Mingalaba Mandalay

Mingalaba,

Eerder dan verwacht kunnen we een eerste berichtje uit Myanmar versturen. We zitten in een hotel waar de wifi redelijk functioneert en daar willen we dan meteen maar gebruik van maken om de eerste indrukken te delen. We zijn afgelopen zaterdag aangekomen in Mandalay na een overstap in Bangkok. We hadden bijna vijf uur overstaptijd, maar die konden goed worden ingevuld. Als passagiers van Bangkok Airways konden we gebruik maken van een lounge (ja, echt waar, voor economy passagiers) om op een loungebankje en onder het genot van een hapje en een drankje bij te komen van de eerste vliegreis van elf uur.

Ruim 24 uur na vertrek uit Groningen stonden we op Myanmarese (of hoe je dat ook zegt) bodem. Eerste actie: binnenlandse vliegtickets en een hotel voucher die we voor later in de reis bij een lokale agent hadden geboekt ophalen. Bij de counter op het vliegveld wist men echter van niets en werden we door verwezen naar het kantoor in de stad. Daar aangekomen was de reactie: maar die hebben we naar de counter op de luchthaven gestuurd. Afijn, een dag later is het dan toch bij ons hotel afgeleverd. Blijkt Roels naam verkeerd gespeld op één van de tickets. Is geen probleem, is ons nu verzekerd. Duimen maar dus.

Na deze wat gemankeerde start, hebben we onze draai inmiddels al aardig gevonden. De stad Mandalay - ruim 1,1 miljoen inwoners - zal geen attractiviteitsprijzen winnen, maar toch was er genoeg te zien en te doen om drie dagen te vullen. Met een eenvoudig genummerd stratenplan en zo plat als een pannenkoek leent Mandalay zich bij uitstek om met de fiets te verkennen. Dat hebben we dan ook gedaan met de gratis leenfiets van ons hotel. Al snel waren we erachter dat in het verkeer het recht van de brutaalste geldt, het maakt niet uit of je fietser of automobilist bent. Met Roel voorop als breekijzer hebben we dan ook nauwelijks hoeven remmen bij onze omzwervingen.

We hebben inmiddels al talloze paya's en zedi's (zoals stupa's hier worden genoemd) bezocht, een ontelbaar aantal Boeddha-beelden gezien (na vele Azië-trips roepen die nog zelden verwondering op), verschillende (teak) kloosters bewonderd en vele traptreden bestegen. En dat allemaal op blote voeten. Die sukkel van een Roel slaagde er daarbij in om in de eerste de beste tempel een teen zwaar te keuzen. Niet handig, vooral niet als je de 1.729 treden van Mandalay Hill blootsvoets moet bedwingen. Maar dan doen de nog ongetrainde voeten na afloop sowieso wel pijn.


Daarnaast hebben we met een taxi drie plekken ten zuiden van Mandalay bezocht: Inwa (waar onze paard en wagen een deel van de band verloor en we zweren dat de koetsier toch echt 'klapband' zei), Sagaing en Amarapura. In die laatste plaats bezochten we 's morgens een klooster tijdens etenstijd. Dat was een behoorlijk genante vertoning, waarbij de duizend monniken met hun etenskom tussen een haag van fotograferende toeristen in het gelid naar de etenszaal marcheerden. Kijken hoe de aapjes in de dierentuin gevoerd worden. Een groep Koreaanse toeristen vond het ook nog nodig om boven op elke etenskom schriften, pennen, t-shirts en snoep te leggen. Tja.

Aan het eind van de dag keerden we in Amarapura terug om de U-Bein brug bij zonsondergang te fotograferen. Deze langste teakhouten voetgangersbrug ter wereld is één van de bekendste beelden van Myanmar. Hier kon je ook zien dat sinds het land vier jaar geleden weer salonfãhig is geworden Myanmar tot een toeristenmagneet aan het uitgroeien is. We weten natuurlijk niet hoe het een paar jaar geleden was, maar op de meer toeristische punten zie je al veel souvenirs- en drankjesverkopers. Dat gold zeker ook op en rond de U-Bein brug, waar een paar megaboomboxen voor aanvullend vertier moesten zorgen. En met negentig procent toeristen op de brug tegenover tien procent locals was de couleur locale soms ook ver te zoeken. De kleur van de zonsondergang was trouwens wel gewoon heel mooi.

Tot slot hebben we nog een boottochtje gemaakt naar Mingun ten noorden van Mandalay. Naast een oogverblindend witte tempel en één van de grootste klokken ter wereld is vooral de aanzet tot wat de grootste stupa ter wereld moest worden de 'claim to fame' van deze plek. De megalomane vorst die het liet bouwen ging begin negentiende eeuw evenwel vroegtijdig dood en dus bleef het project steken bij de entree die in de rots was uitgehouwen. Een aardbeving kort daarna voegde voor extra dramatisch effect enkele scheuren toe. Het boottochtje heen en terug bevestigde voor ons dat een bootcruise op de Ayeyarwady (ook wel bekend als Irrawaddy) weinig toevoegt aan een reis door Myanmar: je ziet niet zoveel.

Wij houden het daarom gewoon bij reizen over land. Vanochtend vertrekken we voor een paar dagen de bergen in voor natuur, hill tribes en wat Brits koloniaal verleden. Geen tempels, de sandalen blijven dus aan. En Eugénie hoopt dat het ook wat koeler wordt dan de 32 graden Celsius van de afgelopen dagen...

Taw me naw, Eugénie en Roel