Witte Kerst

Verrassing! Ja, het is pas twee maanden geleden dat we terugkeerden uit de US of A en nu zijn we alweer op pad. Twee jaar geleden hebben we de winter citytrip aan ons reisprogramma toegevoegd en net als bij andere korte stedenbezoekjes hebben we eigenlijk nooit de moeite genomen om hierover te berichten. Deze keer konden we rond de kerstdagen echter tien dagen weg met slechts twee door Eugénie op te nemen vakantiedagen. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Een heuse minivakantie dus, reden genoeg voor ons om toch wat van ons te laten horen. Omdat onze eerste winterse stadsvisite in een feeëriek besneeuwd Tallin (Estland) goed was bevallen togen we deze keer weer naar de Baltische staten, naar Riga (Letland) en Vilnius (Litouwen), twee steden die goedkoop te bevliegen zijn en onderling goed verbonden door (ook weer) goedkope bussen.

De reis begon met weer eens met opmerkelijke ervaringen in de wondere wereld van de luchtvaart. Nadat we op Schiphol hadden ingecheckt voor onze vlucht met Estonian Air naar Tallin en de douane al waren gepasseerd zagen we op de borden de mededeling verschijnen dat onze vlucht met drie uur was vertraagd (toestel bleek met technische problemen in Tallin aan de grond te staan waarop men een ander toestel moest laten aanrukken). Dit betekende dat we onze aansluitende vlucht met Baltic Air naar Riga zouden missen. We werden teruggestuurd naar een servicebalie bij de incheckbalies waar inmiddels koortsachtig telefonisch overleg gaande was over met name de passagiers die door moesten vliegen naar andere luchthavens. De kern daarvan was dat dit lastig zou worden in verband met de naderende kerstvakantie. Oplossing: deze passagiers op een rechtstreekse vlucht zetten. Als snelle beslissers konden we zo rechtstreeks met Baltic Air naar Riga vliegen. Deze vlucht kwam trouwens ook met drie kwartier vertraging aan in Amsterdam. Er bleek bij vertrek uit Riga onvoldoende grondpersoneel voorhanden…. (zucht).

Uiteindelijk kwamen we dan toch rond onze oorspronkelijk voorziene aankomsttijd in Riga aan. Daar was het koud en zou het de dagen erna alleen maar kouder worden. De middagtemperatuur lag rond de -10, -12 graden Celsius (zonder dat dit trouwens van invloed was op het openbaar vervoer, dat reed gewoon op tijd, niks geen bevroren wissels of iets dergelijks). Gelukkig lag ons hotel in het oude centrum en was dit centrum vrij compact zodat we niet al te lange afstanden buiten lopend hoefden af te leggen. Op drie pleintjes waren kleine kerstmarkten ingericht. Hoewel we veel overeenkomsten zagen met Tallin en het wel kerstgezellig was, vonden we de beter bewaard gebleven binnenstad van de Estse hoofdstad mooier en hadden we Riga’s historische centrum binnen een dagje (ondanks de korte dag) wel gezien. De volgende ochtend brachten we eerst nog een bezoek aan het Riga Motor Museum (waar we wat Sovjet-klassiekers konden bewonderen en de Rolls die Breznjev ooit hoogstpersoonlijk in de prak had gereden (in originele gecrashte staat!)) en gingen we vervolgens naar de kustplaats Jurmala, op een half uurtje boemelen van Riga.

In Jurmala zal het in de zomer ongetwijfeld goed toeven zijn, maar nu was het er vooral koud. We kwamen er ook wat te laat aan omdat het Motor Museum in een verre Sovjet buitenwijk van Riga bleek te liggen, waardoor we daarvoor ook al lang in een stadsbus hadden moeten zitten. Wel was het bijzonder om over een volledig ondergesneeuwd strand te lopen en een kustlijn van ijs te zien. Na een uurtje wandelen hoopten we warmte te vinden in een van de luxe spahotels waar Jurmala om bekend staat. We telden omgerekend twaalf euro neer voor wat uiteindelijk een ordinair zwembad was. OK, het was gevuld met mineraal water en er was een sauna, maar met onze thermische badderervaringen in Japan en Boedapest hadden we duidelijk andere verwachtingen. Er blijkt dus een belangrijk verschil tussen mineraal badderen en thermisch badderen. Weer wat geleerd.

