Vilnius

Het zit er alweer op. Tien dagen zijn sneller voorbij dan je denkt. Toch zijn we er niet echt rouwig om. Een stedentrip in de winterse kou is prima te doen, tien dagen als een mummy ingepakt sightseeën is ergens ook wel weer lang. We misten op het laatst wel dat je even lekker in een zonnetje in een park kunt zitten rusten en mensen kijken. Je moest bewegen om warm te blijven (het was de laatste dagen rond of net onder het vriespunt). Nu was dat in Vilnius niet zo’n probleem. Het historische centrum was een stuk uitgestrekter dan dat van Riga met aan het eind van de dag moeie en zere voetjes tot gevolg. Al kan dat laatste ook aan de stevige (wat warmere) stappers liggen die we normaal niet aan hebben. Zo had Roel bergschoenen aan die hij zeven, acht jaar geleden voor het laatst gedragen had.

Vilnius is een stad van kerken, deels vervallen, deels gerestaureerd, deels deels gerestaureerd. In de loop der jaren zijn ze nogal het slachtoffer geworden van oorlogen en – meest recent - 50 jaar Sovjet-overheersing. Het kerkenbestand vormt ook een weerspiegeling van de geschiedenis van buitenlandse bemoeienis die net iets afwijkt van die van Baltische buren Estland en Letland. Waar beide noorderburen vooral bezet werden door Zweden, Duitsland en Rusland was Vilnius vooral onderworpen aan Polen en Rusland. Russisch orthodoxe kerken kom je daardoor in alle drie de landen tegen, in Estland en Letland zie je echter verder vooral gotische, soms wat soberder, godshuizen, terwijl ze in Litouwen vooral barok, en vaak kleurrijk, zijn. Vilnius had daardoor wel wat Zuid-Europese flair, met daarnaast ijssalons, parmantig vrouwvolk en onberispelijk gecoiffeerd manvolk. Benieuwd hoe het hier in de zomer is. De meeste indruk maakte echter toch vooral de voormalige KGB-gevangenis (ook wel genocidemuseum genoemd), gevestigd in een gebouw waarin tijdens WWII de Gestapo en daarna tot de val van het ijzeren gordijn de KGB mensen gevangen hield. Het cellencomplex zag er nog net zo uit als in 1989 toen het door de Russen werd verlaten, met isoleercellen en executiekamer (waar een wel erg beeldend filmpje draaide).

Vanuit Vilnius hebben we ook nog twee uitstapjes gemaakt. De eerste, naar de tweede stad van het land Kaunas, op zo’n 100 km van Vilnius (vlot heen overbrugd met de trein, langzaam terug met de bus), vonden we wat minder geslaagd. De stad verkeert nog duidelijk in een verregaande staat van achterstallig onderhoud, ook in het oude centrum, en er hangt nog een beetje een grauwe Oostbloksluier over de stad, al was dit aan de andere kant ook wel weer interessant om te zien. Je kon je daardoor wel een beetje inbeelden hoe grijs het leven hier nog niet zo lag geleden moet zijn geweest. Een stuk geslaagder was het museumfort van Trakai, een half uurtje met de bus buiten Vilnius. We hadden het geluk dat die morgen net even de zon volop scheen, waardoor het rode bakstenen fort mooi als een postkaart afstak tegen het bevroren meer waarin het op een eilandje ligt. De wandeling erheen door het op een schiereiland gelegen dorpje Trakai, langs veel oude houten huisjes, was ook mooi. Van de side trips die we hebben gemaakt, stak deze ver uit boven de rest.

Welke van de Baltische hoofdsteden vonden we nu het leukst? Zonder discussie: Tallin. Mooi compact centrum, veel historie, gewoon picture perfect. De strijd om plaats twee was in deze trip onbeslist. Riga was ook lekker compact, maar minder mooi/historisch dan Tallin. In Vilnius sprak de barokke bouwstijl ons wat meer aan, maar was er duidelijk minder kerstsfeer dan in Riga (waar ze trouwens de meeste trieste kerstboompjes verkochten die we ooit hebben gezien, in Nederland zouden ze niet te slijten zijn geweest). We zijn er ook achter waarom je vrijwel nergens Letse en Litouwse restaurants buiten de eigen landsgrenzen tegenkomt; het is gewoon niet erg lekker. Dat de gefrituurde varkensoren ons niet zouden smaken hadden we wel verwacht, maar ook verder was het vaak droge en/of plakkerige kost. We hebben verschillende restaurants en gerechten geprobeerd, maar het kon ons geen enkele keer bekoren. Volgens ons is het geen toeval: ook zoete broodjes, taartjes en dergelijke hadden meestal (maar gelukkig niet altijd) veelal een structuur alsof ze één of twee dagen oud waren. Dit neemt niet weg dat we ons weer prima hebben vermaakt. Volgend jaar weer met kerst weg, maar dan naar wat warmere oorden…….. (voor wie het nog niet wist, we gaan vanaf juli een wereldreis van zeven maanden maken).

Groetjes,
Eugénie en Roel