Hoppen in Peru

Hola,

Volgens ons hebben we het al eens eerder als opening van een blog gebruikt, maar: reizen is vermoeiend. Sinds we vorige week vrijdag om vijf uur ’s ochtends opstonden om op tijd op Schiphol te kunnen zijn, is de wekker niet later dan kwart voor zeven gegaan. En dat blijft de komende dagen zo.

Met vroeg opstaan/wakker worden (jetlag) en volle dagen ontbrak tot nu toe de energie om een stukje te tikken. Na een doorwaakte nacht in de bus met aankomst om vijf uur in de ochtend in Arequipa is dat nu eigenlijk niet anders, maar het wordt zo langzamerhand ook wel eens tijd. Bij deze dus.

Na een vlucht van 12,5 uur met de KLM was onze eerste bestemming de Peruaanse hoofdstad Lima. Zoals we via Facebook al hadden laten blijken vonden we dit een niet heel bijzondere stad. Het historische centrum oogde wat verwaarloosd, voor de rest was het veel lelijkheid troef en ook het weer was grijs. Een religieus feest bij het Plaza Mayor zorgde echter voor de nodige kleur en ook het Museo Larco, met een uitgebreide collectie precolumbiaanse (deels erotische) kunst, en het San Francisco klooster met z’n botten van duizenden mensen in tombes zichtbaar zijn waren interessant. Maar verder….

Toch wil een op de drie Peruanen hier wonen; met tien miljoen inwoners is Lima na Cairo de op een na grootste stad in de woestijn ter wereld. Want ja, Lima ligt in een woestijn. En zoals de eerste honderden buskilometers ons de afgelopen dagen hebben geleerd is een groot deel van het kustgebied van Peru een woestijn. Niet een hele mooie trouwens: geen goudgeel zand, maar vooral grauw en rotsig.

We reizen de eerste week met Peru Hop, een hop-on hop-off bus die je bij de belangrijkste toeristische tekpleisters in het zuiden van Peu brengt. Lekker makkelijk en de bussen zijn prima, maar soms voelt het wel alsof je met een groepsreis (waar we licht allergisch voor zijn) op pad bent. Maar vanwege Roels nek- en hoofdpijnklachten leek ons dit een goede optie om niet te veel met de rugzak te hoeven slepen.
We werden meteen bij het vertrek uit Lima op een bijzondere ervaring getrakteerd: regen. Voor ons Nederlanders heel gewoon, voor inwoners van Lima die maar 3 mm regen per jaar zien een klein wondertje. Een mooi uitzicht op Lima en een groot Christusbeeld aan de rand van stad werd daardoor grotendeels verzwolgen door mist en wolken. Geen goede start.

Maar hoe zuidelijker we kwamen, hoe zonniger het werd. De eindbestemming was Paracas, een tamelijk lelijk, fris en winderig backpackersplaatsje aan de kust. Daar kwamen we ook niet voor. We kwamen wel voor de Islas Ballestas, een groep eilandjes een half uurtje varen uit de kust, die ook wel de ‘poor man’s Galapagos Islands’ worden genoemd. Voor vijftien euro konden we een uurtje zeehonden, Humboldt penguins, stormvogels en aalscholvers spotten, en guano ruiken… (deze vogelpoep was als natuurlijke mest in de negentiende goud waard; geld stonk toen niet…).

Van Paracas ging het vervolgens in een uurtje naar het oasedorpje Huacachina. Het lag er pittoresk bij, maar veel hebben we er niet van gezien. We kwamen om kwart voor vier ’s middags aan, hadden net de tijd om ons in te checken in ons hotel om ons om vier uur te kunnen melden voor twee uurtjes met dune buggy’s door de omliggende duinen scheuren (soort Mad Max ervaring) en met sandboards van diezelfde duinen af te gaan.

