Niets is wat het lijkt.

Zdraveyte,      

Niets is wat het lijkt in het openbaar vervoer in Roemenie en Bulgarije. Zo posten we eerder over de onderhoudsbehoeftige trein van Sighisoara naar Brasov. De deplorabele toestand van rijdend materieel, spoor en stations deden ons toen concluderen dat de Roemeense spoorwegen in een verregaande staat van ontbinding verkeren. Om vervolgens in de trein van Brasov naar Boekarest te stappen waarop verder niets viel aan te merken. Het regionaal en nationaal busvervoer is een lappendeken van grotere en kleinere privevervoerders die van verschillende stations in een plaats kunnen vertrekken. Zo vertrokken we in Brasov voor onze uitstapjes van drie verschillende busstations (Boekarest telt er zelfs zeventien).    

Het is dus zaak om vooraf goed te weten van welk station een bus vertrekt en hoe laat, aangezien met name de lange afstand bussen vaak maar sporadisch vertrekken. Roemenie beschikt gelukkig over een redelijk kloppende website voor het busvervoer, maar we zijn er inmiddels achter dat dit in Bulgarije voor zowel het bus- als treinvervoer minder vanzelfsprekend is. We hebben inmiddels al meegemaakt dat we na raadpleging van zowel geschreven, digitale als gesproken (lokale vvv) bronnen, die elk een andere vertrektijd voor een trein gaven, tevergeefs op een treinstation arriveerden. Daar bleek de meest waarschijnlijke vertrektijd ook niet te kloppen. Het heeft er inmiddels toe geleid dat we onze toevlucht maar weer eens hebben gezocht tot een decadente verplaatsing per taxi, nadat het onmogelijk bleek om aan betrouwbare info te komen over busvervoer van Boekarest naar Bulgarije en de trein om onduidelijke redenen disproportioneel prijzig was.      

Voor dezelfde prijs konden we ons met een privetransfer - waaraan een uitgebreide chatsessie vooraf ging - naar de Bulgaarse grensplaats Ruse laten brengen om van daar voor een paar euro met een minibus verder te reizen naar Veliko Tarnovo. Dat was niet alleen sneller, maar omdat we vroeg zouden vertrekken zouden we ook nog het grootste deel van de dag overhouden om rond te kijken. Enige nadeel: we werden al om vijf uur 's ochtends opgehaald. En dat was wel jammer, want we hadden via internet een mooie aanbieding voor het Ibis hotel kunnen scoren. Met uitzondering van Istanboel over anderhalve week (hopen we) zullen we deze reis waarschijnlijk niet veel 'luxer' overnachten. Bovendien moesten we twee uur zien stuk te slaan terwijl we wachtten op de bus. Dat deden we door te proberen het cyrillisch schrift te ontcijferen (wat nog steeds niet lukt en de komende anderhalve week ook niet meer zal lukken) en ons te verwonderen over het Bulgaarse briefgeld; waar de Roemeense lei nep voelde, zo oogden de gloednieuwe briefjes van 20 Bulgaarse lev die de pinautomaat uitspuugde alsof ze zojuist van een inktjetprinter waren gerold.      

We zitten dus inmiddels alweer een paar dagen in Bulgarije. We zijn jullie echter nog onze indrukken van de Roemeense hoofdstad Boekarest verschuldigd. Veel mensen vinden het een vreselijke stad. Dat vonden we wel meevallen, maar een blijvende herinnering zal de stad ook niet achterlaten. Erg veel valt er ook niet te zien en zodra je het kleine historische centrum hebt verlaten is het vijftig tinten grauw. Vreemd is dat niet als je bedenkt dat na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog de communistische betonarchitectuur en dictator Ceausescu hun stempel op de stad drukten. De in 1989 afgezette Ceausescu liet voor een megalomaan bouwproject dat de grootsheid van de socialistische heilstaat moest verbeelden eenderde van de stad platwalsen. Uithangbord van het project waren brede boulevards (waar het autoverkeer nu alle ruimte heeft, dat wel) en het parlementspaleis, na het Pentagon in Washington het grootste overheidsgebouw ter wereld (het is 35 ha groot en telt onder meer 3100 kamers). Het was onze belangrijkste reden om Boekarest te bezoeken. Via een rondtour door enorme gangen en zalen zagen we voor welke luxe de Roemenen destijds armoede moesten lijden. Voor het feit dat het paleis na de opstand tegen Ceausescu werd afgebouwd had de gids een eenvoudige verklaring: het was toen toch al voor zeventig procent klaar en de grootst uitgaven waren al gedaan.      

Onze eerste stop in Bulgarije was dus Veliko Tarnovo waar het Tsarevets fort als een Bulgaarse 'must see' geldt. Wij waren niet echt onder de indruk, maar het was wel prettig toeven in het stadje dat tegen de rotsen langs de rivier die zich om het fort heen slingert is aangebouwd, wat mooie uitzichten opleverde. Het leek Italie wel. We hebben ook nog een uitstapje gemaakt naar het nabijgelegen plaatsje Arbanassi, waar we tot de conclusie kwamen dat we een beetje fresco-moe beginnen te worden. Ook hier was weer een eeuwenoude kerk met prachtig bewaard gebleven fresco's, maar nadat we al zoveel moois hadden gezien stonden we hier toch een beetje blase naar te kijken. We beginnen dan ook al enig kerkmijdend gedrag te vertonen en meer tijd te nemen voor een terrasje en een drankje of om op een bankje in een park de omgeving in ons op te nemen (bij voorkeur onder het genot van een ijsje). En dat begint steeds beter te bevallen (worden we een ander type reiziger?).      

Die lijn hebben we in Sofia voortgezet. We hadden hier anderhalve dag de tijd, terwijl de belangrijkste bezienswaardigheden in een dag makkelijk te zien zijn. Gelukkig is Sofia wel een gezellige stad met veel terrasjes en parken om tussen het rondwandelen en sightsee-en door lekker te relaxen. We hebben hier ook nog de dagelijkse lawaaidemonstraties tegen de regering meegemaakt (zijn die in Nederland nog in het nieuws?). Het leek een vrolijke boel, alsof je een sportwedstrijd bezoekt. Morgen gaan we zelf sportief doen: wandelen in de bergen. Maar eerst hopen dat de ov-info klopt (de route bevat drie keer overstappen....).

Nog 212 dagen te gaan.      

Ciao (dat zeggen ze hier ook veel),   Eugenie en Roel