2004 Sri Lanka, deel 3

Sri Lanka, deel 3a, Datum: vrijdag 3 december 2004 15:02
Ayubowan,
Nu even een kort berichtje. Jullie hebben al een aantal dagen niks van ons
gehoord. We zijn nu in haputale in het centrale bergland van Sri Lanka op
1500 meter hoogte. Er zijn hier weinig internetvoorzieningen en de
verbinding in ons guesthouse is niet erg betrouwbaar. Het risico dat we na
een half uur typen eruit worden geflikkerd is te groot, dus proberen we het
in onze volgende bestemming waar we waarschijnlijk zondag zullen arriveren.
Tot dan.
Groetjes, Roel en Eugenie

Sri Lanka, deel 3b, Datum: zondag 5 december 2004 14:04
Ayubowan,
Daar zijn we weer. We zijn de afgelopen week weer veel ervaringen en veel
extra kilo’s rijker geworden. Nee, Eugenie is niet zwanger of zo, maar we
hebben het grootste en duurste souvenir uit onze reisgeschiedenis gekocht:
een Boeddhabeeld van ruim zeven kilo. B. paste net in de rugzak van Eugenie,
maar het is nu wel schipperen met de overige bagage. Wel zijn we nu aardig
wat roepies lichter geworden, zo’n 210.000 moest B. kosten. Dus dat scheelt
weer een beetje in het tillen.
Ons laatste bericht kwam vanuit Kandy. Daar zijn we daarna nog drie dagen
gebleven. Kandy vormt de westelijke toegangspoort tot het centrale bergland
van Sri Lanka en is tevens een van de heiligste plaatsen van het land. In de
plaatselijke Tempel van de Tand wordt namelijk, zoals de naam al suggereert,
een tand bewaart die van Boeddha zou zijn geweest. Wij bezochten de tempel
tijdens poya (de offer- en bidtijd), wanneer de schrijn met daarin een
gouden vaas met daarin de tand van B. geopend wordt. In hoog tempo worden de
gelovigen (en toeristen) langs de schrijn geleid. Meer dan een snelle glimp
wordt je niet gegund. Jammer. Zal wel iets met de strenge
veiligheidsmaatregelen rond de tempel te maken hebben. Voordat we naar
binnen konden werden we tweemaal gefouilleerd. Sinds een aanslag door de
Tamel Tijgers in 1998 waarbij de tempel zwaar beschadigd raakte is men erg
voorzichtig geworden. Van locals werd zelfs de portemonnee grondig
geinspecteerd.
Verder hebben we in Kandy vooral veel zoetigheid gegeten bij de lokale
bakkerijtjes, op aandringen van Eugenie de Kentucky Fried Chicken geprobeerd
en gewinkeld, voor zover dat mogelijk was. Met behulp van de eigenaren van
het guesthouse waar we verbleven kwamen we echter een heel eind, met onder
meer B. als bagageverzwarend resultaat tot gevolg. Als dank hebben we op de
laatste dag een teaparty met cakejes georganiseerd en hebben we samen met de
heer des huizes ‘s avonds de fles arrack (sterke drank gemaakt van het sap
van palmbloemen) die we voor hem hadden meegenomen aangebroken. Voor
niet-alcoholici als ons bleek 37% al snel te machtig. Eugenie hield het bij
anderhalf glaasje, terwijl Roel na zijn eerste drie alcoholische
versnapperingen in meer dan drie jaar enigszins wankel het bed opzocht.
In Kandy hebben we ook geluk ‘gekocht’ voor de rest van onze reis, en
misschien voor ons leven. Een ondernemende monnik nodigde ons uit zijn eigen
altaar te komen bewonderen en na thee met koekjes zaten we voor we het door
hadden ons eigen poya te doen. Een overdaad aan foto’s (op aandringen van
onze monnik) zal straks het harde bewijs vormen van onze poya. In ruil voor
geld en de belofte van foto’s zijn Boeddhistische monniken uitermate
gastvrij.
Vanuit Kandy hebben we vervolgens met de trein hogere regionen opgezocht. We
waren aanvankelijk van plan naar Nuwara Eliya te gaan, maar verhalen over
koude en regen deden ons besluiten naar het wat lager (en verder) gelegen
Haputale door te rijden. Onze eerste klas tickets bleken hun geld dubbel en
dwars waard. Achter in de trein hadden we de beste plaatsen in de
observatiewagon. De achterzijde van de wagon bleek volledig uit ramen te
bestaan. Wij hadden de plaatsen direct aan dit raam, waardoor het landschap
als een film aan ons voorbijtrok. De meegebrachte nootjes, popcorn en cake
maakten het bioscoopgevoel compleet.
Met een sukkeltempo van 15-30 km/uur – harder stonden trein, rails en
landschap niet toe – gleed Sri Lanka zeven uur lang aan ons voorbij.
Tropische bossen, theeplantages, kleine dorpjes en fraaie vergezichten
maakten deel uit van de film die ons tot maximaal 1898 meter hoogte voerde
alvorens af te dalen naar Haputale. Enig nadeel was het wel erg relaxte
geschommel van de trein, waardoor het op het laatst erg moeilijk was de
oogjes open te houden. Maar we hebben het gered.
