2004 Sri Lanka, deel 5 SURPRISE!!!

Sri Lanka, deel 5, Datum: maandag 20 december 2004 13:24
Ayubowan,
We zijn inmiddels weer thuis, maar we nemen aan dat jullie na de bom die we vorige week hebben laten vallen wel benieuwd zijn naar ons laatste weekje Sri Lanka. Want Wadduwa, onze laatste bestemming, bleek dus de plek te zijn waar we elkaar na al die jaren samen dan eindelijk het ja-woord hebben gegeven.
Dat was ook voor de medewerkers van The Blue Water, ons vijfsterren onderkomen van de laatste week, waarschijnlijk een verrassing. Ze keken al vreemd op dat twee rugzaktoeristen zich met een tuk-tuk voor de deur lieten afzetten en dan bleken ze ook nog eens in hun hotel te komen trouwen. Men was gewend aan Samsonite-heren en beautycase-dames die in airconditioned bussen of dito privewagens worden afgeleverd. En dan hebben opeens twee Nederlandse schooiers, flink uitgewaaid in de local bus, de brutaliteit zich als gasten te melden.
Na het vuil in bad te hebben weggeweekt, een overtollig haar via een scheerbeurt te hebben verwijderd en de speciaal voor deze week meegenomen kleding uit de rugzak te hebben gediept konden we echter moeiteloos in het wat luxere massatoerisme opgaan. Het overige publiek (vooral Engelsen en Duitsers) verschilde qua welstandsniveau in veel gevallen dan ook niet veel van ondergetekenden.
Mede daarom viel onze vrees een deftig weekje tegemoet te gaan gelukkig mee. The Blue Water was enerzijds chique, maar anderzijds toch ook eenvoudig, waardoor het een enorme rust uitstraalde. Tijdens het diner was maximaal ‘neat casual’ gewenst. Blote voeten waren toegestaan! (of ze durfden Eugénie daar niet op aan te spreken) Wel was het voor ons nuchtere Hollanders lastig om te wennen aan de voortdurende aandacht van de obers die stoelen wilden aanschuiven, servetten op je schoot wilden leggen, het bord afruimden zodra dit leeg was en die maar niet konden begrijpen dat wij geen interesse hadden in een goed glas wijn tijdens het eten, zelfs niet op onze trouwdag.
Vijfsterren was zeker het enorme ontbijtbuffet en het dinerbuffet. Het aanbod en de verleidingen van de vele lekkernijen was zo groot, dat we met twee maaltijden per dag toekonden (we hadden ook half pension geboekt). Na elke maaltijd konden we geen ‘boeh’ of ‘bah’ meer zeggen. De omvang van de maaltijden was trouwens de hele reis opvallend. Ook in de kleinste restaurantjes en guesthouses moesten we er vaak tegen eten om het bestelde gerecht weg te krijgen. Voor 2-3 euro kon je over het algemeen je buik rond eten.
De prijzen in de Blue Water waren overigens van een ander niveau. Voor Europese begrippen weliswaar nog altijd zeer laag, zo kostte een flesje cola bijna een euro, maar ja, na drie weken anders gewend te zijn geweest vind je dat toch wel belachelijk veel. Vandaar dat we voor flessen water, cola en tussendoortjes de winkeltjes buiten het hotel frequenteerden. Van Hollandse zuinigheid was hier overigens geen sprake, want regelmatig zagen we gasten met plastic tassen boodschappen het hotel binnen kuieren…
Vanwege het ‘hoge’ prijsniveau hadden we ook onze trouwkleding al eerder laten maken. Jullie zullen je misschien onze wat langere verblijf in Kandy herinneren. Dat had alles te maken met het laten aanmeten van een traditioneel trouwkostuum. We hebben daarbij geluk gehad het juiste guesthouse binnen te lopen. De ‘madam’ bleek namelijk net stof te hebben gekocht voor de bruidssaree van haar dochter die volgende maand gaat trouwen. Aangezien ze zelf ook nog voor stof voor de saree’s van de bruidsmeisjes moest hebben bood ze aan ons mee te nemen naar de winkel waar ze de stof had gekocht. Zelfs het onderhandelen over de prijs nam ze voor haar rekening, waardoor we tegen lokaal prijsniveau de stof hebben kunnen kopen. Ook voor Roel werd zijde uitgezocht om een sarong en een shirt te laten maken. Om de saree van Eugénie te laten maken werden we bovendien meegenomen naar een kleermaakster die tegen zeer geringe kosten de rok en het jasje bij de saree kon maken. In totaal waren we zo’n 110 euro kwijt aan onze trouwoutfits. Kom daar in Nederland maar eens om!
