Boedha's en paya's
Door: roeleneugenie
Blijf op de hoogte en volg Roel en Eugenie
28 November 2014 | Myanmar, Pagan
Mingalaba,
We zijn inmiddels alweer ruim een week verder, maar nu melden we ons dan weer. De avond dat een tussenrapportage stond gepland was de vaste auteur uitgeschakeld door een knallende koppijn na een voor hem ietwat ongemakkelijke minibusrit van zes uur, daarna hadden we het te druk/geen fut om nog een berichtje te doen. Er was de afgelopen dagen ook zoveel te zien.
We verlieten jullie in Mandalay, van waar we met een deeltaxi naar Pyin Oo Lwin reisden; gezellig op de achterbank met een nieuwsgierige en praatgrage oudere Russische dame - 'from Vladivostok' (het accent mag je er zelf bij bedenken). Pyin Oo Lwin is een voormalig Brits 'hill station' dat vooral bekend is om z'n botanische tuin. Op redelijk krakkemikkige fietsen hebben we het plaatsje verkend en na afloop konden we concluderen (mede op basis van eerdere ervaringen met beide fenomenen) dat Britse 'hill stations' en botanische tuinen niet aan ons besteed zijn.
In Mandalay en Pyin Oo Lwin hadden we - zoals werd aanbevolen - al geprobeerd kaartjes te bemachtigen voor de trein naar het nog verder naar het noordoosten gelegen Hsipaw, maar uiteindelijk konden we deze pas op de ochtend van vertrek kopen. We waren vroeg aanwezig om voor de lieve som van ruim twee euro de trotse bezitter te worden van upper class zitplaatsen (in een rijtuig dat ter plekke na vele jaren van inactiviteit uit de mottenbalen leek te zijn gerukt) aan de gewilde linkerzijde omdat deze het beste uitzicht bieden tijdens de passage van de ruim honderd jaar oude Gokteik brug, nog altijd één van de hoogste stalen spoorbruggen ter wereld. Zonder veiligheidsrandjes reed de trein stapvoets over de brug. Dat was maar goed ook, want de rest van de zeven uur durende rit hotste en botste de trein alle kanten op.
Hsipaw is een klein stadje op 700 meter hoogte dat nog een beetje buiten de vaste toeristenroutes in Myanmar ligt. Voor veel mensen vormt het de uitvalsbasis voor korte treks door de omliggende heuvels en hill tribe dorpjes. Omdat Eugénie wat last van haar maag had besloten we af te zien van een tweedaagse trekking en in plaats daarvan op eigen gelegenheid wat in de (vlakke) omgeving te fietsen en te wandelen. Dat was wel even lekker zo op het platteland. We hadden na afloop niet het gevoel iets te hebben gemist en het was ook wel even lekker relaxed na de eerste drukke dagen in Mandalay, waar we met de eerder genoemde hoofdpijn minibus weer terugkeerden.
Want daar hadden we voor de volgende ochtend om zeven uur een auto met chauffeur besproken om ons naar de stad Monywa te brengen en op weg daar naartoe een aantal sights te bezoeken. Het kostte een lieve duit - 100 dollar - maar het leek ons de meest praktische manier om dit aan te pakken. Myanmar is nog niet zo van de tourtjes voor backpackers. Het werd een dagje van de Boeddha superlatieven; van de naar men zegt grootste staande Boeddha ter wereld (130 meter hoog) tot en met de tempel met wellicht de meeste Boeddha-beelden ter wereld (volgens de overlevering 5.823.631, we hebben het niet nageteld). De grootste staande Boeddha (uit 2008) maakt deel uit van Bodhi Tataung, wat vrij vertaald 1000 Boeddha's betekent. In de omgeving stonden de meeste - al dan niet voorzien van parasol - keurig in het gelid opgesteld in het groen; Boeddha-beelden zo ver het oog reikte. Aan de voet van onze Boeddha-reus lag bovendien een liggende Boeddha van 93 meter lengte neergevleid. Je moet het zien om het te kunnen geloven. De staande Boeddha kon van binnen ook beklommen worden. Na een tiental etages met kommer en kwel voor degenen die van het rechte pad afwijken, leidden de volgende veertien etages steeds dichter naar het nirvana. Vanaf de 24ste etage was het nog een werk in uitvoering, maar volgens ons zaten we toen al bijna in het hoofd. De volgende carnavaleske trekpleister was Thanboddhay Paya, een veelkleurige Disney-variant van een Boeddhistische tempel met dus een ontelbaar aantal Boeddha-afbeeldingen. Ook hier geldt weer: je moet het gezien hebben om het te geloven. We sloten de dag af met wat old school Boeddha-geweld: Hpo Win Daung, in ondiepe grotten en nissen uitgehouwen en geschilderde Boeddha-afbeeldingen daterend uit de veertiende tot achttiende eeuw. Ook weer bijzonder. Al met al was het een enerverend dagje met Mr. B.