Even buiten Haputale hebben we onder meer een theefabriek bezocht. Sri Lanka
is immers een van de grootste theeproducenten ter wereld, dus een bezoek aan
Ceylon, zoals Sri Lanka vroeger heette is niet compleet zonder kennis te
nemen van de theeproductie. We weten nu ook waarom de thee in Sri Lanka over
het algemeen niet te zuipen is: de beste thee is bestemd voor de export, de
slechte kwaliteit gaat naar de eigen bevolking en de lowbudget toeristen.
Vanuit Haputale hebben we ook World’s End bezocht. Dat betekende vroeg
opstaan (4.45 uur) om op tijd voor de zonsopgang te zijn op dit hoogste
plateau (2000 meter) van Sri Lanka. De gidsen beloofden mooie vergezichten
van dit einde van de wereld (de rotsen gaan hier 880 meter steil naar
beneden). Toen we er op aanraden van onze chauffeur de drie kilometer erheen
in hoog tempo hadden afgelegd, hadden we nog net 2-3 minuten zicht voordat
het plateau helemaal gehuld werd in wolken en mist. Na 20 minuten wachten
klaarde de lucht wel op, maar de heldere vergezichten (je zou zelf tot aan
de kust 100 km verderop moeten kunnen kijken) bleven uit. Van de anderhalf
uur durende terugtocht werden we ook niet vrolijker: grijs, mist, regen,
koud.
Het paste een beetje bij ons verblijf op hoogte. Ook in Haputale was het
vaak grijs. We verbaasden ons dan ook over de jongens in het hotel die
vrolijk in overhemdje bleven rondlopen terwijl wij met thermoshirt en
sweater probeerden ons warm te houden. Zijn wij zulke eitjes? Vandaag hadden
we weer pech met de vergezichten. Nadat we vanochtend vroeg de trein hadden
genomen naar het 20 km verderop gelegen Ella (een treinrit van meer dan een
uur a 20 roepie, circa 16 cent pp) besloten we Ella Rock te beklimmen. Nadat
we na een pittige beklimming boven waren gekomen hadden we weer maar een
minuut of 3, 4 zicht voordat wolken zich om ons sloten en vervolgens
weigerden weer weg te gaan. En dat na twee uur sjouwen, waarvan een uur
bergop klauteren over smalle zandpaadjes en rotsen.
Veel werd echter goed gemaakt door Sudath die zich ongevraagd als onze gids
had opgeworpen. Hij nam ons mee naar zijn huis voor een kopje thee en een
fotosessie met zijn kids. Het bleek een goede kennismaking met het leven op
het platteland. Sudath en zijn familie woonden weliswaar pittoresk, maar
verder was het zeer armoedig: een kamer met een tweepersoons bed voor vader,
moeder en 2 kinderen, geen electriciteit, geen stromend water en geen
toilet. Het klinkt misschien raar, maar de gastvrijheid van deze arme mensen
vormt toch een van meest bijzondere momenten tot nu toe van ons verblijf in
Sri Lanka.
Wat we tot nu toe een beetje hebben gemist in Sri Lanka is de mogelijkheid
om ergens rustig te gaan zitten en het Sri Lankaanse leven aan je voorbij te
zien trekken. Terrassen kennen ze hier eigenlijk niet, of het moeten
rijstterrassen zijn. De enige mogelijkheden om even rustig te zitten hebben
we tot nu toe alleen maar ontdekt in de Botanische tuinen en de Koninklijke
tuinen in Kandy. Daar bleek het echter zeer moeilijk een bankje in de
schaduw te bemachtigen. Voor veel verliefde stelletjes vormen deze parken
namelijk de enige mogelijkheid om zich aan het ouderlijk toezicht te
onttrekken en eens lekker te tortelen. Voor ons bleef er daardoor vaak niet
anders over dan verder te wandelen of in de felle zon te gaan zitten.
Roel heeft zich daarom maar eens aan een andere typisch Sri Lankaanse manier
van relaxen onderworpen: de ayurvedische massage. Ayurveda is een eeuwenoud
systeem van geneeskunde waarbij gebruik wordt gemaakt van onder meer kruiden
en olien. Roel deed het meer denken aan een eeuwenoude vorm van
voedselbereiding. De eerste fase bestond uit een full body massage, waarbij
met behulp van ‘vleeskuiden’ het vlees werd gemarineerd en zacht werd
gekneed. Vervolgens werd het lichaam voorgebakken op een soort barbecue om
tot slot in de sauna gaar te worden gestoomd. Heilzaam? Roel weet het niet,
maar hij rook na afloop wel lekker naar kipkruiden.
Morgen trekken we verder naar de zuidkust. We zijn van plan met de bus te
gaan. Toen we gisteren de theefabriek bezochten hebben we daarmee voor het
eerst kennisgemaakt. Toen slaagde men er in om 26 volwassenen en 2 kinderen
in een minibusje te proppen. Volgens ons een volwaardige poging om het
Guiness Book of Records te halen. Benieuwd wat het morgen wordt….
Groetjes, Roel en Eugenie