een oordeel kunnen vellen over de vergelijking die met Hawaii wordt gemaakt. Wat betreft de status van natuurwonder; dat vinden we wat overdreven. Roel zag in Jeju vooral een groene versie van Lanzarote, ook een eiland van vulkanische oorsprong met toeristenresorts.
Op Jeju hebben ze echter heel veel meer, vaak bizarre, toeristische attracties (en eindelijk een hotel met een minder hard bed!). Zo telt het eiland liefst drie museums met als thema sex, wat best bijzonder is voor een preutse maatschappij als de Koreaanse. Wij bezochten de oudste en vermoedelijk de meest platte, Loveland, waar vooral veel blote sculpturen en wat diorama's te bewonderen waren. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Voor de rest hebben we vooral natuurlijke attracties bezocht. Die vielen niet altijd mee. De reclamejongens en -meisjes van Jeju blijken een meester in het vermarkten van niet bijster opwindende rotspartijen en druppelende watervallen (waarvoor je dan ook nog eens entree moest betalen). De twee lange hikes die we hebben gemaakt waren wel de moeite waard (en - afgezien van ultragoedkope bustickets naar de startpunten - ook nog eens gratis).
We hebben één van de Olle trails bewandeld en de flanken van de hoogste berg van Zuid-Korea, Hallasan (1950 meter), beklommen. Jeju Olle Trail is een stelsel van 25 - meest met elkaar verbonden - wandelroutes om het hele eiland, die sinds 2007 zijn uitgezet en door vrijwilligers worden onderhouden. Wij liepen de eerste van circa zestien kilometer op de nogal winderige oostpunt van het eiland, deels door het heuvelachtige binnenland, deels langs de kust. We kwamen tot onze verbazing nauwelijks andere wandelaars tegen en genoten van de rust tot we bij Seongsan Ilchulbong kwamen, een 182 meter hoge, op een schiereiland gelegen vulkaankrater, Unesco Werelderfgoed en een enorm toeristencircus waar schoolgroepen met zes, zeven bussen tegelijk werden aangevoerd om via trappen naar de kraterrand te klimmen. Op luchtfoto's in brochures ziet het er schitterend uit, staand op de kraterrand zag je vooral een groot grasveld. Een kater van een krater, zullen we maar zeggen.
Een dag later deden we er op Hallasan nog een schepje bovenop met een wandeling van bijna twaalf kilometer, waarbij we op weg naar boven een whopping 700 hoogtemeters moesten overwinnen. Volgens goed Koreaans gebruik ging dit via talloze trappen en het nodige geklauter over rotsige paden. We volgden niet één van de routes naar de top omdat we hadden gelezen dat deze lang en niet erg boeiend waren (alleen uitzicht als je helemaal boven was), maar kozen voor een route bestaande uit twee trails die weliswaar steiler waren, maar ook korter (tot 1700 meter hoogte), met meer afwisseling en de nodige mooie vergezichten, onder meer naar de top van Hallasan. We troffen het met het weer: zonnig, warm en weinig wind. We baalden dat we lange broeken hadden aangedaan. Zweten. Vandaag zijn we moe (Eugénie) en hebben we zere voeten (vooral Roel, Eugénie profiteerde van haar nieuwe stappers....).
Over het weer hebben we sowieso niet te klagen gehad. Oktober bleek een prima maand om naar Zuid-Korea te gaan. We hadden over het algemeen prachtig nazomerweer met middagtemperaturen van 18-23 graden celsius en veel zon, slechts één dag regen en vier dagen bewolkt weer. Aan de Koreanen was dat trouwens niet af te zien. Die gingen over het algemeen gekleed alsof ze al diep in de herfst zaten: truien, gewateerde jassen, mutsen, handschoenen en sjaaltjes behoorden tot de standaard uitrusting. De winter leek over het algemeen niet ver weg. Een korte broek was not done. Als wij korte broek en t-shirt aan hadden (en het dan nog warm hadden) werden we aangekeken alsof we niet helemaal spoorden. Wij dachten hetzelfde over de Koreanen. Soms zijn ze helemaal de weg kwijt. Zo zagen we vanmorgen op Jungmun Beach een in zwemshort geklede Koreaanse man...... met handschoenen aan.
Ondanks de aanschaf van een paar nieuwe schoenen voor Eugénie en een stevig afgeprijsde nieuwe compactcamera (de oude vertoonde sinds Lombok vlekken op de foto's, een probleem dat we vaker hebben gehad met deze camera), hebben we andermaal minder uitgegeven dan vooraf begroot; iets meer dan veertig euro pppd in plaats van vijftig (exclusief de buitengewone uitgaven voor de schoenen en camera). Je gaat je haast afvragen of we onszelf tekort doen, maar dat gevoel hebben we zelf niet. We zijn juist minder zuinig dan voorgaande reizen, doen wat we willen doen, zijn over het algemeen te spreken over onze accommodatie en eten goed (al kostte dat hier soms enig speurwerk aangezien we niet van seafood en heel erg spicy houden). Door al het wandelen in Zuid-Korea hebben we voor het eerst het idee eindelijk wat af te vallen (maar ook weer niet echt veel). Nu eerst maar eens eten. Het is al bijna zeven uur en dat is al laat. Koreanen dineren over het algemeen vroeg. Morgenochtend half zes op en met Air Busan via Busan naar Taiwan, land nummer zeven. Nog 106 dagen te gaan.
Annyeonghi gaseyo, Eugénie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
