Bolivia: afdalen van 'World's most dangerous road'
Door: roel en eugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
23 Oktober 2015 | Bolivia, Potosí
Hola amigos y amigas,
Wat is enger: de 'World's most dangerous road' afdalen op een mountainbike of in een busje? Eugénie vindt het eerste, Roel het tweede, want in een busje merk je pas hoe smal de weg is die in de loop der jaren veel mensen het leven heeft gekost. Gemiddeld verdwenen er jaarlijks 26 voertuigen over de rand tot in 2007 een nieuwe (en veiliger) weg werd geopend. Sindsdien wordt de weg vooral gebruikt om per mountainbike af te dalen. Dat levert gemiddeld ook weer twee doden per jaar op, met name door roekeloos afdalen maar soms ook door ondeugdelijk materiaal.
Om die laatste reden waren we aanvankelijk van plan met de duurste en door velen hooggewaardeerde aanbieder mee te gaan, maar uiteindelijk hebben we toch gekozen voor een aanbieder – met de toepasselijke naam No Fear – die de helft goedkoper was. Voor Eugénie maakte het niet uit. Zij zag het sowieso niet zitten om naar beneden te fietsen en koos ervoor om in het volgbusje mee te gaan. Dat bleek soms ook best eng: De weg is maar iets meer dan drie meter breed (maar soms ook smaller) en de afgronden zijn wel tot 600 meter diep. Roel vond het op de fiets allemaal wel meevallen. Soms ging het hem juist te langzaam, maar ja, je moest achter de gids blijven. En zo kon je af en toe toch ook nog even een blik werpen op het mooie berglandschap (want dat zou je haast vergeten).
De totale afdaling is zo'n 64 kilometer en begint op 4.700 meter hoogte op een uurtje rijden buiten de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Na wat oefenen met de fiets (die al wat betere tijden had gekend, maar de remmen werkten wel goed) werd eerst 21 km afgedaald op een asfaltweg. Konden we lekker snelheid maken. Daarna werden de fietsen op het busje geladen om weer een stukje omhoog te rijden en naar het startpunt van de ‘World’s most dangerous road’ te gaan. Vanaf daar was het ruim veertig kilometer rotsig en stoffig afdalen.
De gevaarlijkste stukken in het traject lagen in het begin en de twee gidsen zorgden ervoor dat we hier niet te hard naar beneden konden. In het tweede, bredere gedeelte mocht meer op snelheid worden gedaald. Op die stukken was Roel de enige die de voorop rijdende gids enigszins kon volgen (parkoerskennis van de gids zullen we maar denken….). De afdaling eindigde in het kleine dorpje Yolosa op 1.200 meter, waar het voor de verandering eens lekker tropisch warm was. Ondanks twee keer pech (lekke band en gebroken versnellingskabel) kwam Roel zonder kleerscheuren beneden en is hij nu de trotse bezitter van een 'Death Road Survivor' t-shirt. Vanaf het eindpunt was het weer drie uur terug rijden naar La Paz.
La Paz vonden we verder niet zo’n bijzondere stad. Echte topbezienswaardigheden zijn er niet, wel is de ligging spectaculair. La Paz is op 3.660 meter de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, maar dat is de hoogte van het oude centrum dat ligt in een dal. In de loop der eeuwen is de stad tegen de omliggende bergwanden op gebouwd. Dat betekent veel steile straten hebben we gemerkt. Voor automobilisten zijn twee zaken essentieel: goede remmen en de hellingproef goed kunnen beheersen. Een groot deel van de stad (El Alto) ligt op meer dan 4.100 meter hoogte op de Altiplano. Deze dertig jaar geleden stadswijk telt inmiddels ruim 900.000 inwoners.