Met lichte maar gestage sneeuwval en een Siberisch windje werd het maandag nog kouder (gevoelstemperatuur -20). Dan blijken zes lagen kleding, thermo-ondergoed, twee mutsen en twee paar handschoenen nog niet afdoende. We besloten daarom de relatieve warmte van een ijshockeyhal op te zoeken. In de Riga Arena stond een wedstrijd uit de KHL (Kontinental Hockey League) op het programma, de Europese tegenhanger van de Noord-Amerikaanse profcompetitie NHL, met teams uit vooral Rusland, maar ook uit Kazachstan, Oekraïne, Slowakije, Tsjechië en dus Letland. Zoals gebruikelijk wanneer wij een sportwedstrijd in het buitenland bezoeken verliest de thuispartij. In het geval van Dinamo Riga was dat niet erg verrassend. De ploeg stond al voorlaatste in de Western Division en moest spelen tegen het altijd lastige Yugra Khanty-Mansiysk (wie kent ze niet, misschien doet de Letse naam een belletje rinkelen: Hantimansijskas Jugra). Ondanks een amper half gevulde arena (waar op een goede dag meer dan tienduizend man in passen) en de achterstand bleef de sfeer er bij het fanatieke deel van de aanhang echter goed in. Zelfs toen het vlak voor tijd 1-3 werd bleven ze er lustig op los trommelen en met de Dinamo-vlaggen zwaaien.

Dezelfde dag hebben we ons nog overgegeven aan een ander Lets instituut: eten bij een Lido restaurant. We kozen voor de grootste van het land (duizend zitplaatsen) aan de rand van Riga, met onder meer een ijsbaan en tal van kermisachtige attracties, waar ondanks de ijzige vrieskou knabbel en babbel op een buitenpodium vrolijk een dansvoorstelling gaven. Het eten was buffetstijl: uit het enorme aanbod van gerechten dat staat te pruttelen aanwijzen wat je wilt hebben, eindeloos combineren, afrekenen en eten maar. Veel en betaalbaar. Ondanks de kerstdagen waren de meeste restaurants vrij rustig, maar hier was het stervensdruk. Eerste kerstdag boemelden we in ruim een uur naar Sigulda, dat bekend staat om het Turaidakasteel. Dat bleek een beetje een anticlimax van onze laatste dag in Letland. Het stelde (vonden wij) niet zoveel voor. Terug in Riga was het inmiddels als een dolle gaan dooien. Het gevolg: gladde trottoirs en vallende hompen ijs en sneeuw van de daken. Je wist nooit of het gevaar van onder je voeten (er wordt weinig gestrooid) of van boven kwam. Maar we hebben het overleefd, al werd Roel nog wel even geschampt door zo’n blok sneeuw/ijs.

Vanmorgen zijn we met een bus van SimpleExpress (een hele mooie gele) in 3,5 uur van Riga naar Vilnius gereden. Ook hier dooit het flink. Ons onderkomen zit nu niet strak in het centrum. Dat blijkt in de huidige condities toch een tikkie nadelig. Volgens de hotelbeschrijving is het acht minuten lopen naar het centrum, maar glibberend en glijdend duurt dat toch wat langer. We vragen ons echter toch af hoe het kan dat die Letten en Litouwers zich ogenschijnlijk zo makkelijk voortbewegen. Hebben ze een ander soort zolen onder hun schoenen of hebben ze hun wandeltechniek aangepast? Misschien komen we dat de komende dagen nog te weten.

Groetjes,
Eugénie en Roel