Eindelijk Machu Picchu
Door: Roel en Eugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
09 Oktober 2015 | Peru, Cuzco
Hola amigas y amigos,
Eergisteren was het eindelijk zover. Na jarenlang stevig op nummer 1 van onze bucket list te hebben gestaan zijn we in Machu Picchu geweest. We kenden de foto’s en hadden de verhalen gelezen. Kort gezegd komt het erop neer dat er eigenlijk weinig bekend is over de geschiedenis van deze Inca-stad die verscholen ligt in de Andes en ook nooit door de Spaanse conquistadores is gevonden. Pas een eeuw geleden werd het herontdekt. Naar de positie van de stad op strategisch en religieus gebied is het nog steeds gissen en waarom en wanneer de Inca’s de stad verlaten hebben is eveneens onbekend.
Nu is het de grootste toeristische trekpleister van Peru, maar wel een met een beperking. Dagelijks worden slechts 2.500 mensen tot de stad toegelaten en de voornaamste manier om er te komen is een veel te dure trein naar het toeristengetto Aguas Calientes (waarbij je dan weer wel door een hele mooie omgeving rijdt). Of je moet een van de (ook al prijzige) trekkings doen die bij Machu Picchu eindigen, waaronder de befaamde vierdaagse Inca-trail. Wij hadden een tweedaagse Inca-trail willen lopen waarbij je alleen het laatste stukje volgt, maar kwamen er drie maanden geleden achter dat deze meetelt voor de slechts 500 dagelijkse permits die voor de Inca-trail worden afgegeven. En die waren toen al tot begin november vergeven. Pech dus.
In reisgidsen en reisfora hadden we gelezen dat het verstandig was om vroeg op te staan en een van de eerste bussen te pakken die je van Aguas Calientes naar Machu Picchu brengen. Dat werd dus half vijf ’s ochtends uit de veren, want de eerste bus zou om half zes vertrekken. Toen we om kwart over vijf bij de bushalte aankwamen stond er echter al een enorm lange wachtrij, maar gelukkig vertrokken de bussen vlot achter elkaar en waren we veertig minuten later onderweg naar boven. Ook daar was het weer druk bij de entree. Hoezo, rustig in de vroege ochtenduren…
Eenmaal binnen hebben we op een van de eeuwenoude Inca-terrassen een mooi plekje gezocht met het iconische uitzicht dat iedereen wel van Machu Picchu kent. Indrukwekkend. Na een half uurtje dreven echter mist en wolken binnen. Anderhalf uur lang werd slechts af en toe een tipje van de sluier opgelicht en was een glimp van de stad zichtbaar, wat wel iets mysterieus had. Daarna brandde de zon de wolken langzaam maar zeker weg en werd het ook behoorlijk warm.
Toch kon je beter een lange broek aanhebben, want Machu Picchu wordt bevolkt door vervelende zandvliegjes. Zelf hebben we nu ondanks royaal smeren met Off (de latino versie van Deet) jeukende bultjes op armen en handen (en Eugenie twee lelijke beten op de benen), maar we zagen ook mensen in shorts rondwandelen met een compleet slagveld op hun benen. Dat maakt zo’n bezoek toch minder aangenaam lijkt ons, al voelden we ons aan het eind van de dag met een giftige cocktail van zweet, Off en factor 50 zonnebrand op armen, nek en gezicht ook niet echt fris meer.
De hele dag hebben we door het complex gezworven (dat overigens minder groot is dan je zou denken), maar de uurtjes zitten met een uitzicht van op afstand waren toch het meest aangenaam. Ook zijn we nog naar de Sun Gate gelopen. Dit is het punt waar de wandelaars op de Inca-trail voor het eerst Machu Picchu in de diepte zien liggen. Eugenie vond deze wandeling op zich meer dan genoeg. Aan het eind van de middag (toen het eindelijk ook wat minder druk was in Machu Picchu) konden we een ervaring rijker beginnen aan de terugtocht naar Cusco - bus naar beneden naar Aguas Calientes, trein naar Ollantaytambo, minibus naar Cusco – waar we om half elf ’s avonds bij ons guesthouse arriveerden.
Voorafgaand aan Machu Picchu hebben we trouwens twee nachten in het dorpje Ollantaytambo verbleven. Ook hier gave ruines tegen de bergen aangebouwd aan weerszijden van het dorp, die achteraf toch vooral een voorafje bleken voor Machu Picchu. Maar het was prettig toeven in het dorpje dat sinds de Spaanse koloniale tijd nauwelijks veranderd leek te zijn en waar we in een guesthouse verbleven met uitzicht op de ruines. We hebben er ook nog een ‘community tour’ gedaan bij een lokale NGO. We hoopten wat meer te zien van het leven in een kleine Andes-gemeenschap, maar dat viel een beetje tegen. De nadruk lag vooral op de weefkunst van de dames (mooi hoor), waardoor het meer op een verkooptour leek. We troosten ons maar met de gedachte dat de hoge tourprijs deels ten goede komt aan de lokale gemeenschap.
We bevinden ons nu in Cusco, de voormalige hoofdstad van het Inca-rijk en nu de toeristische hoofdstad van Peru (en misschien wel heel Zuid-Amerika). Daarover meer in een volgend bericht. Kijk intussen ook op Facebook en Instagram (@takeusanywhere) voor foto’s en enkele (heel) korte filmpjes.