We zijn dagelijks op en neer geweest (voor de mountainbiketrip, met de kabelbaan die het centrum met El Alto verbindt en voor een bezoekje aan het cholita worstelen) en elke keer weer was de aanblik van al die huizen tegen de bergwanden indrukwekkend. Cholita worstelen is trouwens typisch iets van La Paz. Cholitas zijn vrouwen van de oorspronkelijke bevolkingsgroepen die gekleed in hun typerende kleding elkaar in de ring bevechten volgens het principe van het WWF-worstelen: pure show dus in plaats van echt worstelen. Er deden trouwens meer mannen dan vrouwen mee, maar dat terzijde. Het was een tikkie amateuristisch maar wel grappig om eens te zien.
Vanuit La Paz zijn we naar Sucre gegaan, volgens de Boliviaanse grondwet de hoofdstad van het land, maar de regering zetelt in La Paz. We konden er op twee manieren heen: met een nachtbus 14-16 uur over slechte wegen hobbelen voor 10-15 euro of voor 62 euro in 45 minuten vliegen. Hmmm, lastige keuze. Niet dus: vliegen. Omdat La Paz El Alto Airport zo hoog ligt was een extra lange aanloop nodig om van de grond te komen, maar eenmaal in de lucht kon langzaam worden afgedaald naar Sucre, dat op ‘slechts’ 2.750 meter hoogte ligt.
Dat was te merken aan het weer: heerlijk warm en eigenlijk voor het eerst tijdens onze trip hoefden we in de eerste uren na zonsondergang geen jasje (of twee) aan te trekken. Niet dat we te klagen hebben hoor. We hebben de nodige kleren meegenomen voor koud weer, maar tot nu toe valt de kou reuze mee en hebben we de afgelopen drie weken vooral veel zon gezien, terwijl we in de overgang van het droge naar het natte seizoen zouden moeten zitten. Eergisteren hebben we wel een serieuze onweersbui gehad, waarbij het flink spookte en zelfs hagelde, maar dat is het dan ook.
Sucre is net als Groningen een studentenstad en dat was te merken ook. Hoewel de stad geen uitgesproken bijzondere bezienswaardigheden heeft – de kleur wit is wel overheersend aanwezig – was het een prettige stad om te verblijven: lekker klimaat, niet te veel hoogteverschillen (tot vreugde van Eugénie), niet supertoeristisch en lekker levendig. Helaas voor Eugénie was ze een middagje wat minder fit en lag ze liever op bed dan rond te wandelen. Gelukkig hadden we in Sucre ruim de tijd en hoefde ze niets te missen. Voor het eerst hadden we er ook een heus avondprogramma met dansen uit verschillende delen van Bolivia. Was wel aardig, maar na twee uur hadden we het wel gezien.
Vandaag zijn we in drie uurtjes met de bus naar Potosi gereden. De stad dankt haar faam aan de Cerro Rico, een berg aan de rand van de stad waarin al sinds het midden van de zestiende eeuw zilver wordt gewonnen. De Spanjaarden spekten er hun staatskas mee tijdens bijna drie eeuwen koloniale overheersing. Dit ging ten koste van acht miljoen doden onder de inheemse bevolking en Afrikaanse slaven. Nog altijd werken er 15.000 mijnwerkers die als gevolg van silicose vaak niet ouder worden dan een jaar of 45.
Je kan tourtjes maken door de mijnen, maar dat hebben wij maar niet gedaan; het is al moeilijk genoeg ademen op deze hoogte (we zitten weer bovende 4.000 meter hoogte). We hebben wat door de stad gewandeld met veel koloniale kerken en hebben de munterij bezocht waar de Spanjaarden hun zilveren munten lieten slaan die vervolgens naar de oude wereld werden verscheept (om soms te worden onderschept door derden, zoals Piet Hein bijvoorbeeld).
Morgen rijden we door naar Uyuni, waar we een driedaagse tour gaan maken over onder meer de grootste zoutvlakte ter wereld. We verwachten er enorm veel van. In een volgende bericht laten we weten of die verwachtingen zijn ingelost. Op Facebook en Instagram (takeusanywhere) zijn weer foto’s te vinden en ook een video met een kort stukje van de ‘World’s most dangerous road’.
