Kleurrijke straatkunst in Santiago

Hola chico’s,

Nog even een nabrander over de laatste dagen van onze zes weken in Peru, Bolivia en Chili. Je zou denken: een terugvlucht van 13 uur van Santiago naar Parijs, een uur wachten op Charles de Gaulle, nog een uur vliegen naar Amsterdam en dan nog een dikke twee uur in de trein naar Groningen – tijd genoeg om een stukkie te tikken. Maar ja, dan ga je eerst films zitten kijken, word je duf in de kop van het niet slapen, word je gedurende de terugreis steeds brakker en voilà – er komt niets van.

Dan nu nog maar even. De laatste dagen stonden vooral in het teken van kleurrijke muurschilderingen. Het is de laatste jaren een beetje uitgegroeid tot een dingetje van ons en we wisten dat we in de Chileense hoofdstad Santiago en de havenstad – en tweede stad van Chili – Valparaiso flink aan onze trekken zouden komen. Maar de hoeveelheid die we er uiteindelijk aantroffen overtrof onze stoutste verwachtingen. Wow.

Dat begon al tijdens onze overbruggingsmiddag in Santiago op weg van San Pedro de Atacama naar Paaseiland. Uit vervoersstrategische overwegingen (makkelijk van en naar het vliegveld komen) hadden we een hostel uitgezocht in de wijk Barrio Brasil, een wijk die in het verleden vooral bekend stond om verval en criminaliteit, maar de laatste jaren ‘up and coming’ is. We dachten hier wat rond te slenteren met als hoofddoel het Mensenrechtenmuseum gewijd aan de misstanden, verdwijningen en protesten ten tijde van het bewind van dictator Augusto Pinochet (1973-1989).

We kwamen uiteindelijk pas drie kwartier voor sluitingstijd bij het museum aan, aangezien we wandelend door de wijk steeds weer nieuwe wegen insloegen omdat we om elke hoek weer nieuwe muurkunst zagen die onze aandacht trok. Hoewel er in het museum nauwelijks uitleg in het Engels was en veel voor ons onbekende personen de revue passeerden was drie kwartier amper genoeg tijd. Uiteindelijk moesten we door het museumpersoneel gemaand worden om het pand te verlaten: sluitingstijd.

Bij terugkomst van Paaseiland verbleven we in de wijk Bellavista, aan de rand van het historische centrum van de stad. Na de weinige bezienswaardigheden in het centrum en bezoekjes aan de uitzichtpunten op Cerro Santa Lucia en Cerro San Cristobal konden we in Bellavista andermaal een paar uurtjes stuk slaan met muurkunst bekijken, al vonden we deze over het algemeen minder spectaculair dan in Barrio Brasil. Santiago vonden we ondanks het ontbreken van top sights trouwens een verrassend aangename stad. Heel anders – en moderner ook – dan de steden die we eerder in Midden- en Zuid-Amerika bezochten. Je waande je in (Zuid-)Europa, met brede avenues met veel verkeer die een serieuze hindernis vormen voor voetgangers.

Met de bus zijn we vervolgens een dagje naar Valparaiso gegaan. Dat is bijzonder eenvoudig: elke 5-10 minuten zijn er bussen van verschillende maatschappijen die de anderhalf uur tussen Santiago en Valparaiso overbruggen; het is samen met de aangrenzende badplaats Vina del Mar een populaire bestemming. Na een bijzonder zonnige en warme voorjaarsdag de dag ervoor in Santiago waren we optimistisch gekleed. Dat bleek een misser. Een dicht en laaghangend wolkendek gecombineerd met mist zorgde voor een kille ochtend: rillen dus.

Pas op het eind van een drie uur durende rondwandeling met een gids van Tours4Tips kwamen we weer een beetje op temperatuur. Bij Tours4Tips betaal je – zoals de naam al aangeeft – aan het eind van de wandeltour wat je zelf vindt dat de rondleiding waard is geweest (al was de gids vooraf wel zo vriendelijk om een richtbedrag te noemen..). Tijdens de wandeling bezochten we enkele van de mooiste plekjes van de stad en kregen we uitleg over de geschiedenis, maar ook over een aantal muurschilderingen en de kunstenaars die ze gemaakt hebben.

Daarna struinden we zelf verder door het centrum van Valparaiso, dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat, om nog meer muurschilderingen te ontdekken (wat niet zo moeilijk is gezien de enorme hoeveelheid). Daarbij moesten we de nodige steile straatjes op en af (al zijn er ook her en der liften), want Valparaiso is op een groot aantal heuvels gebouwd. Met de vele kleurrijke huizen biedt dat normaal een spectaculair uitzicht, maar door het bewolkte en grijze weer was ons dat helaas niet gegund. Misschien een reden om nog eens terug te komen? Want mooi was de stad wel. Eén dag was eigenlijk te kort.

Voor we zaterdagmiddag terugvlogen hebben we in Santiago nog even light souvenirs geshopt en een laatste ijsje en Italiano (soort hot dog verdronken in mayonaise) gegeten. En daarmee komt waarschijnlijk ook een einde aan het bloggen tijdens onze reizen via waarbenjij.nu. Voor de volgende reis hopen we dat onze eigen reisblog klaar is. Het krijgt niet geheel ontoevallig dezelfde naam als de Facebook-, Twitter- en Instagram-accounts die we de afgelopen weken hebben gebruikt om foto’s en korte berichten te delen: takeusanywhere.

See you anywhere,
Eugénie en Roel