Vervolgens zetten we onze reis weer budget voort door voor twee euro de lokale bus te nemen voor de vier uurtjes rijden naar Bagan. De kwaliteit van de bus viel mee (op het hele busstation oogde het wagenpark sowieso behoorlijk modern), waardoor we 's middags al fris en fruitig per fiets de eerste verkenningen van Bagan konden doen. Bagan beslaat een uitgebreid gebied met ten minste 3.300 sites, met name bakstenen pagodes die vooral in de elfde tot en met de dertiende eeuw werden gebouwd om vervolgens in verval te raken. Circa 2.000 daarvan zijn sinds 1990 onder handen genomen. Wat je nu ziet zijn veelal slecht uitgevoerde restauraties en reconstructies. De individuele tempels zijn meestal - enkele uitzonderingen met onder meer eeuwenoude schilderingen daargelaten - niet heel bezienswaardig, maar het totaalbeeld van al die bouwwerken verspreid over de vlakte is een indrukwekkend gezicht.
Na onze eerste verkenning per fiets zijn we - op sterk aandringen van Eugénie - twee dagen per e-bike (ondanks de naam meer een soort scooter dan een elektrische fiets) door het gebied gecrosst. Tweemaal deden we een zonsondergang, eenmaal stonden we om vijf uur op (gaap) voor de zonsopkomst. De drukte viel ons hier trouwens mee. Vooraf hadden we gelezen dat Bagan al in de greep van het massatoerisme zou zijn. Ja, er waren veel toergroepen (opvallend vaak Fransen) en ja bij elke site van enige importantie vond je souvenirsverkopers (we zijn één keer gezwicht), maar zelden waren we tegelijk met een toergroep bij een tempel, paya of zedi. Alleen tijdens de zonsondergang op de populaire Shwesandaw Paya was het echt tourist central. Meestal waren er echter hooguit een paar andere mensen. Bagan is zo uitgestrekt dat je mekaar makkelijk kunt ontlopen. Maar na twee dagen (en nog meer Boeddha-beelden) hebben we het hier ook wel gezien. Op naar Inle Lake (wat ook heel toeristisch zou moeten zijn).
Te ta, Eugénie en Roel
We zijn inmiddels alweer ruim een week verder, maar nu melden we ons dan weer. De avond dat een tussenrapportage stond gepland was de vaste auteur uitgeschakeld door een knallende koppijn na een voor hem ietwat ongemakkelijke minibusrit van zes uur, daarna hadden we het te druk/geen fut om nog een berichtje te doen. Er was de afgelopen dagen ook zoveel te zien.
We verlieten jullie in Mandalay, van waar we met een deeltaxi naar Pyin Oo Lwin reisden; gezellig op de achterbank met een nieuwsgierige en praatgrage oudere Russische dame - 'from Vladivostok' (het accent mag je er zelf bij bedenken). Pyin Oo Lwin is een voormalig Brits 'hill station' dat vooral bekend is om z'n botanische tuin. Op redelijk krakkemikkige fietsen hebben we het plaatsje verkend en na afloop konden we concluderen (mede op basis van eerdere ervaringen met beide fenomenen) dat Britse 'hill stations' en botanische tuinen niet aan ons besteed zijn.
In Mandalay en Pyin Oo Lwin hadden we - zoals werd aanbevolen - al geprobeerd kaartjes te bemachtigen voor de trein naar het nog verder naar het noordoosten gelegen Hsipaw, maar uiteindelijk konden we deze pas op de ochtend van vertrek kopen. We waren vroeg aanwezig om voor de lieve som van ruim twee euro de trotse bezitter te worden van upper class zitplaatsen (in een rijtuig dat ter plekke na vele jaren van inactiviteit uit de mottenbalen leek te zijn gerukt) aan de gewilde linkerzijde omdat deze het beste uitzicht bieden tijdens de passage van de ruim honderd jaar oude Gokteik brug, nog altijd één van de hoogste stalen spoorbruggen ter wereld. Zonder veiligheidsrandjes reed de trein stapvoets over de brug. Dat was maar goed ook, want de rest van de zeven uur durende rit hotste en botste de trein alle kanten op.