Ciao,
Eugénie en Roel
Wat is enger: de 'World's most dangerous road' afdalen op een mountainbike of in een busje? Eugénie vindt het eerste, Roel het tweede, want in een busje merk je pas hoe smal de weg is die in de loop der jaren veel mensen het leven heeft gekost. Gemiddeld verdwenen er jaarlijks 26 voertuigen over de rand tot in 2007 een nieuwe (en veiliger) weg werd geopend. Sindsdien wordt de weg vooral gebruikt om per mountainbike af te dalen. Dat levert gemiddeld ook weer twee doden per jaar op, met name door roekeloos afdalen maar soms ook door ondeugdelijk materiaal.
Om die laatste reden waren we aanvankelijk van plan met de duurste en door velen hooggewaardeerde aanbieder mee te gaan, maar uiteindelijk hebben we toch gekozen voor een aanbieder – met de toepasselijke naam No Fear – die de helft goedkoper was. Voor Eugénie maakte het niet uit. Zij zag het sowieso niet zitten om naar beneden te fietsen en koos ervoor om in het volgbusje mee te gaan. Dat bleek soms ook best eng: De weg is maar iets meer dan drie meter breed (maar soms ook smaller) en de afgronden zijn wel tot 600 meter diep. Roel vond het op de fiets allemaal wel meevallen. Soms ging het hem juist te langzaam, maar ja, je moest achter de gids blijven. En zo kon je af en toe toch ook nog even een blik werpen op het mooie berglandschap (want dat zou je haast vergeten).
De totale afdaling is zo'n 64 kilometer en begint op 4.700 meter hoogte op een uurtje rijden buiten de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Na wat oefenen met de fiets (die al wat betere tijden had gekend, maar de remmen werkten wel goed) werd eerst 21 km afgedaald op een asfaltweg. Konden we lekker snelheid maken. Daarna werden de fietsen op het busje geladen om weer een stukje omhoog te rijden en naar het startpunt van de ‘World’s most dangerous road’ te gaan. Vanaf daar was het ruim veertig kilometer rotsig en stoffig afdalen.
De gevaarlijkste stukken in het traject lagen in het begin en de twee gidsen zorgden ervoor dat we hier niet te hard naar beneden konden. In het tweede, bredere gedeelte mocht meer op snelheid worden gedaald. Op die stukken was Roel de enige die de voorop rijdende gids enigszins kon volgen (parkoerskennis van de gids zullen we maar denken….). De afdaling eindigde in het kleine dorpje Yolosa op 1.200 meter, waar het voor de verandering eens lekker tropisch warm was. Ondanks twee keer pech (lekke band en gebroken versnellingskabel) kwam Roel zonder kleerscheuren beneden en is hij nu de trotse bezitter van een 'Death Road Survivor' t-shirt. Vanaf het eindpunt was het weer drie uur terug rijden naar La Paz.
La Paz vonden we verder niet zo’n bijzondere stad. Echte topbezienswaardigheden zijn er niet, wel is de ligging spectaculair. La Paz is op 3.660 meter de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, maar dat is de hoogte van het oude centrum dat ligt in een dal. In de loop der eeuwen is de stad tegen de omliggende bergwanden op gebouwd. Dat betekent veel steile straten hebben we gemerkt. Voor automobilisten zijn twee zaken essentieel: goede remmen en de hellingproef goed kunnen beheersen. Een groot deel van de stad (El Alto) ligt op meer dan 4.100 meter hoogte op de Altiplano. Deze dertig jaar geleden stadswijk telt inmiddels ruim 900.000 inwoners.