Dat kostenaspect, maar vooral ook alle poeha om een trouwerij heen, vormde voor ons de reden om in het buitenland te gaan trouwen. Eigenlijk is het heel raar gegaan, want pas nadat we al besloten hadden om dit jaar met vakantie naar Sri Lanka te gaan, kwam het idee om daar ook te gaan trouwen naar boven. Hoewel we al zeven jaar samenwoonden hadden we nog niets officieel op papier staan. We vonden het tijd worden voor een bezoek aan de notaris of een ‘quickie’ op het gemeentehuis, maar het idee om er voor onszelf wat bijzonders van te maken sprak toch ook wel aan. We hebben daarop in juni (dus ruim voor het kopen van een huis in beeld kwam!) contact gezocht met Extravacanza, een reisbureau gespecialiseerd in het organiseren van huwelijken in het buitenland.
Via Extravacanza hebben we vervolgens de vluchten en het door ons op Internet uitgezochte Blue Water (als pakktereis zeer voordelig) en het huwelijksarrangement geboekt. Afgezien van het verzamelen van de uittreksels uit het geboorteregister en de verklaring van huwelijksbevoegdheid, het uitzoeken van de ringen en het regelen van kaarten, hoefden wij weinig te doen. Extravacanza zorgde er verder voor dat alles in Sri Lanka voor ons huwelijk gereed zou worden gemaakt, en regelt tevens alles wat met de legalisatie van het huwelijk te maken heeft. Tijdens de drie weken dat we de papieren en de ringen met ons door Sri Lanka sleepten heeft Eugénie deze geen moment uit het oog verloren. Waar wij gingen, gingen de papieren en de ringen. Wat een toewijding…..
Op 14 december zijn we dan getrouwd. Nadat de beautysalon bijna twee uur bezig was geweest om Eugénie mooi aan te kleden en op te maken (dat ze daar met zoveel natuurlijke schoonheid nog zo lang mee bezig zijn geweest kan Roel maar niet begrijpen….), werden we door Kandydrummers, dansers en danseressen opgehaald om naar de plek van de huwelijksceremonie te worden begeleid. Helaas moest dit vanwege naderend onweer op het laatste moment van de tuin van het hotel naar de half-overdekte zijvleugel worden verplaatst.
Nadat we de papieren hadden ondertekend die ons voor de rest van ons leven aan elkaar binden (dat hopen we tenminste, want alles was in het Singalees), volgde op de poruwa (een versierd huwelijksplatform) de inzegening van het huwelijk door een Boeddhistisch priester, werd er nog wat gezongen en mochten we de traditionele olielamp aansteken. Met het snijden van de taart en het drinken van een glas champagne, alles vastgelegd in een strak geregisseerde video, kwamen de formaliteiten ten einde en gaan we nu als meneer en mevrouw Kerkhof door het leven. ‘s Avonds konden we nog even nagenieten tijdens een speciaal op Eugénie’s eethandicap afgestemd diner bij kaarslicht voor twee.
Na het huwelijk hebben we nog drie dagen in relaxte sferen kunnen wennen aan het idee dat we nu man en vrouw zijn. Bedankt nog voor de lieve reacties die we nav het voor velen wellicht verrassende nieuws al hebben mogen ontvangen. Jullie zijn natuurlijk altijd welkom om de foto’s en de video te komen bekijken. Wel graag eerst even bellen, we zijn namelijk nu al weer druk met ons nieuwe stulpje waarvan de opleverdatum nog altijd niet bekend is.
Groetjes,
meneer en mevrouw Kerkhof, alias Roel en Eugénie