Hsipaw is een klein stadje op 700 meter hoogte dat nog een beetje buiten de vaste toeristenroutes in Myanmar ligt. Voor veel mensen vormt het de uitvalsbasis voor korte treks door de omliggende heuvels en hill tribe dorpjes. Omdat Eugénie wat last van haar maag had besloten we af te zien van een tweedaagse trekking en in plaats daarvan op eigen gelegenheid wat in de (vlakke) omgeving te fietsen en te wandelen. Dat was wel even lekker zo op het platteland. We hadden na afloop niet het gevoel iets te hebben gemist en het was ook wel even lekker relaxed na de eerste drukke dagen in Mandalay, waar we met de eerder genoemde hoofdpijn minibus weer terugkeerden.
Want daar hadden we voor de volgende ochtend om zeven uur een auto met chauffeur besproken om ons naar de stad Monywa te brengen en op weg daar naartoe een aantal sights te bezoeken. Het kostte een lieve duit - 100 dollar - maar het leek ons de meest praktische manier om dit aan te pakken. Myanmar is nog niet zo van de tourtjes voor backpackers. Het werd een dagje van de Boeddha superlatieven; van de naar men zegt grootste staande Boeddha ter wereld (130 meter hoog) tot en met de tempel met wellicht de meeste Boeddha-beelden ter wereld (volgens de overlevering 5.823.631, we hebben het niet nageteld). De grootste staande Boeddha (uit 2008) maakt deel uit van Bodhi Tataung, wat vrij vertaald 1000 Boeddha's betekent. In de omgeving stonden de meeste - al dan niet voorzien van parasol - keurig in het gelid opgesteld in het groen; Boeddha-beelden zo ver het oog reikte. Aan de voet van onze Boeddha-reus lag bovendien een liggende Boeddha van 93 meter lengte neergevleid. Je moet het zien om het te kunnen geloven. De staande Boeddha kon van binnen ook beklommen worden. Na een tiental etages met kommer en kwel voor degenen die van het rechte pad afwijken, leidden de volgende veertien etages steeds dichter naar het nirvana. Vanaf de 24ste etage was het nog een werk in uitvoering, maar volgens ons zaten we toen al bijna in het hoofd. De volgende carnavaleske trekpleister was Thanboddhay Paya, een veelkleurige Disney-variant van een Boeddhistische tempel met dus een ontelbaar aantal Boeddha-afbeeldingen. Ook hier geldt weer: je moet het gezien hebben om het te geloven. We sloten de dag af met wat old school Boeddha-geweld: Hpo Win Daung, in ondiepe grotten en nissen uitgehouwen en geschilderde Boeddha-afbeeldingen daterend uit de veertiende tot achttiende eeuw. Ook weer bijzonder. Al met al was het een enerverend dagje met Mr. B.
Vervolgens zetten we onze reis weer budget voort door voor twee euro de lokale bus te nemen voor de vier uurtjes rijden naar Bagan. De kwaliteit van de bus viel mee (op het hele busstation oogde het wagenpark sowieso behoorlijk modern), waardoor we 's middags al fris en fruitig per fiets de eerste verkenningen van Bagan konden doen. Bagan beslaat een uitgebreid gebied met ten minste 3.300 sites, met name bakstenen pagodes die vooral in de elfde tot en met de dertiende eeuw werden gebouwd om vervolgens in verval te raken. Circa 2.000 daarvan zijn sinds 1990 onder handen genomen. Wat je nu ziet zijn veelal slecht uitgevoerde restauraties en reconstructies. De individuele tempels zijn meestal - enkele uitzonderingen met onder meer eeuwenoude schilderingen daargelaten - niet heel bezienswaardig, maar het totaalbeeld van al die bouwwerken verspreid over de vlakte is een indrukwekkend gezicht.
Na onze eerste verkenning per fiets zijn we - op sterk aandringen van Eugénie - twee dagen per e-bike (ondanks de naam meer een soort scooter dan een elektrische fiets) door het gebied gecrosst. Tweemaal deden we een zonsondergang, eenmaal stonden we om vijf uur op (gaap) voor de zonsopkomst. De drukte viel ons hier trouwens mee. Vooraf hadden we gelezen dat Bagan al in de greep van het massatoerisme zou zijn. Ja, er waren veel toergroepen (opvallend vaak Fransen) en ja bij elke site van enige importantie vond je souvenirsverkopers (we zijn één keer gezwicht), maar zelden waren we tegelijk met een toergroep bij een tempel, paya of zedi. Alleen tijdens de zonsondergang op de populaire Shwesandaw Paya was het echt tourist central. Meestal waren er echter hooguit een paar andere mensen. Bagan is zo uitgestrekt dat je mekaar makkelijk kunt ontlopen. Maar na twee dagen (en nog meer Boeddha-beelden) hebben we het hier ook wel gezien. Op naar Inle Lake (wat ook heel toeristisch zou moeten zijn).
Te ta, Eugénie en Roel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