We zijn dagelijks op en neer geweest (voor de mountainbiketrip, met de kabelbaan die het centrum met El Alto verbindt en voor een bezoekje aan het cholita worstelen) en elke keer weer was de aanblik van al die huizen tegen de bergwanden indrukwekkend. Cholita worstelen is trouwens typisch iets van La Paz. Cholitas zijn vrouwen van de oorspronkelijke bevolkingsgroepen die gekleed in hun typerende kleding elkaar in de ring bevechten volgens het principe van het WWF-worstelen: pure show dus in plaats van echt worstelen. Er deden trouwens meer mannen dan vrouwen mee, maar dat terzijde. Het was een tikkie amateuristisch maar wel grappig om eens te zien.
Vanuit La Paz zijn we naar Sucre gegaan, volgens de Boliviaanse grondwet de hoofdstad van het land, maar de regering zetelt in La Paz. We konden er op twee manieren heen: met een nachtbus 14-16 uur over slechte wegen hobbelen voor 10-15 euro of voor 62 euro in 45 minuten vliegen. Hmmm, lastige keuze. Niet dus: vliegen. Omdat La Paz El Alto Airport zo hoog ligt was een extra lange aanloop nodig om van de grond te komen, maar eenmaal in de lucht kon langzaam worden afgedaald naar Sucre, dat op ‘slechts’ 2.750 meter hoogte ligt.
Dat was te merken aan het weer: heerlijk warm en eigenlijk voor het eerst tijdens onze trip hoefden we in de eerste uren na zonsondergang geen jasje (of twee) aan te trekken. Niet dat we te klagen hebben hoor. We hebben de nodige kleren meegenomen voor koud weer, maar tot nu toe valt de kou reuze mee en hebben we de afgelopen drie weken vooral veel zon gezien, terwijl we in de overgang van het droge naar het natte seizoen zouden moeten zitten. Eergisteren hebben we wel een serieuze onweersbui gehad, waarbij het flink spookte en zelfs hagelde, maar dat is het dan ook.
Sucre is net als Groningen een studentenstad en dat was te merken ook. Hoewel de stad geen uitgesproken bijzondere bezienswaardigheden heeft – de kleur wit is wel overheersend aanwezig – was het een prettige stad om te verblijven: lekker klimaat, niet te veel hoogteverschillen (tot vreugde van Eugénie), niet supertoeristisch en lekker levendig. Helaas voor Eugénie was ze een middagje wat minder fit en lag ze liever op bed dan rond te wandelen. Gelukkig hadden we in Sucre ruim de tijd en hoefde ze niets te missen. Voor het eerst hadden we er ook een heus avondprogramma met dansen uit verschillende delen van Bolivia. Was wel aardig, maar na twee uur hadden we het wel gezien.
Vandaag zijn we in drie uurtjes met de bus naar Potosi gereden. De stad dankt haar faam aan de Cerro Rico, een berg aan de rand van de stad waarin al sinds het midden van de zestiende eeuw zilver wordt gewonnen. De Spanjaarden spekten er hun staatskas mee tijdens bijna drie eeuwen koloniale overheersing. Dit ging ten koste van acht miljoen doden onder de inheemse bevolking en Afrikaanse slaven. Nog altijd werken er 15.000 mijnwerkers die als gevolg van silicose vaak niet ouder worden dan een jaar of 45.
Je kan tourtjes maken door de mijnen, maar dat hebben wij maar niet gedaan; het is al moeilijk genoeg ademen op deze hoogte (we zitten weer bovende 4.000 meter hoogte). We hebben wat door de stad gewandeld met veel koloniale kerken en hebben de munterij bezocht waar de Spanjaarden hun zilveren munten lieten slaan die vervolgens naar de oude wereld werden verscheept (om soms te worden onderschept door derden, zoals Piet Hein bijvoorbeeld).
Morgen rijden we door naar Uyuni, waar we een driedaagse tour gaan maken over onder meer de grootste zoutvlakte ter wereld. We verwachten er enorm veel van. In een volgende bericht laten we weten of die verwachtingen zijn ingelost. Op Facebook en Instagram (takeusanywhere) zijn weer foto’s te vinden en ook een video met een kort stukje van de ‘World’s most dangerous road’.
Ciao,
Eugénie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