We keken hier allebei een beetje tegen op. Roel omdat hij nogal gauw misselijk wordt van achtbaanachtige activiteiten, Eugenie omdat ze tegen het sandboarden opzag. Een primatour bleek Roel’s probleem op te lossen en Eugenie zettte zich over haar angst heen nadat iedereen veilig naar beneden bleek te komen (al liet ze op het laatste de allerhoogste zandduinen aan zich voorbij gaan). Ze was trouwens niet de enige met hoge duinvrees. Er waren meer twijfelaars. Roel was echter gedecideerd: als een vent van vijftig naar beneden durft, dan moet de rest ook durven. En dus volgde de rest ook.

Na de opwindende duinavonturen was het eten, douchen en vroeg naar bed, want de volgende ochtend moesten we alweer om zes uur opstaan voor het eerst item van onze Zuid-Amerika bucket list dat we wilden afstrepen: een vlucht over de Nasca-lijnen. Vroeger veel over deze mysterieuze lijnen midden in de woestijn gelezen en gezien, maar daarna in de vergetelheid geraakt tot we deze reis gingen plannen. We lazen er nogal wat negatieve berichten over – de lijnen zouden niet heel duidelijk te zien zijn en in de kleine toestellen zou je snel misselijk worden vanwege de turbulentie en het voortdurend zwenken om zowel links als rechts goed zicht te hebben -, maar toch wilden we het per se doen. We zullen hier immers waarschijnlijk nooit weer komen.

Wij vonden het wel een bijzondere ervaring: de Primatour deed weer zijn werk, vliegen in een achtpersoonvliegtuig was ook best een belevenis en de lijnen waren in een aantal gevallen beter te zien dan vooraf gedacht. Het fotograferen was wat lastiger vanwege de vele plotselinge bewegingen van het toestel, de kleine raampjes en het mysterieus verdwijnen van de lijnen in je zoeker die je even daarvoor toch duidelijk had gezien. Gelukkig hebben we een paar gelukte foto’s en we hebben met de GoPro druk gefilmd, maar nog geen tijd gehad dit terug te kijken. Misschien vanavond nog even.

Aangezien de vlucht niet tot het standaardaanbod van Peru Hop behoorde, waren we zelf met de ov-bus naar Nasca gereisd waar we aan het eind van de dag weer zouden worden opgepikt. Omdat we de hele middag over hadden en Nasca verder niet erg bezienswaardig is (de stad werd twintig jaar geleden door een aardbeving grotendeels verwoest), boekten we in de middag nog een tweede excursie naar de Chauchilla tombes, een bizarre ‘off the beaten track’ plek.

Hier zitten letterlijk in de middle of knowhere gemummificeerde lijken al zo’n tweeduizend jaar naar het oosten (waar de zon opkomt = nieuw leven) te staren. Het Nasca-volk geloofde in wedergeboorte na de dood, dus werden ze begraven met potten, pannen, sieraden en kleren die een goede start een een volgend leven mogelijk moesten maken. Het mummificatieproces in combinatie met de droge woestijnlucht zorgden ervoor dat de lijken nu bezichtigd kunnen worden.

Na een enigszins doorwaakte busrit hebben we vandaag in Arequipa, de tweede stad van Peru, rondgekeken. De stad ligt op ruim 2.300 meter hoogte, wat we enigszins aan onze ademhaling konden merken. Vooral het in rode en blauwe tinten getooide Santa Catalina klooster was erg mooi. Helaas stond de kathedraal in het centrum in de steigers, waardoor van het kenmerkende plaatje met op de achtergrond de besneeuwde top van de 5.825 meter hoge Misti-vulkaan niet op de foto gezet kon worden.

Voor ons gaat het echte Peru nu een beetje beginnen. Morgen trekken we voor het eerst de Andes in. De pillen tegen hoogteziekte liggen klaar of we drinken een bakkie cocathee. We houden jullie op de hoogte…

Check ook onze facebook en instagram voor foto's

www.facebook.com/takeusanywhere

www.instagram.com/takeusanywhere

Hasta luego,
Eugenie en Roel