Haste luego,
Eugenie en Roel
Eergisteren was het eindelijk zover. Na jarenlang stevig op nummer 1 van onze bucket list te hebben gestaan zijn we in Machu Picchu geweest. We kenden de foto’s en hadden de verhalen gelezen. Kort gezegd komt het erop neer dat er eigenlijk weinig bekend is over de geschiedenis van deze Inca-stad die verscholen ligt in de Andes en ook nooit door de Spaanse conquistadores is gevonden. Pas een eeuw geleden werd het herontdekt. Naar de positie van de stad op strategisch en religieus gebied is het nog steeds gissen en waarom en wanneer de Inca’s de stad verlaten hebben is eveneens onbekend.
Nu is het de grootste toeristische trekpleister van Peru, maar wel een met een beperking. Dagelijks worden slechts 2.500 mensen tot de stad toegelaten en de voornaamste manier om er te komen is een veel te dure trein naar het toeristengetto Aguas Calientes (waarbij je dan weer wel door een hele mooie omgeving rijdt). Of je moet een van de (ook al prijzige) trekkings doen die bij Machu Picchu eindigen, waaronder de befaamde vierdaagse Inca-trail. Wij hadden een tweedaagse Inca-trail willen lopen waarbij je alleen het laatste stukje volgt, maar kwamen er drie maanden geleden achter dat deze meetelt voor de slechts 500 dagelijkse permits die voor de Inca-trail worden afgegeven. En die waren toen al tot begin november vergeven. Pech dus.
In reisgidsen en reisfora hadden we gelezen dat het verstandig was om vroeg op te staan en een van de eerste bussen te pakken die je van Aguas Calientes naar Machu Picchu brengen. Dat werd dus half vijf ’s ochtends uit de veren, want de eerste bus zou om half zes vertrekken. Toen we om kwart over vijf bij de bushalte aankwamen stond er echter al een enorm lange wachtrij, maar gelukkig vertrokken de bussen vlot achter elkaar en waren we veertig minuten later onderweg naar boven. Ook daar was het weer druk bij de entree. Hoezo, rustig in de vroege ochtenduren…
Eenmaal binnen hebben we op een van de eeuwenoude Inca-terrassen een mooi plekje gezocht met het iconische uitzicht dat iedereen wel van Machu Picchu kent. Indrukwekkend. Na een half uurtje dreven echter mist en wolken binnen. Anderhalf uur lang werd slechts af en toe een tipje van de sluier opgelicht en was een glimp van de stad zichtbaar, wat wel iets mysterieus had. Daarna brandde de zon de wolken langzaam maar zeker weg en werd het ook behoorlijk warm.
Toch kon je beter een lange broek aanhebben, want Machu Picchu wordt bevolkt door vervelende zandvliegjes. Zelf hebben we nu ondanks royaal smeren met Off (de latino versie van Deet) jeukende bultjes op armen en handen (en Eugenie twee lelijke beten op de benen), maar we zagen ook mensen in shorts rondwandelen met een compleet slagveld op hun benen. Dat maakt zo’n bezoek toch minder aangenaam lijkt ons, al voelden we ons aan het eind van de dag met een giftige cocktail van zweet, Off en factor 50 zonnebrand op armen, nek en gezicht ook niet echt fris meer.
De hele dag hebben we door het complex gezworven (dat overigens minder groot is dan je zou denken), maar de uurtjes zitten met een uitzicht van op afstand waren toch het meest aangenaam. Ook zijn we nog naar de Sun Gate gelopen. Dit is het punt waar de wandelaars op de Inca-trail voor het eerst Machu Picchu in de diepte zien liggen. Eugenie vond deze wandeling op zich meer dan genoeg. Aan het eind van de middag (toen het eindelijk ook wat minder druk was in Machu Picchu) konden we een ervaring rijker beginnen aan de terugtocht naar Cusco - bus naar beneden naar Aguas Calientes, trein naar Ollantaytambo, minibus naar Cusco – waar we om half elf ’s avonds bij ons guesthouse arriveerden.
Voorafgaand aan Machu Picchu hebben we trouwens twee nachten in het dorpje Ollantaytambo verbleven. Ook hier gave ruines tegen de bergen aangebouwd aan weerszijden van het dorp, die achteraf toch vooral een voorafje bleken voor Machu Picchu. Maar het was prettig toeven in het dorpje dat sinds de Spaanse koloniale tijd nauwelijks veranderd leek te zijn en waar we in een guesthouse verbleven met uitzicht op de ruines. We hebben er ook nog een ‘community tour’ gedaan bij een lokale NGO. We hoopten wat meer te zien van het leven in een kleine Andes-gemeenschap, maar dat viel een beetje tegen. De nadruk lag vooral op de weefkunst van de dames (mooi hoor), waardoor het meer op een verkooptour leek. We troosten ons maar met de gedachte dat de hoge tourprijs deels ten goede komt aan de lokale gemeenschap.
We bevinden ons nu in Cusco, de voormalige hoofdstad van het Inca-rijk en nu de toeristische hoofdstad van Peru (en misschien wel heel Zuid-Amerika). Daarover meer in een volgend bericht. Kijk intussen ook op Facebook en Instagram (@takeusanywhere) voor foto’s en enkele (heel) korte filmpjes.
Haste luego,
Eugenie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
